Kurt Bouckaert en Sofie Verstaen hebben vijf kinderen. In deze drukke tijden is dat geen evidentie meer. Net voor Moederdag mag dat eens in de kijker gezet worden. Een vrolijke babbel over een groot gezin, werken, organisatie en vijf kunstwerkjes per Moederdag. “En opgelet, ze heten allemaal Bouckaert, hé”, lacht Sofie.
“Vrijdagavond is hier hapjesavond. Neem gerust. Na de werk- en schoolweek eens even met het hele gezin samenzitten en een beetje genieten, dat moet kunnen. Aperitiefje erbij, in de pyjama doorgaans”, verwelkomt Sofie ons. In de zetel zitten zes kindjes heel braaf te wezen. “Dat is ook omdat jij nu net binnenkomt”, lacht ze. “En ja, het zijn er zes, want het buurmeisje is op bezoek. Soms is het hier een beetje de zoete inval, maar het komt niet op eentje meer natuurlijk.”
3+1= ?
Ondertussen komt ook papa thuis en is het gezin compleet. Mama Sofie geeft tekst en uitleg. “Vrijdagavond is dus hapjesavond. Met twee werkende ouders en vijf kinderen zijn die momenten daarom geen zeldzaamheid, maar het is hier toch regelmatig plannen, organiseren en bezig zijn. Emma en Emile spelen voetbal en daar gaat met drie trainingen en wedstrijden op zaterdag ook nog een pak energie naar toe. Laat ons zeggen dat we tijdens de week wel weten wat gedaan, doorgaans. (lacht) We kunnen gelukkig rekenen op de oma’s aan beide kanten voor wat assistentie. En opa neemt tijdens de week een aantal voetbaltrainingen voor zijn rekening. Zaterdag staat sowieso in het teken van voetbal, want dan spelen ze allebei hun wedstrijd.”
Veel kinderen en een groot gezin, het was altijd de bedoeling, maar dan kunnen er natuurlijk nog verrassingen zijn. “We gingen op zeker moment voor een vierde kind, maar verrassend genoeg bleek die met twee te zijn. Toen hebben we toch even geslikt, maar een groot gezin was altijd de ambitie. En als het met vier ging lukken, dan met vijf ook wel, zeker? Ze waren welgekomen, dat is zeker. De laatste twee namen waren wel een uitdaging. We waren een beetje ten einde wat betreft namen die beginnen met ‘Em’. Alhoewel, waren het twee meisjes geweest, dan hadden we wel iets in die lijn. Maar voor jongens kwamen we bij Emmanuel of Emmerick terecht en dat was het toch dat niet”, aldus Sofie.
Het zijn Emma (11), Emile (10), Emelie (8), Aimé en Henry (beiden 5) geworden. Vijf stuks. “Het is een kwestie van wat puzzelen en organiseren, soms. Vaak. De oma’s en opa hebben natuurlijk ook zelf dingen te doen. Maar denk nu niet dat het hier altijd chaos en drukte is. Alleen als ze allemaal op een rij zitten, lijken het er veel. (lacht) Vroeger telden we ze gewoon, als ze kleiner waren. ‘Hebben we er vijf? Oké dan.’ Nu zit iedereen hier samen in de zetel, maar meestal is iedereen met zijn of haar ding bezig. Binnen, buiten, bij oma … Je kan hier niemand pesten met buitenspelen. Tijdens de week komen de voetballers terug van hun training als de kleinsten al in bed liggen. Het eten gebeurt dus ook in etappes, op die momenten. Het is op werkdagen al snel na 21 uur als Kurt en ik alleen in de zetel raken. Dan beslissen we meestal om nog een programma op te nemen, in plaats van gewoon op het moment zelf te kijken. Om nadien dan toch geen tijd te hebben om te kijken naar de opname, natuurlijk.”
Kaboutertjes
En op de vrije momenten? “Vrije momenten? Boodschappen doen, beetje poetsen, dat bedoel je? (lacht) Het is momenteel zowat een volledig basisschooltje hier in huis. Ze zitten allemaal in De Springplank, die hier net om de hoek ligt. Op zich is dat makkelijk. ‘s Ochtends zwaaien we elkaar uit en moeten ze slechts één zebrapad oversteken om op school te geraken. Beter kan eigenlijk niet. Die ochtendroutine staat trouwens behoorlijk op punt. Het is een kwestie van structuur. De pakjes kledij liggen klaar, georganiseerd van groot naar klein. Gewoon aantrekken dus. Aan de boekentassen is niet zoveel werk en de sporttassen staan ook klaar de avond voordien. Op maandag kan ik bovendien wat schuiven met het uur waarop ik begin te werken, maar dinsdag moet ik echt om 7.45 uur de baan op. Als er dan iets fout loopt is het om zeep natuurlijk. Al kennen ze het systeem wel. ‘Opgelet, morgen is het dinsdag’, zeg ik dan maandagavond.”
Assistentie is echter nooit ver weg. “De moeder van Kurt woont in de Azalealaan, hier wat verderop. Mijn moeder woont op de Markt. Ideaal is dat, want zij doet de strijk. Sowieso moeten we elkaar wat helpen, anders kan dit gewoon niet hé. Ik wil zelf ook echt wel werken. Omdat ik het graag doe in de eerste plaats, maar ook omdat je anders snel in een systeem komt waarbij het 24 uur op 24 hetzelfde is. Natuurlijk, soms hoop ik wel eens dat de kaboutertjes een handje zullen komen toesteken, maar meestal valt dat tegen dus”, lacht Sofie.
Op 8 mei komt Moederdag eraan en dat is met vijf kinderen ongetwijfeld een hoogdag. Sofie is in elk geval nooit teleurgesteld: “Op Moederdag word ik verwend door de kinderen en de papa, die samen het ontbijt klaarmaken. Met voldoende lawaai, zodat ik boven hoor wanneer ik naar beneden kan komen. (lacht) Elk jaar krijg ik trouwens vijf kunstwerkjes rond deze periode. Als dat niet plezant is? Weet je wat het is? Eigenlijk is het hier elke dag Moederdag. Ze zijn allemaal gezond. Ze zijn allemaal lief. Natuurlijk, soms is ‘bengel’ wat meer van toepassing dan ‘engel’, maar als ik dan nadien hun snoetje zie, dan smelt ik toch weer helemaal.”
Verdere gezinsuitbreiding hoeft niet onmiddellijk meer. “Soms kriebelt het nog wel eens. (Kurt kijkt behoedzaam, red.) Anderzijds, de jongsten doen volgend jaar hun eerste communie en dat is toch een eerste mijlpaal die voor allemaal gepasseerd is, dan. Om dan weer opnieuw te beginnen? Terug baby’s, pampers, hmm… het is ook niet echt haalbaar. Nu is er ruimte, tijd en voldoende aandacht voor allemaal. Nee, het is goed zo. Dit is een geestige bende.” (RDV)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier