De vrienden en broer van Michiel Demeyere zullen vrijdagmorgen zijn kist binnendragen in de Oostkampse Sint-Pieterskerk. Dat doen ze als laatste eerbetoon aan hun vriend, die vorige donderdag overleed na een fietsongeval aan de Boeveriepoort in Brugge. “Michiel was onbaatzuchtig en behulpzaam”, getuigen ze.
De voorbije week konden de talrijke vrienden van Michiel Texaco Demeyere (27) een rouwboodschap schrijven in een boek dat neergelegd werd in het Onze-Lieve Vrouwekapelletje de grot Macieberg in de Fonteinstraat in Oostkamp. Een dag na het tragisch fietsongeval zijn de vrienden van Michiel er samengekomen. Eerst om te bidden dat Michiel het ongeval zou overleven. Toen hij na vijf dagen strijd in het AZ Sint-Jan bezweek aan zijn verwondingen, om samen te rouwen en kracht te putten.
Mooie herinneringen
Zondag kwamen diezelfde makkers samen in de Brugsestraat in Oostkamp, om mama Annick en broer Lajos morele steun te bieden. We mochten erbij zijn om de vele herinneringen aan Michiel, voormalig kelner in De Coulissen, Punta Est en Quatre Mains, op te tekenen.
“Sinds Michiel voor Coca Cola werkte, kwam hij elke dag om 6.45 uur, voor hij zijn werk aanvatte, bij mij een koffie drinken”, zegt moeder Annick Strubbe. “We hadden een heel goede band. Michiel was amper twee jaar oud, toen zijn vader overleed, op 26-jarige leeftijd ten gevolge van een motorongeval. Juni is een tragische maand voor ons. Drie mannen die ik liefhad in mijn leven zijn alle drie in juni gestorven: mijn eerste echtgenoot Dirk Demeyere, mijn tweede man Franky Lievens en nu mijn oudste zoon Michiel. Hoeveel meer kan een mens nog aan?”
Broer Lajos zegt: “Michiel en ik waren twee handen op een buik. Hij heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben en was er altijd voor mij. Hij heeft mij gesteund in mijn muzikale carrière. Niemand mocht aan zijn negen jaar jonger broertje raken! Nooit de moed opgeven, je komt alleen en je gaat alleen, al wat je ertussen doet beslis je zelf. Dat was zijn wijze raad voor mij. In feite was Michiel sinds de dood van mijn papa in 2009 een vaderfiguur voor mij.”
‘Texaco’
De vrienden gaven Michiel de bijnaam Texaco, omdat zijn ouders twintig jaar lang een tankstation langs de Brugsestraat uitgebaat hebben. “We kennen elkaar allemaal al van in onze jeugdjaren in Oostkamp”, zegt Thibaut Vanhollebeke. “Iedereen is zijn eigen weg gegaan, maar we hebben de Oostkampse studentenclub O.D. opgericht, zodat we elkaar maandelijks minstens één keer zien. Ook al is niemand van ons nog student! We zijn bijvoorbeeld meerdere keren samen naar Rock Werchter geweest. Nu helpen wij de familie met de organisatie van de begrafenis.”
Fien Valcke, die tien jaar samen was met Michiel, omschrijft hem als volgt: “Hij was een levensgenieter die van niks bang was. Born to be wild! We hebben samen vele reizen gemaakt, Bali was zijn favoriete bestemming. Michiel beoefende allerlei sporten, vaak niet lang maar hij wou alles proberen: skaten, boksen, rugby, squash en padel. Hij deed het tot hij er de beste in was en ging daarna over naar een volgende sporttak. En hij kon zo goed koken: zijn stoverij en vol-au-vent waren lekker, zijn spaghettisaus was legendarisch. Om nog maar te zwijgen over zijn gegratineerde oesters in champagnesaus met spinazie!”
Mama Annick Strubbe vervolgt: “De leuze die op het rouwkaartje staat, typeert mijn zoon: Young, Wild & Free. Het enige dat ik uit zijn hoofd kon praten, was de aanschaf van een motorfiets. Ik wou na de dood van mijn eerste man door een motorongeval niet hetzelfde meemaken met mijn zoon. Michiel was iemand die zo graag leefde. En toch stond hij vaak stil bij de legendarische Club of 27. Enkele van zijn idolen, Kurt Cobain en Amy Winehouse, waren op die leeftijd gestorven. Met een knipoog zei hij de voorbije maanden meerdere keren: als ik op mijn 27ste ook sterf, kan ik met hen pokeren.”
“Het is een kleine troost dat hij nu in het hiernamaals bij zijn idolen zit. Want muziek was heel belangrijk in zijn leven”, zegt Sam Van De Caveye. “Allerlei stijlen: van Vlaamse hits over techno tot hiphop en rock. Nirvana en Pearl Jam. Op zijn gitaar kon hij één nummer spelen: Zombie van The Cranberries!”
“Michiel waande zich een rockster”, vult Fien Valcke aan. “Hij was een ijdeltuit: als zijn haar niet goed lag, moest het opnieuw gewassen worden en om de drie weken ging hij bij zijn mama om zijn haar te laten knippen. Hij leek een beetje op Lenny Kravitz. Of was het eerder op de golfer Tiger Woods? En tegelijkertijd kon hij zo ontroerd raken door een liedje als De Roos van Ann Christy. Michiel heeft mij echt doen luisteren naar dat lied. Hij wou per se dat dit op zijn begrafenis gespeeld zou worden.”
De familie besliste om Michiels organen te doneren. “Het helpt mij om zijn dood te verwerken”, zegt mama Annick. “Nu leeft Michiel voor een stukje voort in andere mensen die hij met zijn organen gered heeft.”
Onversneden kerel
Volgens zijn vrienden was Michiel een kerel uit de duizend. “Michiel was een pure, onversneden kerel”, zegt Kim Van Daele. “Rechtuit! Als hij het niet voor je had, liet hij dat duidelijk blijken. Je wist waar je stond met hem. Voor zijn vrienden ging hij door het vuur. In bende deed hij dom en onnozel. Hij heeft Sam op reis, bij wijze van grap, ooit nog kattenvoer doen eten als aperitiefhapje. Maar als je met een probleem zat, luisterde hij en hielp hij je.”
Annick Strubbe: “Mijn zoon was een dromer, hij wou iets bereiken in zijn leven. Hij had ambitie en was een harde werker. Hij wou een wereldreis maken of barman op het strand op een of andere exotische bestemming worden.”
“Michiel was onbaatzuchtig en behulpzaam, maar liet zich niet graag commanderen”, besluit Kim Van Daele. “Hij was onlangs bij Coca-Cola gaan werken om ‘s avonds vrij te kunnen zijn. Dat kon hij niet als kelner. Maar hij had nog andere plannen: hij wou samen met mij een concept rond snoep uitwerken.”
De begrafenis vindt plaats op vrijdag 6 juli om 10 uur in de Sint-Pieterskerk in Oostkamp. Aan de familie en vrienden biedt onze redactie haar deelneming aan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier