Stefanie voelde zich helemaal opgesloten in haar lichaam en haar leven, tot er drie jaar geleden een nieuwe wereld voor haar openging. Ze leerde BDSM kennen, een seksuele voorkeur waarbij fysiek geweld wordt gebruikt.
“Het kwam als een godsgeschenk, want dankzij BDSM kan ik eindelijk mezelf zijn.”
Stefanie (29) maakte drie jaar geleden kennis met BDSM, toen ze nog drie keer per week naar de nierdialyse ging. “Ik leerde er een man kennen en al vrij snel startten we een relatie. Op een dag vertelde hij me over zijn seksuele voorkeur. ‘Machiel’, ook 29, doet al aan BDSM sinds zijn vijftiende. Ik was meteen heel geïnteresseerd en het werd steeds maar boeiender, daarom wou ik het ook wel eens proberen.”
Nadat ze haar eerste stappen in BDSM had gezet, kreeg Stefanie in april 2014 een nieuwe nier. “Daarna kon – en mocht – ik drie maanden niet aan mijn trekken komen. Dat vond ik lastig, maar het kon gewoonweg niet. Daarna zijn we er opnieuw rustig aan begonnen, maar we houden sindsdien wel rekening met mijn getransplanteerde nier. Die dekken we altijd af met kussen zodat ik zeker geen zweepslagen of zo op die tere plek krijg.”
Ik volg de bevelen op van mijn meester. Zo niet, dan word ik gestraft.
In de relatie met haar vriend en tevens ook haar meester Machiel – een naam die ze zelf voor hem koos en die volgens haar ‘God van’ betekent – is Stefanie ‘Melita’. “Dat staat voor honingbij. Als onderdanige of sub vond ik het wel leuk dat ik die namen zelf kon kiezen. Voor de rest volg ik de bevelen op van mijn meester. Zo niet, dan word ik gestraft. Als hij vraagt om in een sexy lingeriesetje te komen, moet ik niet in oud bomma-ondergoed naar de sessie komen. Want daar staat een straf, bijvoorbeeld vijftig zweepslagen, tegenover. Anderzijds vind ik het ook wel leuk om m’n meester uit te dagen omdat ik graag een beetje gestraft wil worden.“
Stefanie kan er niet over spreken tegen haar ouders en ook niet al mijn vrienden begrijpen haar. “Ze vragen letterlijk of ik zot ben. Ze begrijpen niet dat ik, die al zoveel pijn heb, me ook nog eens seksueel laat pijnigen. Daarom wil ik mijn verhaal vertellen, want seksuele voorkeuren mogen geen taboe zijn.”
Voor Stefanie is BDSM een bijna levensnoodzakelijk iets geworden. “Ik streef toch naar zeker een sessie per week. Als die in het water valt, omdat ik weer ergens last van heb, dan ben ik zeer ontgoocheld. Aan BDSM doen is een levenswijze geworden voor mij. De pijn die ik daar opdoe, neemt mijn andere pijn weg die ik heb om medische redenen. Daarnaast kan ik na een sessie ook telkens een paar dagen mezelf zijn. Dat vind ik zó belangrijk. Als ik seksueel niet aan mijn trekken kom, kan ik gewoonweg mezelf niet zijn.”
Mocht ik kunnen dan draag ik elke dag mijn collar, een halsband die lijkt op een leiband van een hond
Stefanie heeft ook altijd haar collar bij zich, een attribuut dat ze gebruikt tijdens het spel. “Mocht ik kunnen dan draag ik elke dag mijn collar, een halsband die lijkt op een leiband van een hond. In het spel wordt het gebruikt om de onderdanige vast te binden of om gewoon eens aan te trekken. Zo was ik zaterdag in Walibi en heb ik mijn collar gedragen. Ik zie wel dat mensen soms eens raar kijken, maar dat vind ik niet erg. Als ik daardoor mezelf kan zijn, dan heb ik die blikken er graag voor over.”
(BC)
Lees hierover meer in Krant van West-Vlaanderen, editie De Weekbode Torhout
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier