‘Naaiatelier’ leger in Ieper gaat dicht maar niemand weet wanneer

Elke militair moet ooit in Ieper zijn om zijn of haar kledijpakket op te halen. © Davy Coghe
Ilse Naudts

Tot 2021. Zo lang blijft de Ieperse kazerne open. Dat is zeker. Al de rest – en dit is veel in het Competentiecentrum Steunmaterieel en Producten – is één groot vraagteken. Voor de militairen, voor de omgeving. “De beslissing ligt in politieke handen”, zegt bevelhebber kolonel Carlos Vermeulen (50). “De komende jaren zullen burgerfirma’s taken overnemen. Uit noodzaak, want de gemiddelde leeftijd van onze militairen is 51 jaar. Dit jaar gaan 38 van onze 267 mensen met pensioen. Volgend jaar nog eens 40.” Steeds minder mensen om het takenpakket uit te voeren.

Al grappend zegt men wel eens dat Ieper ‘het naaiatelier van het leger’ is. “Maar dat is natuurlijk een beetje kort door de bocht”, zegt kapitein-commandant Michel Casteleyn die verantwoordelijk is voor het personeelsbeleid. “Eigenlijk zit hier nog maar een tiental mensen dat echt gebruik maakt van zo’n naaimachine. En dan vooral voor het ontwikkelen en herstellen van tenten en zeilen, de afdeling Doek en Leer.”

Kapitein-commandant Michel Casteleyn en kolonel Carlos Vermeulen.
Kapitein-commandant Michel Casteleyn en kolonel Carlos Vermeulen.© Davy Coghe

Het naaien is vandaag veel meer ‘ontwerpen’. De kerntaken in Ieper zijn stockage en distributie en het ontwikkelen, fabriceren en in staat stellen van materialen. “Militairen ontwerpen prototypes voor kogelwerende vesten en tentzeilen. Er werken hier ook technische tekenaars die het leger mee helpen innoveren.”

De kerntaken in Ieper zijn stockage en distributie.
De kerntaken in Ieper zijn stockage en distributie.© Davy Coghe

Voor de nieuwe NH90-helikopters ontwikkelde men in de kazerne van Ieper een speciale vloer die de carrosserie van de helikopters moet beschermen tegen het zoute water. Een toepassing die ondertussen door de Nederlandse collega’s is gekocht.

Sergeant-majoor Aldo Clays past een kogelvrije vest.
Sergeant-majoor Aldo Clays past een kogelvrije vest.© Davy Coghe

Militairen van over heel België kennen Ieper vooral als de ‘kledingwinkel van het leger’. Voor elke militair die op missie vertrekt zal er speciale uitrusting nodig blijven en Defensie zal die stocks nog altijd behandelen en bedelen.

Kledingrekken, pashokjes, zelfs de sfeervolle inrichting doet denken aan een echte kledingwinkel

Kledingrekken, pashokjes, zelfs de sfeervolle inrichting doet denken aan een echte kledingwinkel. “Zo’n 3.500 militairen komen hier jaarlijks langs om hun kledijpakket te passen en af te halen”, zegt eerste sergeant-majoor Aldo Claeys. “We hebben hier woestijn- en tropenuitrusting in alle maten op stock. Daarbij is het niet alleen het camouflagepatroon dat verschilt. Tropenkledij is lichter en heeft een speciale behandeling tegen insecten. De woestijnoutfit is behandeld tegen stof en zand.”

Legerboots in alle maten, pashokjes. Het lijkt een echte kledingwinkel.
Legerboots in alle maten, pashokjes. Het lijkt een echte kledingwinkel.© Davy Coghe

Een standaard woestijnpakket bestaat uit een hoedje, twee shorts, twee gevechtshemden, drie gevechtsbroeken, een paar desertboots, zes paar sokken, twee combatshirts en een buff (buisvormige sjaal, red.). Dat krijg je mee op missie. “Maar wie wil, kan daar extra uitrusting bij kopen.”

De stapelruimte in de kazerne.
De stapelruimte in de kazerne.© Davy Coghe

Daarbij komt ook het ballistisch pakket, de beschermende uitrusting van onze militairen: combatvesten, kogelvrije vesten, helmen, gasmaskers en filters… “Ook die moeten gepast en getest worden. Op elke missie krijg je sowieso een gasmasker mee. Een computer screent of dat perfect aansluit: gewoon ademhalen, diep ademhalen, links rechts bewegen, bukken… Als we na al deze tests groen licht krijgen, weten we zeker dat we de juiste maat meegeven.”

Materiaal dat op missies is gebruikt, wordt in de kazerne van Ieper gecontroleerd en indien nodig hersteld.
Materiaal dat op missies is gebruikt, wordt in de kazerne van Ieper gecontroleerd en indien nodig hersteld.© Davy Coghe

Het kledijpakket mogen de militairen achteraf houden, het ballistisch pakket komt na een missie terug naar Ieper. Testen moeten dan uitmaken of de keramische platen van de kogelvrije vesten nog intact zijn. Daarom hebben ze allemaal een eigen serienummer. Dat wordt nauwgezet bijgehouden. Als het gaat om de veiligheid van onze mensen, nemen we geen risico’s. Ook voor de gasmaskers en de helmen is er een uitgebreide screening voor ze opnieuw op missie worden meegegeven.”

Op elke missie krijgen de militairen sowieso een gasmasker mee. Een computer screent of dat perfect aansluit.
Op elke missie krijgen de militairen sowieso een gasmasker mee. Een computer screent of dat perfect aansluit.© Davy Coghe

Aldo Claeys vertelt vol enthousiasme over zijn taak binnen de kazerne. Of zijn militaire taak binnenkort wordt ingevuld door een burgerfirma weet hij niet. “Ik doe dit al 10 jaar”, zegt hij. “Ik ben nu 54 en werk al sinds 1985 in de kazerne van Ieper. Natuurlijk hoop ik dat ik tot het einde van mijn carrière hier kan blijven. Maar dat heb je zelf niet in de hand. Nutteloos om mij daar druk in te maken… We zien wel.”

Pakjesbezorger en buschauffeur

Gino Vlieghe.
Gino Vlieghe.© Davy Coghe

De kazerne in Ieper heeft ook een mobiliteitsfunctie. “Andere kazernes kunnen bij ons een bus bestellen als ze die nodig hebben”, legt eerste korporaal-chef Gino Vlieghe (50) uit. Hij werkt als chauffeur. “Dinsdag moet ik in Zeebrugge personeel ophalen om hen af te zetten in Den Helder in Noord-Nederland. Maar op andere dagen kan het zijn dat ik onderdelen van trucks en zelfs post rond breng naar de kazernes van Doornik, Koksijde en Lombardsijde. We zijn nu nog met zeven chauffeurs.” Dit is een van de taken die de komende jaren waarschijnlijk uitbesteed zullen worden. “Als firma’s als DHL en Bpost hele dagen rondrijden met pakjes, waarom zouden wij dat dan intern moeten regelen”, aldus kapitein-commandant Michel Casteleyn. “Natuurlijk zullen we voor gevoelig militair materiaal altijd zelf instaan, maar andere zaken kunnen door externe firma’s afgehandeld worden.” Voor Gino is het dus afwachten hoe zijn functie binnen het leger de komende jaren zal evolueren. “Ik kom elke dag met de fiets van Menen naar hier. Wij hebben thuis maar één auto. Als de kazerne zou sluiten, hoop ik dat mijn nieuwe kazerne vlot te bereiken is met het openbaar vervoer. Liever Brussel dan Lombardsijde.”

‘Maar’ een burger

Ivan Bille.
Ivan Bille.© Davy Coghe

In de kazerne werken vier burgers. Ivan Bille (58)is ambtenaar bij Defensie. Nu werkt hij in de coördinatiecel van de werkplaatsen. “Planning opmaken, taken helpen organiseren, opdrachten inplannen, … Dat is mijn functie. Het is hier leuk werken. En het is een zegen om elke dag met de fiets van Wervik naar hier te kunnen komen. Stel dat de kazerne sluit, dan moet ik tegen het einde van mijn carrière misschien nog naar een andere locatie of een ander departement. Jammer, maar natuurlijk niet onoverkomelijk. Achteraf bekeken, was ik misschien beter na mijn legerdienst in het leger gebleven. Als militair was ik al met pensioen geweest. Het is ook niet altijd evident te werken tussen de militairen. Ik ben ‘maar’ burger. Dan word je toch altijd een beetje anders bekeken.”

Aan het werk met de nucleaire dosismeter

De detectieapparaten die meegaan op missie moeten heel precies kunnen meten.
De detectieapparaten die meegaan op missie moeten heel precies kunnen meten.© Davy Coghe

Adjudant Christ Vandenbroucke (47) loopt dagelijks rond met een meter voor nucleaire dosissen. “Als hersteller van chemische en nucleaire detectieapparaten word ik geregeld blootgesteld aan minieme dosissen”, zegt hij. “De detectieapparaten die meegaan op missie, moeten heel precies kunnen meten. Om de toestellen te kalibreren, hebben we hier in een veiligheidskast een nucleaire bron staan. Alleen zo kan je zien of het apparaat juist meet.” De toestellen gaan mee op missie, maar kunnen ook gebruikt worden voor binnenlandse veiligheid. Deze die chemische en biologische stoffen kunnen detecteren, vallen eveneens onder zijn bevoegdheid. “Ook voor DOVO (Dienst voor Opruiming en Vernietiging van Ontploffingstuigen, red.) herstel en onderhoud ik alle toestellen.”

“Berusten en gehoorzamen”

Na 39 jaar en 1 maand zwaait Danny Debreyer af in Ieper.
Na 39 jaar en 1 maand zwaait Danny Debreyer af in Ieper.© Davy Coghe

Adjudant Danny Debreyer (56) zwaait op 1 oktober af in Ieper. Na 39 jaar en 1 maand mag hij met pensioen. “Ik was acht jaar gestationeerd in Duitsland als radartechnicus. In 1990 kwam ik terug naar België. De laatste zes jaar van zijn militaire carrière zat hij in Ieper. “Niet voor de rust. Ik heb ook meegewerkt aan de operaties rond Homeland Security. Leuk! Als je weer de kerntaken van een militair mag doen, geeft dat voldoening. Daarvoor doe je het. Er wordt hier veel over de mogelijke sluiting van de kazerne gepraat. Maar eerder berustend. Een militair is loyaal en gehoorzaam. We zijn in het leger ook wel wat gewoon qua herstructureringen. Toen het Belgisch leger in de jaren 90 uit Duitsland terugkeerde, bracht dat veel drama’s met zich mee. Zelfs scheidingen. Veel Belgen hadden een Duitse echtgenote. Als die niet mee naar België wou, dan had je de keuze: scheiden of het leger vaarwel zeggen.” Danny beseft goed dat ook zijn vrouw veel heeft moeten opofferen voor zijn carrière. “Een vrouw uit de duizend. Ze is mij overal gevolgd. Toen mijn eerste kind geboren werd, zat ik in Sint-Truiden, bij mijn tweede kind in Duitsland. Ik denk dat ze wel dingen gemist heeft in haar leven. In Duitsland had ze geen werk. Ik was veel van huis. Maar het leger was nu mijn passie. Vanaf 1 oktober gaat alle aandacht naar mijn vrouw”, knipoogt hij.

Pakjesbezorger en buschauffeur

Gino Vlieghe.
Gino Vlieghe.© Davy Coghe

De kazerne in Ieper heeft ook een mobiliteitsfunctie. “Andere kazernes kunnen bij ons een bus bestellen als ze die nodig hebben”, legt eerste korporaal-chef Gino Vlieghe (50) uit. Hij werkt als chauffeur. “Dinsdag moet ik in Zeebrugge personeel ophalen om hen af te zetten in Den Helder in Noord-Nederland. Maar op andere dagen kan het zijn dat ik onderdelen van trucks en zelfs post rond breng naar de kazernes van Doornik, Koksijde en Lombardsijde. We zijn nu nog met zeven chauffeurs.” Dit is een van de taken die de komende jaren waarschijnlijk uitbesteed zullen worden. “Als firma’s als DHL en Bpost hele dagen rondrijden met pakjes, waarom zouden wij dat dan intern moeten regelen”, aldus kapitein-commandant Michel Casteleyn. “Natuurlijk zullen we voor gevoelig militair materiaal altijd zelf instaan, maar andere zaken kunnen door externe firma’s afgehandeld worden.” Voor Gino is het dus afwachten hoe zijn functie binnen het leger de komende jaren zal evolueren. “Ik kom elke dag met de fiets van Menen naar hier. Wij hebben thuis maar één auto. Als de kazerne zou sluiten, hoop ik dat mijn nieuwe kazerne vlot te bereiken is met het openbaar vervoer. Liever Brussel dan Lombardsijde.”

‘Maar’ een burger

Ivan Bille.
Ivan Bille.© Davy Coghe

In de kazerne werken vier burgers. Ivan Bille (58)is ambtenaar bij Defensie. Nu werkt hij in de coördinatiecel van de werkplaatsen. “Planning opmaken, taken helpen organiseren, opdrachten inplannen, … Dat is mijn functie. Het is hier leuk werken. En het is een zegen om elke dag met de fiets van Wervik naar hier te kunnen komen. Stel dat de kazerne sluit, dan moet ik tegen het einde van mijn carrière misschien nog naar een andere locatie of een ander departement. Jammer, maar natuurlijk niet onoverkomelijk. Achteraf bekeken, was ik misschien beter na mijn legerdienst in het leger gebleven. Als militair was ik al met pensioen geweest. Het is ook niet altijd evident te werken tussen de militairen. Ik ben ‘maar’ burger. Dan word je toch altijd een beetje anders bekeken.”

De militairen in Ieper werken al jaren met de gedachte dat hun kazerne eerstdaags kan sluiten.
De militairen in Ieper werken al jaren met de gedachte dat hun kazerne eerstdaags kan sluiten.© Davy Coghe

“Geen eentonig leven”

Een wapenmaker in de kazerne in Ieper
Een wapenmaker in de kazerne in Ieper© Davy Coghe

De natuurlijke uitstroom van gepensioneerde militairen in Ieper is groot. Maar voor kritische functies zoals ‘wapenmakers’ is er wel nog instroom. De veiligheid van de kazerne moet gegarandeerd blijven. In december 2015 kwam korporaal Kevin G.als wapenmaker in de kazerne van Ieper terecht. Met zijn 32 jaar is hij de op één na jongste militair in Ieper. Na tien jaar in Brasschaat was het voor de Wevelgemnaar een kans om dichter bij huis te kunnen werken. “Leuk voor mijn vrouw en mijn twee kinderen, maar de geruchten over de sluiting van de kazerne waren er toen al. Je weet als militair dat je niet voor een eentonig leven kiest. Ik ben twee keer naar Afghanistan geweest en een keer naar Kosovo. Mocht er opnieuw een mogelijkheid zijn om mee op missie te gaan, zou ik zeker geen nee zeggen. Al moet ik natuurlijk ook thuis overleggen”, knipoogt hij. “Het is niet omdat ik hier zit, dat ik geen ambitie meer heb. Ik wil variatie. Ik zit ook niet de hele tijd in Ieper. Geregeld moet ik voor twee weken naar Antwerpen om er te patrouilleren door de straten in het kader van operatie Homeland Defense.”

25.000 kubieke meter stockage

Patricia Bral.
Patricia Bral.© Davy Coghe

In een magazijnloods controleert eerste korporaal-chef Patricia Bral (49) uit Houthulst een voor een de serienummers van een pallet keramische platen voor in kogelvrije vesten. Patricia is een van de 16 vrouwen in de kazerne. “Het magazijnwerk is niet te onderschatten. We hebben hier 25.000 kubieke meter stockage. Dat is materiaal voor het hele Belgisch leger. Van hieruit wordt uitgevoerd naar de andere kazernes. We werken hard. Maar het is leuk, mede door de toffe collega’s.” Of ze diezelfde functie nog lang kan uitoefenen, weet ze niet. “Het hele outsourcing-verhaal is voorlopig een groot vraagteken. Maar ik geloof niet dat ik in de kazerne van Ieper zal blijven tot mijn pensioen.”

Aan het werk met de nucleaire dosismeter

De detectieapparaten die meegaan op missie moeten heel precies kunnen meten.
De detectieapparaten die meegaan op missie moeten heel precies kunnen meten.© Davy Coghe

Adjudant Christ Vandenbroucke (47) loopt dagelijks rond met een meter voor nucleaire dosissen. “Als hersteller van chemische en nucleaire detectieapparaten word ik geregeld blootgesteld aan minieme dosissen”, zegt hij. “De detectieapparaten die meegaan op missie, moeten heel precies kunnen meten. Om de toestellen te kalibreren, hebben we hier in een veiligheidskast een nucleaire bron staan. Alleen zo kan je zien of het apparaat juist meet.” De toestellen gaan mee op missie, maar kunnen ook gebruikt worden voor binnenlandse veiligheid. Deze die chemische en biologische stoffen kunnen detecteren, vallen eveneens onder zijn bevoegdheid. “Ook voor DOVO (Dienst voor Opruiming en Vernietiging van Ontploffingstuigen, red.) herstel en onderhoud ik alle toestellen.”

“Berusten en gehoorzamen”

Na 39 jaar en 1 maand zwaait Danny Debreyer af in Ieper.
Na 39 jaar en 1 maand zwaait Danny Debreyer af in Ieper.© Davy Coghe

Adjudant Danny Debreyer (56) zwaait op 1 oktober af in Ieper. Na 39 jaar en 1 maand mag hij met pensioen. “Ik was acht jaar gestationeerd in Duitsland als radartechnicus. In 1990 kwam ik terug naar België. De laatste zes jaar van zijn militaire carrière zat hij in Ieper. “Niet voor de rust. Ik heb ook meegewerkt aan de operaties rond Homeland Security. Leuk! Als je weer de kerntaken van een militair mag doen, geeft dat voldoening. Daarvoor doe je het. Er wordt hier veel over de mogelijke sluiting van de kazerne gepraat. Maar eerder berustend. Een militair is loyaal en gehoorzaam. We zijn in het leger ook wel wat gewoon qua herstructureringen. Toen het Belgisch leger in de jaren 90 uit Duitsland terugkeerde, bracht dat veel drama’s met zich mee. Zelfs scheidingen. Veel Belgen hadden een Duitse echtgenote. Als die niet mee naar België wou, dan had je de keuze: scheiden of het leger vaarwel zeggen.” Danny beseft goed dat ook zijn vrouw veel heeft moeten opofferen voor zijn carrière. “Een vrouw uit de duizend. Ze is mij overal gevolgd. Toen mijn eerste kind geboren werd, zat ik in Sint-Truiden, bij mijn tweede kind in Duitsland. Ik denk dat ze wel dingen gemist heeft in haar leven. In Duitsland had ze geen werk. Ik was veel van huis. Maar het leger was nu mijn passie. Vanaf 1 oktober gaat alle aandacht naar mijn vrouw”, knipoogt hij.

Pakjesbezorger en buschauffeur

Gino Vlieghe.
Gino Vlieghe.© Davy Coghe

De kazerne in Ieper heeft ook een mobiliteitsfunctie. “Andere kazernes kunnen bij ons een bus bestellen als ze die nodig hebben”, legt eerste korporaal-chef Gino Vlieghe (50) uit. Hij werkt als chauffeur. “Dinsdag moet ik in Zeebrugge personeel ophalen om hen af te zetten in Den Helder in Noord-Nederland. Maar op andere dagen kan het zijn dat ik onderdelen van trucks en zelfs post rond breng naar de kazernes van Doornik, Koksijde en Lombardsijde. We zijn nu nog met zeven chauffeurs.” Dit is een van de taken die de komende jaren waarschijnlijk uitbesteed zullen worden. “Als firma’s als DHL en Bpost hele dagen rondrijden met pakjes, waarom zouden wij dat dan intern moeten regelen”, aldus kapitein-commandant Michel Casteleyn. “Natuurlijk zullen we voor gevoelig militair materiaal altijd zelf instaan, maar andere zaken kunnen door externe firma’s afgehandeld worden.” Voor Gino is het dus afwachten hoe zijn functie binnen het leger de komende jaren zal evolueren. “Ik kom elke dag met de fiets van Menen naar hier. Wij hebben thuis maar één auto. Als de kazerne zou sluiten, hoop ik dat mijn nieuwe kazerne vlot te bereiken is met het openbaar vervoer. Liever Brussel dan Lombardsijde.”

‘Maar’ een burger

Ivan Bille.
Ivan Bille.© Davy Coghe

In de kazerne werken vier burgers. Ivan Bille (58)is ambtenaar bij Defensie. Nu werkt hij in de coördinatiecel van de werkplaatsen. “Planning opmaken, taken helpen organiseren, opdrachten inplannen, … Dat is mijn functie. Het is hier leuk werken. En het is een zegen om elke dag met de fiets van Wervik naar hier te kunnen komen. Stel dat de kazerne sluit, dan moet ik tegen het einde van mijn carrière misschien nog naar een andere locatie of een ander departement. Jammer, maar natuurlijk niet onoverkomelijk. Achteraf bekeken, was ik misschien beter na mijn legerdienst in het leger gebleven. Als militair was ik al met pensioen geweest. Het is ook niet altijd evident te werken tussen de militairen. Ik ben ‘maar’ burger. Dan word je toch altijd een beetje anders bekeken.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier