Isabelle Vansteenkiste werd zestien jaar geleden zwaar op de proef gesteld toen ze veel te vroeg van twee meisjes beviel. Ze hebben het gered, maar haar huwelijk niet. Isabelle zette toch door, bracht de meisjes alleen groot en ontmoette in 2009 Wouter Accou.
Drie jaar geleden werd ze opnieuw mama. Een week later ging het met een van de zusjes plots heel slecht. Laura (15) was al slechtziend maar heeft sindsdien nog andere beperkingen. Ondanks de vele uitdagingen die Isabelles pad kruisten, blijft ze positief. “Je mag je hoofd niet laten hangen, want zo maak je het moeilijker voor de kinderen.”
Ruim 15 jaar geleden werd Isabelle Vansteenkiste op natuurlijke wijze zwanger van een twee-eiige tweeling. “Ons geluk kon niet op. Bovendien verliep mijn zwangerschap heel vlot”, vertelt de nu 42-jarige Isabelle. “Ik had weinig kwaaltjes en kon dus gewoon doorwerken. Tot ik op 25 weken, veel te vroeg dus, felle weeën kreeg. Had ik misschien te veel gewerkt? Ik werd vanuit de spoedafdeling van het ziekenhuis in Kortrijk met de ambulance overgebracht naar Brugge. Net geen dag later ben ik bevallen van twee schatten van meisjes: Amber en Laura.”
Wat was de medische toestand van je dochters?
Isabelle: “Amber is eerst geboren. en heeft veel geluk gehad. Ze heeft enkele hersenbloedingen gehad, gelukkig zonder blijvende schade. Wel hebben ze haar netvlies moeten hechten, is ze slechtziend en een stukje van haar gezichtsveld kwijt. De oogjes worden namelijk pas in week 28 van de zwangerschap ontwikkeld. Laura, die als tweede op de wereld kwam, had het veel moeilijker dan haar zus. Ook haar netvlies moest gehecht worden, maar helaas is het weer losgekomen. Ze was blind. Ze werd ook geplaagd door andere kwalen, zo moest er een drain in haar hersenkamertjes geplaatst worden waardoor het hersenvocht permanent wordt afgevoerd. Dat was een heel lastige periode. Ze was zo klein…” (stilte)
Ongeveer vier maanden na hun geboorte mochten Amber en Laura naar huis.
“Van de een op de andere dag helemaal alleen voor hen zorgen, dat was vrij beangstigend. Geen artsen of verpleegsters die er alles van kennen en je altijd met raad en daad bijstaan, het was toch even wennen. Tegelijk was het een heelmooi moment. Eindelijk konden we onze meisjes in onze armen sluiten en knuffelen zo lang we maar wilden.” (glimlacht)
Hoe was het als koppel?
(denkt na) “Lastig. We hebben het niet overleefd. Mijn leven stond in het teken van Amber en Laura, ik was dag en nacht met hen bezig. Hij had het moeilijk met de situatie en zocht zijn toevlucht in werk en hobby’s. We zijn uit elkaar gegroeid en uiteindelijk uit elkaar gegaan. Ik heb Amber en Laura met de onuitputtelijke steun van mijn familie grootgebracht.”
Hoe evolueerde Laura?
“Ondanks het feit dat ze blind was, evolueerde ze vrij goed. Zo kon ze vlot braille lezen. Toen ze negen was, ging het voor de eerste keer weer mis met haar drain. Ze had felle hoofdpijn en moest braken, wat er op wees dat de drain niet meer werkte. Ze werd verschillende keren geopereerd. In datzelfde jaar ben ik met mijn huidige partner, Wouter, gaan samenwonen. Ik moest het allemaal niet meer alleen dragen, ik had een back-up. Ik werd opnieuw zwanger en zou in 2012 bevallen van een zoontje.”
Hoe verliep die zwangerschap?
“Die verliep heel normaal, ik had geen kwaaltjes, was niet misselijk… Maar ik had schrik, was doodsbang. Voor mijn gemoedsrust ben ik naast de gewone controles bij de gynaecoloog heel regelmatig bij een vroedvrouw langsgegaan. Zij nam dan uitgebreid de tijd om me op mijn gemak te stellen. Laura heeft me tijdens verschillende keren vergezeld. Ze was heel geïnteresseerd in dat kleine wezentje in mijn buik. Nu nog koestert ze een grote liefde voor kinderen.”
En dan werd jullie zoontje geboren…
“In 2012 werd onze Storm, een kerngezonde jongen, geboren. Heel lang heb ik niet kunnen genieten van onze kleine spruit, want een week later kreeg Laura opnieuw problemen met haar drain. Ze moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Drie maanden heeft ze op de afdeling intensieve zorg verbleven, ze onderging meerdere operaties waar ze flink wat restschade aan overgehouden heeft. Zo is ze haar oriëntatie en coördinatie kwijt. Veel zaken die ze vroeger wel kon kan ze sindsdien niet meer, zoals braille lezen. Ze voelt zich ook minder goed in haar vel. Tijdens de ziekenhuisperiode heeft Wouter de grootste zorg voor Storm en Amber op zich genomen, samen met onze familie.”
Hoe is de band tussen Amber en Laura op dit moment?
“Vroeger waren ze closer. Nu gaan ze elk hun eigen weg, mede omdat ze naar een andere school gaan. Amber volgt les in het gewoon onderwijs, ze heeft haar eigen vriendenkring en is wat je noemt een rasechte puber. Helemaal in de ban van Facebook, Snapchat en de computer in het algemeen. Laura is intern in Spermalie in Brugge. Ze toont helemaal geen interesse in smartphones en computers. Toen ze kleiner waren speelden de zusjes heel veel samen, Amber nam wel altijd de leiding, maar Laura had daar geen problemen mee. Ze kon daar goed mee om. Nu zijn ze wat uit elkaar gegroeid, maar ik ben ervan overtuigd dat dit binnen enkele jaren weer helemaal anders zal zijn.”
Hoe gaat Laura om met het feit dat haar zus geen beperkingen heeft?
“Ze heeft het er moeilijk mee. Ze begrijpt het wel, maar vindt het natuurlijk niet eerlijk dat ze zo veel minder kan dan haar zus. Het is ook niet gemakkelijk om een hobby te vinden waarin ze zich kan uitleven. Vroeger, voor ze die laatste keer zo ziek is geweest, volgde ze dansles. Dat was helemaal haar ding. Maar nu is dansen niet meer zo evident. Sinds kort gaat ze fitnessen met Wouter, dat vindt ze heel leuk.”
De tweeling is bijna 16, hoe blik je terug op hun leven?
“Het was een vrij bewogen parcours, met veel ups en downs. We hebben hard gevochten en moeten dat soms nog doen. Maar het lukt, ik ben zelfs best tevreden met waar we vandaag staan en wat we hebben bereikt. Maar het is niet altijd gemakkelijk geweest, integendeel.”
Heb je tips voor mensen die in gelijkaardige situaties terechtkomen?
“Blijf positief, laat je hoofd niet hangen want zo maak je het voor de kinderen ook moeilijker. Leid een zo normaal mogelijk leven en doe alles wat je wil doen ondanks eventuele beperkingen. Wij gaan ook schaatsen, wandelen, fietsen en met vakantie. Onze kinderen gaan zelfs mee naar festivals, ze moeten de wereld kunnen ontdekken en beleven als wij.”
Hoe gaan je ouders met de situatie om?
“Ze staan net als mijn zussen altijd voor ons klaar en daar ben ik hen ongelofelijk dankbaar voor. Ze maken het ons makkelijker, ze halen de kinderen regelmatig van school op, voeren ze rond, springen bij waar ze kunnen, noem maar op. Ze proberen positief te zijn, maar zijn net iets bezorgder. Dat is niet nodig, maar ik denk dat dat normaal is.”
Hoe zie je de toekomst?
“Ik hoop dat mijn kinderen alle drie op eigen benen kunnen staan, dat ze gelukkig door het leven mogen gaan. Op eigen benen staan zal voor Laura echter moeilijk zijn. Toch gelooft ze rotsvast dat ze ooit fulltime zal kunnen werken, een eigen gezin zal hebben, vrouw en mama zal zijn. Maar dat zal niet zo evident zijn. We zeggen haar dat ook, dan wel verbloemd. Dat is lastig, als mama wil je namelijk niets liever dan dat je kinderen hun dromen kunnen waarmaken. Het is wel zo dat mocht Laura iets socialer zijn ze meer kans maakt om iemand te ontmoeten. Zo zou ze haar dromen toch voor een stuk kunnen realiseren. We zetten haar daarom aan om contacten te leggen, maar de telefoon en computer zijn niet haar beste vrienden. Dat loopt dus stroef, ze heeft haar situatie ook nog niet helemaal aanvaard, denken we. Dat zal misschien nog wel even duren. Tijd zal raad brengen.” (ED)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier