Aan Ozark Henry en Maud Vanhauwaert vroegen de organisatoren van Reveil om op woensdag1 november op de begraafplaats van Oostduinkerke bij zonsondergang voor muziek en poëzie te zorgen die stilstaat bij de dood, met verhalen die de herinneringen aan de overledenen even doen opflakkeren.
Om 17 uur werd het muisstil op de begraafplaats. Vele honderden mensen, veel meer dan verwacht, schaarden zich rond het kleine podium dat centraal was opgesteld bij het graf van wijlen pastoor Goegebeur, in de schaduw van hoge bomen en aan de voet van het grote kruisbeeld. Ook voor Ozark Henry was dit duidelijk een emotioneel moment. Achteraf zei hij: “Toen de organisatoren mij vroegen of ik aan dit project wilde meewerken, wilde ik dit enkel doen op voorwaarde dat het in Oostduinkerke zou zijn. Het is mijn eigen gemeente en mijn moeder ligt op deze begraafplaats begraven. Ik heb voor deze avond niet vooraf een programma uitgewerkt, maar ik heb me laten inspireren door mijn gevoel.”
“Ik heb me laten inspireren door mijn gevoel” – Ozark Henry
Dat was ook te merken. De vele vlammetjes van kaarsjes en lichtjes deinden mee op de bijna etherische klanken van de muziek en op de achtergrond zakte de zon in een zacht gelig licht weg achter de scherp afgetekende silhouetten van de bomen. De stem van Ozark Henry klonk zacht, breekbaar, emotioneel bij zijn overbekende nummers die hij deze avond wel een bijzonder ingetogen interpretatie meegaf, waaronder You Always Know Your Home, I’ve Always Hated Watching You Leave, Sacrifice en zijn beklijvende versie van David Bowies We Can Be Heroes. Dit was een uniek moment om deze grote artiest in zijn thuishaven van dichtbij aan het werk te zien, want op 11 november staat hij op het podium in BSP Kingston in New York.
Jonge vrienden
De jonge actrice en dichteres Maud Vanhauwaert met Veurnse roots wekte ook emoties op bij de toehoorders, hoewel ze zelf vindt dat het niet evident is om poëzie live voor een publiek te brengen. Maar zodra ze op het podium stapte, had ze de mensen in haar ban. “De aanleiding waarom ik hier sta… zijn Arne en Eva, twee jonge mensen, goede vrienden, die hier in het urnenveld begraven liggen”, vertelde ze. “Mochten ze dit geweten hebben, dan zouden ze het fantastisch hebben gevonden. De muziek van Ozark Henry klonk trouwens op de begrafenis van Arne, want daar hield hij zo van.”
Aylan
Maud koos aangrijpende teksten uit haar gedichtenbundels, die af en toe voor een brok in de keel zorgden, voor een glimlach en bezinning. Haar gedicht over het meisje dat uit het leven wilde stappen, was een kippenvelmoment met versregels als ‘niets was kouder dan jij in die ene nacht’… Maud maakte ook een gedicht over het Syrische jongetje Aylan dat dood aanspoelde op een Turks strand: “zolang we hem niet omdraaien, hem zo laten liggen, zou je denken dat hij slaapt, luisterend naar de verhalen van de zee…”. Ook over de begrafenis van een jonge moeder maakte ze een gedicht, toen haar man later vertelde dat hij de geluidsinstallatie op de begrafenis zo droevig vond. Toen de zon al lang was weggedeemsterd aan de horizon, rondde Maud het herdenkingsmoment af met vier klassieke gedichten uit de Nederlandse literatuur, van Rutger Copland, Adriaan Roland Holst, Herman De Coninck en Ida Gerhardt.
(MVQ)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier