Marathonloper Philippe Lagae op Levensloop: “Opgeven is nu geen optie meer”

“Mijn zwaarste marathon ooit”, zo omschrijft Philippe Lagae zijn strijd tegen slokdarmkanker. De sportieve vijftiger heeft er zopas zijn laatste chemotherapie op zitten en is komend weekend te gast op Levensloop, waar zijn team 24 uur lang zal bewegen tegen kanker. Zijn vrouw Veerle Beernaert doet er zelfs nog een schepje bovenop. Zij gaat de uitdaging aan om de klonk rond te lopen.

Philippe Lagae (52) is een recreatieve marathonloper. De 20 kilometer van Brussel enkele maanden geleden moest dus ‘piece of cake’ worden, maar het draaide anders uit. “Ik heb de wedstrijd uitgelopen, maar dat heeft mij heel veel moeite gekost”, zegt hij. “Tijdens een latere wedstrijd moest ik zelfs opgeven omdat ik duizelig werd. Ik voelde dat er iets niet klopte.”

Philippe had toen al een tijdje last van slikstoornissen, misselijkheid, een hoge bloeddruk, was snel vermoeid en in een korte tijd enkele kilo’s kwijt. Die kwaaltjes werden aanvankelijk verbloemd als het gevolg van een herniaoperatie begin dit jaar, maar na een reeks van nieuwe onderzoeken werd duidelijk dat er wel degelijk meer aan de hand was.

Mokerslag

“Op 14 juli volgde de keiharde diagnose: slokdarmkanker. Ik heb een kwaadaardig gezwel in de overgang van mijn slokdarm naar mijn maag. Dat nieuws was een mokerslag, maar tegelijk was ik opgelucht dat ik éindelijk wist wat er aan de hand was.”

Philippe kreeg in zes weken tijd verschillende sessies chemotherapie en bestralingen. Ondertussen heeft hij zijn laatste behandeling achter de rug. “Het was eng om de eerste keer binnen te stappen in de speciale E-vleugel van AZ Groeninge waar het oncologisch centrum is gevestigd. Ik was er vroeger wel al eens gepasseerd, maar in mijn bewustzijn was dat de afdeling voor doodzieke mensen. Ik had nooit gedacht dat het ooit mijn tweede thuis zou worden.”

Philippe spreekt van een geluk bij een ongeluk omdat hij weinig last heeft gehad van bijwerkingen. “De hele waslijst aan neveneffecten heb ik niet moeten ondergaan. Ik ben wel heel snel moe en futloos, maar niet misselijk.” De zwaarste beproeving is dat hij al maanden niets meer kan eten. “Ik verlang zo naar de simpelste dingen: een eitje, een krokante pistolet of een boterham met choco. In de plaats daarvan krijg ik elke dag twaalf uur smakeloze sondevoeding. Niet mogen eten, is echt het ergste wat er is. Begin deze zomer ben ik eventjes – uit beleefdheid – naar de jaarlijkse barbecue met onze buren geweest. Ik had het beter niet gedaan. Het was mentale foltering om al dat lekkers voor mijn neus te zien passeren en niets te kunnen eten.”

Begrafenis

Ook voor zijn gezin is de ziekte een slag in het gezicht. “Het is mentaal zwaar“, geeft zijn vrouw Veerle (48) toe. “Ik nam de voorbije weken zorgkrediet op en was dus een tijdje thuis van het werk. Gelukkig heb ik mij een beetje in dat Levensloopavontuur kunnen smijten, want elke dag thuis zijn, dat was echt niet goed voor de moraal. Hoewel Philippe weinig last heeft van bijwerkingen, is het zeker niets om licht over te gaan. Zijn ziekte heeft een zware impact op ons gezin en sociaal leven. We hebben onze reis moeten annuleren, kunnen niet meer samen gaan lopen… Alles is veranderd sinds de ziekte.”

“Als er uitzaaiingen zijn, is alles een maat voor niets geweest” – Philippe Lagae

Ook zijn dochters Maud (17), Marie (20), Liza (20) en Louise (22) hebben het moeilijk. “Het is de eerste keer in mijn leven dat ik niet zorgeloos op zomerkamp ben geweest”, zegt Louise. “Ik heb thuis echt gemist en veel aan papa gedacht.”

Een andere confronterende gebeurtenis is de dood van een goede kennis van het gezin. Hij overleed aan de gevolgen van een hersentumor en werd vorige week begraven. “Hij had de diagnose gekregen in februari, ik enkele maanden later”, zegt Philippe. “Ik heb tijdens de begrafenis vaak gedacht: ‘ik kan de volgende zijn’. Dat is een heel vreemd gevoel. Ik zat daar als het ware mijn eigen begrafenis te regisseren.”

55 marathons op teller

Zijn dochters zijn echter strijdvaardig. “We willen niet te veel aan een negatieve afloop denken. Alles komt goed met papa“, zeggen ze. Het monster K, zoals Philippe zijn ziekte noemt, heeft zijn leven compleet omgegooid. Terwijl hij vroeger marathons liep met de vingers in de neus is zijn voornaamste dagtaak nu rusten en genezen.

“Mijn grootste droom is om die vreselijke ziekte te verslaan, maar mijn grootste doel is weer een marathon lopen. Ik heb er intussen al 55 op de teller. De voorbije jaren tekende ik present op alle Belgische wedstrijden, maar ik was ook in Rotterdam, Stockholm, Valencia en Helsinki. De volgende wedstrijd zal wel in België moeten zijn, want er zijn al heel wat vrienden die hebben beloofd dat ze zullen meelopen”, glimlacht Philippe.

Fervent ultraloopster

De eerstvolgende uitdaging is Levensloop Kortrijk, waar 24 uur wordt bewogen tegen kanker. Het hele gezin van Philippe neemt deel, samen met meer dan honderd vrienden, kennissen en (loop)collega’s. Ze bundelen zich als Pacingteam Philippe 24H. Zijn vrouw Veerle, een fervent ultraloopster (lange afstand), gaat de uitdaging aan om 24 uur aan één stuk te lopen. Eveneens ‘piece of cake’, als je weet dat Veerle van Athene naar Sparta liep, een tocht van 246 kilometer in 34 uur.

“Het is de eerste keer in mijn leven dat ik niet zorgeloos op zomerkamp ben geweest” – dochter Louise Lagae

Veerle staat ook in voor de praktische organisatie van het Pacingteam Philippe 24H. “Met de inschrijvingen, soep- en streekbierenverkoop die we samen met vrienden organiseerden, hebben we intussen al zo’n 4.000 euro ingezameld voor Kom op tegen Kanker. Een bedrag waar we best trots op zijn.”

Worst case scenario

Over een zestal weken volgen nieuwe onderzoeken, de operatie en nazorg. “Het ‘worst case scenario’ is dat er uitzaaiingen zijn en dat alles dus een maat voor niets is geweest”, zegt Philippe. “Dan is het eigenlijk einde verhaal, maar daar ga ik niet vanuit.” De artsen zijn volgens Philippe heel hoopvol. “Dus probeer ik dat eveneens te zijn, al heb ik natuurlijk ook al eens gegoogeld en besef ik dat de kansen op volledige genezing bij slokdarmkanker niet gigantisch en eindeloos zijn. Dat is heel confronterend, maar ik trek me op aan de gesprekken met de artsen die ondanks alle ellende positief blijven. Ik ben nu al zo ver geraakt. Dit is mijn zwaarste marathon ooit, maar opgeven is geen optie.”

(Nikita Vindevogel)