Meer en meer Belgen of hun nabestaanden kiezen er voor dat hun asse aan de zee wordt toevertrouwd. Rederij Franlis uit Oostende organiseert met Allerheiligen sinds een paar jaar ook herinneringsvaarten.
Dierbare doden worden dezer dagen niet alleen bloemrijk herdacht op onze kerkhoven bij een graf, aan het columbarium of bij de urne op de huiselijke schoorsteenmantel. Meer en meer mensen of hun nabestaanden kiezen voor een asneerlating op zee. Sinds vorige week kan dat ook vanuit Antwerpen op de Schelde. In onze provincie gebeurt het vanuit de haven van Oostende aan boord van de Franlis III van de gelijknamige rederij of met de Nele, een replica van de eikenhouten Oostendse tweemastsloep. Een uitvaart mag hier dus letterlijk opgevat worden. De”Jaarlijks laten wij ca. 400 in zoutwater oplosbare, biologisch afbreekbare urnen in zee neer. In de meeste gevallen begeleid door familie”, zegt Michel Seeger, zaakvoerder van rederij Franlis.
Met Allerheiligen organiseert de rederij vanuit Oostende nu ook herinneringsvaarten voor familie, vrienden en kennissen voor wie eerder op zee zijn of haar laatste rustplaats heeft gevonden. “Dit jaar zijn er ongeveer 800 nabestaanden die zijn geboekt voor deze tocht. De interesse is zo groot dat we de vaarten van ca. één uur zelfs over meerdere dagen moeten spreiden, aangezien er maar 60 passagiers per keer kunnen inschepen. Met die mensen varen we dan naar de locatie van de asneerlating zelf zo’n 3 zeemijl buiten de kust.
Geen graf
Aan boord van één van de herdenkingsvaarten is Gisèle De Corte. Haar vriendin Daisy Van den Houtte uit Ronse vergezelt haar. “Samen met mijn man zaliger Norbert Simonis kwamen we al jaren naar zee in Oostende en bij zijn pensionering zijn we definitief in Oostende komen wonen. Het was de wens van mijn man die vorig jaar op 79-jarige leeftijd gestorven is, dat zijn asse op zee zou verstrooid worden. Ik vond dat een goede keuze, want we hebben geen kinderen en wie zou er na mijn dood zich nog om ons graf bekommeren? Trouwens iedere keer als ik nu op de dijk kom en de zee zie denk ik automatisch aan hem. Ook de asneerlating zelf was een erg ingetogen plechtigheid. Alleen spijtig dat het regende dat het goot. Je kunt het al vermoeden, zeker? Ook ik kies de zee als laatste bestemming.” En tot haar vriendin: “Ik moet dat absoluut eens aan de notaris laten weten!”
Intiemer
Ook de familie Vergauwe uit Koolskamp is van op het Oostendse westerstaketsel ingescheept aan boord van de Franlis. “Mijn man Erik is twee jaar geleden op 55-jarige leeftijd gestorven”, vertelt Lidwine Maeyens. Op 15 augustus hebben we zijn asse in zee neergelaten. Omwille van slecht weer hadden we de plechtigheid al eens moeten uitstellen. Hij moest voor zijn werk veel naar Engeland en aan boord van de ferry tussen Zeebrugge en Hull had hij al eens een asneerlating meegemaakt en later de wens uitgedrukt dat hij dat ook zou willen na zijn dood. Mijn man hield erg veel van de zee. hij was ook een echte ‘waterrat’. Zelf vind ik een asneerlating veel intiemer en ook wel hygiënischer dan een graf. Van zo’n dag maken we ook een uitstapje: we gaan straks samen iets eten. En later trekken we met de kinderen voor 4 dagen nar Boulogne-sur-Mer want overal waar de zee de kust raakt, voelen we ons dicht bij Erik.”
(ML – Foto’s ML)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier