Oostendse Ninette leert na 30 jaar eindelijk haar broer kennen
Ninette werd op haar zes maand afgestaan door haar biologische moeder. Ze werd geboren in Saint Denis (Frankrijk), haar moeder liet haar achter in België. Daarna hoorde ze niets meer van haar mama. Sinds kort weet ze ook dat ze een broer heeft, dit is haar verhaal.
Ninette werd geboren met de Franse Nationaliteit, ondertussen heeft ze al 14 jaar de Belgische Nationaliteit. “Ik herinner me er zelf niet meteen iets van maar ik weet dat ik op mijn zesde maand werd afgestaan in Oostende. Mijn moeder was prostituee in Frankrijk en kwam naar België wegens financiële redenen. Haar bedoeling was om in een bordeel te werken in Brussel, later kwam ze met mij naar Oostende om mij af te staan, prostitutie en een baby gingen niet samen volgens haar”, vertelt Ninette. “Ze had in de tijd contact met iemand van de rijkswacht, hij kon blijkbaar mijn toekomstige pleegouders, Mariane Deconinck (70) en Valerè Sys (86). Hij wist ook dat ze geregeld kinderen opvingen, ze werkten samen met het gerecht in Brugge. Mijn pleegouders hadden zelf al vijf kinderen: Marnix, Davy, Mireille, Christine en Christelle. Alle andere kinderen die door het gezin werden opgevangen kwamen en gingen ook weer, ik ben altijd gebleven. Drie jaar waren intussen verstreken toen mijn biologische moeder naar België terug kwam om mij te zoeken, maar daar herinner ik mij niets van. Ze kwam te weten waar ik verbleef en kwam me opzoeken. Ze bleef een uur lang bij me toen ze zei dat ze sigaretten ging kopen, ze is nooit meer terug gekeerd. Sindsdien heb ik haar nooit meer gezien.
Ik werd geconfronteerd met diepe moedergevoelens
IK werd door mijn pleegouders liefdevol opgevoed en ben hen dan ook enorm dankbaar, wie weet waar zou ik staan zonder hen. Ik wou wel mijn identiteit behouden, je wist maar nooit… Met ouder te worden kon ik het stilletjes aan een plaats geven, maar het knaagde aan me. Ik kon niet snappen hoe je als moeder zo harteloos kon zijn en je kind kon achterlaten. Ik verwerkte het op mijn eigen manier, toen ik zelf moeder werd kreeg ik het er moeilijker mee. Ik werd geconfronteerd met diepe moedergevoelens toen mijn zoon ter wereld kwam, dan begreep ik het al helemaal niet meer hoe je je eigen kind de rug kon toekeren. Dan ben ik haar beginnen zoeken via alle sociale media die er voor handen waren, gewoon in de hoop dat ik ergens iets van haar zou terugvinden. Helaas vond ik niets en raakte ik de motivatie een beetje kwijt om verder te zoeken. Haar naam kwam te vaak voor.
Geen nieuwe moeder
Toen ik net 28 was geworden zag ik op VTM een reclame van een opsporingsprogramma: Vindt mijn familie, gepresenteerd door Fransesca Vanthielen. Ik twijfelde om mij in te schrijven maar door mijn familie en mijn beste vriendin hakte ik de knoop door en schreef me in. Ik werd geselecteerd en mocht mijn verhaal vertellen aan een journalist die bij mij thuis kwam. Hij leek me aangedaan door mijn emoties en het verhaal. Ik wilde geen nieuwe moeder, ik wilde alleen maar een antwoord op mijn vele vragen waarmee ik al mijn hele leven kampte. VTM en ikzelf sloegen de handen in elkaar en ik werd drie weken lang gevolgd door een cameraploeg, na drie weken vonden ze toch iets van mijn moeder terug in haar eigen geboortestad, Perpignan. VTM regelde een ontmoeting en we vlogen met de hele cameraploeg, inclusief Francesca naar Perpignan. Fransesca was mijn steun en toeverlaat dat moment, ze wist me steeds te troosten tijdens moeilijke momenten. Toen ik daar mijn moeder terugzag vlogen we elkaar in de armen. Ook al had ik mezelf voorgenomen haar niet te omhelzen, mijn lichaam reageerde anders dan verwacht. Ze was daar niet alleen, blijkbaar had ik nog een halfzus van 18 jaar met zware motorische beperkingen, ze had ook autisme. Ik snapte het niet dat zij nooit werd afgestaan en ik wel, waarom ik wel? Ik kon het niet begrijpen. Toch wilde ik mijn biologische moeder de kans geven haar uitleg te doen. Ik kreeg te horen dat er geen mogelijkheden waren toen om voor mij te zorgen, daar moest ik het mee doen. Ik begon spijt te krijgen dat ik haar had ontmoet, zo lang zoeken en vragen in mijn hoofd en dat was mijn antwoord? Na die ontmoeting heb ik haar niet meer gezien en had daar ook de behoefte niet meer aan.”
Mijn hart maakte 1000 sprongen
“De avond voor we terug zouden vliegen kwam Fransesca aan mijn hoteldeur kloppen, ze moest mij iets vertellen”, gaat Ninette verder. “Een Franse journalist die samenwerkt met VTM ging vooraf op gesprek met mijn biologische moeder. Zij wist hem toen te vertellen dat ze in de tijd ook nog een zoon had afgestaan, ik had dus nog een oudere broer. Het enige wat ze mij kon vertellen was dat hij Christophe heet.
Ze wisten niet waar hij was, of hij een andere naam had gekregen maar wel dat ook hij werd afgestaan. Ik kwam dus naar België terug met nog meer vragen. Ik kon met mijn biologische moeder contact blijven houden en vroeg haar geregeld naar mijn broer, maar dat lachte ze weg. Tot dinsdag 22 november, ik werd opgebeld door de journalist die mij voor het eerst interviewde twee jaar geleden om mij te melden dat zijn Franse collega had gebeld om te zeggen dat ze mijn broer hadden gevonden. Mijn hart maakte 1.000 sprongen en mijn wereld stond even stil, ik wist niet wat ik hoorde.
Ellenlange gesprekken
Ik kreeg zijn naam toegespeeld en ging naar hem op zoek via Facebook. Dat was hem, twee druppels water. Ik huilde van blijdschap maar was tegelijk boos, boos om de vele jaren die we verloren zijn. Ook hij wist dat hij nog een zus had maar had al die tijd gezocht naar Christine, dat was ook mijn oorspronkelijke naam. Later ging ik door het leven als Ninette, dus was het voor hem onmogelijk om mij terug te vinden. Binnenkort zullen we elkaar ontmoeten, hij woont ook niet bij de deur, Espira-De-L’Agly ligt in het zuiden van Frankrijk. Ik kijk er enorm naar uit, we hadden al ellenlange gesprekken via Facebook. En mijn biologische moeder? Zij heeft ondertussen Facebook vaarwel gezegd en mijn nummer geblokkeerd, ze wil blijkbaar niets meer met ons te maken hebben. Maar geen nood, ik heb hier een liefdevolle familie, mijn pleegouders, pleegbroers- en zussen en mijn biologische broer. Ik heb genoeg met hen alleen.”
(JRO)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier