Sinds 2007 verschenen bij Lannoo de eerste twee delen van de memoires van oud-ambassadeur Victor-Clement Nijs. De energieke negentiger en aangespoelde Oostendenaar ontvangt De Zeewacht naar aanleiding van het afronden van het manuscript van het derde deel van zijn memoires ‘Ambassadeur van België in Algerije’, met onder andere een aantal spraakmakende passages over wijlen koning Boudewijn.
“Nee, ik heb niet de gewoonte een blad voor de mond te nemen”, zo verdedigt de gewezen diplomaat zich. De nu 91-jarige Victor-Clement Nijs heeft er een forse carrière als diplomaat opzitten en werkt al een decennium aan zijn memoires. In 2007 verschijnt al een eerste deel van zijn De memoires van een ambassadeur waarin hij zijn leven beschrijft als gewestbeheerder in toenmalig Belgisch Congo en Rwanda tussen 1950 en 1962.
Vandaag werkt de ereambassadeur een derde deel van zijn memoires af. “Ik schrijf erg graag en heb er nu de tijd voor”, zegt de nog altijd energieke negentiger die in een kwarteeuw een diplomatieke carrière uitbouwde in twaalf landen en vier continenten. Eerst als diplomaat op de Belgische ambassade in Wenen, vanaf 1969 als Belgisch ambassadeur in Centraal-Amerika : “Die drie jaar dat ik ons land vertegenwoordigde in Panama, Nicaragua, Costa Rica, Honduras en El Salvador waren de mooiste en leerrijkste van mijn leven en ik denk er met een grote voldoening aan terug.”
Het echtpaar Nijs-Van Elsen woont sinds 1989 in Oostende. “Het was vooral de wens van mijn vrouw om naar Oostende te komen. We verlieten daarvoor een grote boerderij in het Brabantse Asne. Ereburgemeester Jan Piers was een erg goede vriend die een paar flatgebouwen verder woonde. “Twee dagen voor zijn overlijden wandelden we nog samen arm in arm, want hij was toen door zijn ziekte al erg verzwakt, hier nog in het stadspark. ”
Oud-kolonialen
Victor-Clement Nijs heeft een haat-liefdeverhouding met deze stad : “Ik wandel elke dag nog een aantal kilometers langs de visserskaai of de dijk en in het park, maar mocht mijn vrouw eerder overlijden dan ik, verkas ik misschien wel nog naar Spanje, wie weet. Voor de voorstelling van het eerste deel van mijn memoires had ik een uitnodiging naar het stadsbestuur gestuurd. Nooit enige reactie op gekregen ! Alhoewel ik voor de Franstalige editie van het eerste deel van mijn memoires in Parijs de prestigieuze Prix Bourdarie van de Académie des Sciences d’Outre-Mer heb gekregen en de Franse media daar uitvoerig over berichtten, krijg ik hier ook veel minder aandacht in de pers voor mijn werk.”
“Ik neem het de toenmalige burgemeester ook kwalijk dat hij een aantal jaren geleden niet is komen opdagen voor de viering van onze briljanten bruiloft. Dat vind ik een gebrek aan respect. Toch wonen er in Oostende heel wat senioren met een erg rijke levenservaring en een boeiende carrière. Alleen al aan onze kust verblijven meer dan 1.500 oud-kolonialen. Met al die kennis en ervaring valt er toch iets te doen ?” vraagt de man zich af die van de wereld zijn dorp maakte, maar zich duidelijk geen sant in eigen land weet.
(ML)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier