Anje en Arne, de ouders van Bram Ballegeer uit Sint-Kruis bij Brugge, hadden vroeger niets met tatoeages, maar nu vinden ze er een soort van troost in om het verlies van hun zoon te verwerken.
Twee jaar geleden stierf Bram Ballegeer door een aneurysme, een verwijding van een bloedvat. Met hevige hoofdpijn ging de topfitte 21-jarige marinier in opleiding het ziekenhuis binnen, waarop een spoedoperatie – om de druk in de hersenen te verlichten – nodig bleek. Maar ondanks alle operaties mocht er geen hulp meer baten en werd Brammie op 25 maart 2014 twee dagen later hersendood verklaard.
Intussen blijft de pijn bij familie en vrienden aanwezig. Iedereen probeert volop het verdriet een plaats te geven. Zijn ouders doen dit zelfs letterlijk. “Tatoeages zijn een deel geworden van ons rouwproces“, vertelt mama Anje Verschueren. “Daarvoor hadden we eigenlijk weinig met het plaatsen van inkt op ons lichaam. Ik had een heel kleine schorpioen op mijn voet, maar dat was het. Maar nu vinden we er troost in.”
Telkens een symbool dat naar Bram verwijst
Papa Arne Ballegeer pikt in: “Het is ook erg verslavend. Eenmaal je er mee begint, verlang je na enige tijd weer naar die pijn, dat nieuw tekentje.” Anje: “Telkens kiezen we voor een symbool, dat verwijst naar Bram. En niet enkel wij, maar ook zijn zus. Zij heeft – hoewel we liever niet hadden dat ze een tattoo zou zetten – een vlinder geplaatst, met daaronder Een Brammie. Onze dochter zegt terecht: het maakt deel uit van ons rouwproces.”
“Op mijn bil staat de notenbalk met noten van het refrein van ‘Min Moaten’, het bekende nummer van Flip Kowlier“, vertelt mama Anje. “Dat was een van de favoriete nummers van ‘Brammie’, die ook tijdens zijn begrafenis werd gespeeld. Niemand kon het toen nog droog houden. Het is tevens een verwijzing naar zijn maten, waarvan hij er véél meer had dan we ooit hadden durven te denken. De notenbalk heb ik laten maken door een muzikant, want dat vind je niet zomaar op het internet. Twee weken geleden heb ik via Twitter een foto van de tattoo doorgestuurd naar Flip Kowlier. Hij grapte meteen: De inspectie van Sabam is onderweg. (lacht) En zo wisten we meteen ook dat de noten klopten, want zelf kennen we daar niets van.”
“Het is iets van ons”
“Met onze tatoeages willen we zeker niet te koop lopen of opvallen“, benadrukt Anje. Op een doordeweekse dag zit alles onder onze kledij verstopt en weet niemand van iets. Het is iets van ons. Enkel op vakantie of in de zomer, als ik een bikini draag, kan je de tattoos zien. En dan krijgen we wel wat bekijks en vragen. Ons doet het dan vooral plezier dat Bram nog eens genoemd wordt, dat broere nog eens in de picture komt…”
(ON)
Het volledige interview met Arne en Anje lees je vandaag in Krant van West-Vlaanderen, editie Brugsch Handelsblad
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier