Vijventwintig jaar was het leven van een koppel uit Brugge een hel. Alles hebben ze geprobeerd om hun zoon, die aan aanstekergas verslaafd was, weer op het rechte pad te krijgen. Maar niets kon helpen.
Vijfentwintig jaar werd een ouderpaar uit Brugge meegesleurd in de gasverslaving van hun zoon K. Vrijdag 29 mei getuigen ze openlijk in Brugsch Handelsblad. “We hadden één zoon, maar die bestond eigenlijk uit twee”, zegt de vader. “Als hij niet gesnoven had, was hij een lieve, joviale kerel. Zat je bijvoorbeeld zonder stroom of water, kwam hij meteen af. Zelfs ‘s nachts of als het pijpenstelen regende. Hij was ook een uitstekende stielman en was daarbij ook graag gezien bij zijn collega’s. Maar als het tegensloeg op zijn job, er een akkefietje was of hij onder stress kwam te staan, greep hij naar aanstekergas. In verschillende fases heeft hij uiteindelijk in totaal twaalf jaar in de gevangenis gezeten. Daar zeiden ze telkens: wat doe jij hier, zo’n brave jongen? Maar als hij niets gebruikte, was hij aimabel. Als hij gesnoven had, werd hij een beest.”
Verzonnen vaderschap
“Een rechte lijn kan je er niet in trekken, er waren erge en minder erge periodes, maar er was áltijd iets”, gaat zijn vader verder. “Zo heeft hij ooit onder invloed zijn collega’s wijsgemaakt dat hij papa was geworden, waarop zijn collega’s samen hadden gelegd voor een kinderbedje… Moeder: “Thuis was het vaak een hel. Als hij op zijn kamer gebruikte, hoorde je hem roepen en tieren. Weg van de wereld was hij. Beneden zaten we te beven van angst. Maar we konden niets zeggen of doen, want dan werd hij uitermate agressief. Meermaals heeft mijn man in de klappen gedeeld en is de politie tussenbeide moeten komen. In 1999 heeft hij mijn man proberen te vermoorden nadat we hem hadden laten opnemen in een instelling en vorig jaar heeft hij mij proberen te wurgen en zijn vader zes keer gestoken met een botte schaar…”
“Het klinkt hard, maar we konden amper een traan laten op zijn uitvaart”
In het Ryckeveldebos werd onlangs het lichaam van hun zoon gevonden. Gestorven door onderkoeling. Vader: “Het klinkt allicht hard, en ik zou het niet mogen zeggen, maar zijn overlijden deed me niet veel. We konden amper een traan laten op zijn uitvaart. Ik heb maar één moeilijk moment gehad: toen ik voor de kist het afscheidswoord kreeg en Slaap zacht lieve jongen zei. We zijn onze enige zoon kwijt, maar we kregen ons leven terug. Ik ben 68 jaar en heb 25 jaar miserie gehad. Nu pas durf ik opnieuw naar alle activiteiten van mijn verenigingen te gaan en kan ik er ook weer van genieten. We leefden constant met angst: : wat zal er gebeuren als we weg zijn? Vinden we ons huis wéér afgebroken terug?”
Vissen en biljarten
Het koppel heeft álles geprobeerd om hun zoon te helpen. “We zijn gestart met een bezoek aan onze huisarts, enkele weken later zaten we al bij de kinderpsychiater. Je kan geen psychiater in West-Vlaanderen meer opnoemen die hij niet gehad heeft. Tussendoor hebben we hem meermaals laten opnemen in de instellingen in Beernem en Pittem… En telkens hij uit een instelling of de gevangenis mocht komen, stonden we klaar om hem op te vangen en weer in huis te nemen. Het blijft uiteindelijk je zoon. Nooit hebben we hem een strobreed in de weg gelegd, nooit heeft hij thuis iets moeten betalen. En als hij thuis was, probeerden we het hem zo aangenaam mogelijk te maken. We gingen mee gaan vissen en biljarten om hem te laten ontspannen en af te leiden. En daardoor te vermijden dat er iets zou gebeuren.”
Oester
“Ouders die in hetzelfde schuitje zitten, willen we één advies geven : vanaf het moment dat je symptomen opvangt, luister en praat met je kind. Zoveel mogelijk. Wijs op een menselijke en begrijpbare manier op de gevaren, probeer de persoon zelf uit zijn of haar isolement te laten komen en zich open te laten stellen voor hulp. De verslaafde zal altijd beweren dat hij of zij wel zal stoppen, maar hij of zij moet die knop ook effectief omdraaien. Als dat niet gebeurt, sta je machteloos. Eigenlijk is het gas het probleem niet, je moet zoeken naar de oorzaak van het gebruik. Als je die kent, kan je helpen. En het moment dat er een dialoog ontstaat tussen de verslaafde en zijn ouders, dan heb je gewonnen.”
“Wanneer we het zelf geprobeerd hebben om tot een dialoog te komen? Constant! Maar onze zoon was als een oester: bij hoogtij opende hij zijn schelp, maar als het slecht ging, dan sloot hij en kreeg je hem niet meer open. Had hij ooit maar gezegd: ik wil het niet meer, help me. Maar die vraag kwam niet… Honderdduizend keer hebben we gevraagd: wat kunnen wij doen om te helpen? Maar tot een dialoog kwam het niet.”
(Olivier Neese)
Lotgenoten of hulpverleners die het koppel willen spreken, kunnen contact opnemen met de redactie via Olivier Neese, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare, 051 26 35 15 of olivier.neese@kw.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier