Nooit had ze durven denken dat het ongeval van zoon Bart zo’n impact op haar leven zou hebben. De brandwonden heelden, de vriendschap bleef bestaan. Nu al 25 jaar is ze voorzitter van de vzw Vriendenkring voor Brandwondenpatiënten. Maar daar zet ze nu een punt achter.
Het was emotioneel, het afscheid afgelopen zaterdag tijdens het jaarlijkse feest van de vzw Vriendenkring voor Brandwondenpatiënten in de Shamrock. “Ik heb het moeilijk gehad, ja. Toch zeker tijdens de statutaire vergadering die het feest voorafging”, aldus Marijke Cocquyt. “Het is een grote stap die ik nu zet, als je weet hoeveel energie en werk ik in de Vriendenkring heb gestopt. Maar ik moet stoppen. Enerzijds omdat ik eindelijk werk wil maken van dat boek waarin ik wil vertellen over de mooiste momenten van de vereniging en anderzijds omdat ik de vzw wil zien evolueren zonder mij. Nu ik er nog ben, kan ik nog ingrijpen als het dreigt fout te gaan. Niet dat ik het verwacht hoor, ik heb met Tanja De Vylder een enorm goede opvolger, die gesteund wordt door een sterk bestuur.”
Lotgenoten
De vzw ontstond in een bijzonder bewogen periode voor Marijke. In mei 1992 raakte zoon Bart Biebuyck tot 40 procent verbrand bij een ontploffing op het carrosseriebedrijf langs de Tenhovestraat. Bart lag zeven weken in het centrum voor ernstige brandwonden in het UZ Gent. “Na die periode moest hij nog maanden revalideren. Om de zoveel weken moesten we terug naar het UZ en wanneer we ook maar wilden, 7 op 7 en 24 op 24, mochten we het centrum bellen. In november werd echter beslist om dit brandwondencentrum in het UZ op te doeken. ‘Wegens budgettaire redenen’, zoals dat dan heet. Wij en alle andere patiënten waren woedend. Dit was een ramp en we besloten te protesteren.” Er werden 30.000 handtekeningen verzameld, ze schreven brieven aan parlementairen en kwamen op straat. “De acties werden wat gecentraliseerd bij ons, omdat wij de enigen waren met een fax. Er was toen lang nog geen internet en sociale media, we moesten de kranten en tv-stations via fax op de hoogte brengen van onze acties.”
De brandwondenafdeling werd gered, maar al snel vond iedereen dat de contacten die gelegd werden en de vriendschap die gesmeed werd niet verloren mochten gaan. “Zeker Bart was voorstander. Toen hij genezen was, wou hij maar één ding: kunnen praten met lotgenoten. Zoveel brandwondenpatiënten zijn er niet. Hoogstens één per stad of dorp. Ik weet nog dat Bart in de zetel lag, te smeken om met iemand te praten. Dankzij de vele acties die we ondernamen, kwam Bart in contact met andere brandwondenpatiënten en dat hielp hem en de andere patiënten enorm. We moesten wel een Vriendenkring voor Brandwondenpatiënten oprichten. En al snel kwamen ze bij mij terecht om voorzitter te worden.”
Uniek
De vzw Vriendenkring voor Brandwondenpatiënten is uniek, want geen enkele vereniging die brandwondenpatiënten verenigt gaat zo lang mee. “Dat klopt, en dat komt vooral dankzij onze werking: wij zamelen niet alleen geld in voor het brandwondencentrum, maar vooral ook voor de patiënten zelf. Dankzij de vele geldinzamelingen kunnen we tal van activiteiten organiseren voor hen.”
De acties werden wat gecentraliseerd bij ons, omdat wij de enigen waren met een fax
En dat zijn er heel wat: meerdaagse reizen voor volwassenen en kinderen, maar ook de jaarlijkse zwemnamiddag. “Zwemmen is iets heel gevoelig bij brandwondenpatiënten. Vaak willen de patiënten niet met hun brandwonden gezien worden en dus komen ze geen zwembad meer in. Met de vzw huren wij elk jaar een zwembad af, vroeger was dat Deinze en nu Wingene, waar we de brandwondenpatiënten met hun familie én vrienden uitnodigen. Vooral de stap om met de vrienden in een zwembad te stappen is groot. Maar het is een eerste en belangrijke stap, die de patiënten weer meer zelfvertrouwen schenkt om weer te gaan zwemmen.”
Veel sponsors
In de 25 jaar maakte Marijke heel wat mee. Grote inzamelfeesten om een Disney-reis te bekostigen en een ontmoeting met koningin Mathilde zijn maar twee van de herinneringen die zeker in Marijkes boek terecht zullen komen. “Maar dat kon ik natuurlijk niet zonder de mensen die mij jarenlang gesteund hebben. In de eerste plaats ons sterk bestuur, de professoren, dokters en verplegers. Maar uiteraard ook de vele sponsors en daar ben ik de Tieltse bevolking zo dankbaar voor. Negen jaar lang stonden we op de kerstmarkt. Iedereen leek wel langs te komen om onze drankjes te komen drinken. Maar er werden ook honderden evenementen op poten gezet door Tieltenaars die hun opbrengst aan ons schonken. Er waren ook de vaste sponsors, denk maar aan de Bicro’s die elk jaar een rit ten voordele van ons reden. Ook dit jaar weer, op 10 juni. Of de P5, die elk jaar een paardenkoers organiseerden ten voordele van onze vzw en waar wij elk jaar de champagnebar verzorgden. Mooie herinneringen, maar een enorm zware periode. Ik heb enorm veel energie in de vereniging gestoken, maar zoveel ervoor terug gekregen. Nu zal ik veel energie in mijn boek steken en hopen dat ik het volgend jaar kan verkopen, uiteraard ten voordele van de vzw”, besluit Marijke.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier