Langemarkenaar geeft doodzieke dakloze onderdak in appartement

Marc krijgt onder meer een mooi ingerichte slaapkamer ter beschikking. © Foto RB
Redactie KW

Kurt Samyn (42) of ‘Tuur de visboer’ staat in Langemark bekend als een echte volksfiguur met een hart voor wie het moeilijk heeft. Toen hij het verhaal las van de terminaal zieke Marc Rosmeulen, die dakloos zou worden na een opname in het ziekenhuis, twijfelde hij dan ook niet. “Marc is welkom in ons appartement in de Statiestraat.” Een aanbod waar de alleenstaande man graag op ingaat.

“Het meemaken van de laatste levensdagen van mijn zwaar zieke moeder maakte van mij een totaal ander mens. Pijn en afzien door ziekte met het afscheid van deze wereld voor ogen is een onbeschrijfelijk zwaar leed voor de persoon zelf, maar ook voor zijn omgeving”, vertelt Kurt Samyn, eigenaar van vishandel De Zeespiegel in de Statiestraat in Langemark. “Terwijl ik in de vismijn op mijn aangekochte verse vis wachtte, las ik intussen de digitale krant. Daar zag ik het schrijnende verhaal van een terminaal dakloze man die euthanasie had aangevraagd. De 55-jarige Marc Rosmeulen die in een ziekenhuis in Bonheiden verblijft, moet nadat hij voldoende hersteld is het ziekenhuis verlaten en weer de straat op. Hij was bang om als dakloze die nergens terecht kan langs de straat te sterven, las ik in het stuk. Ik was zo geraakt door het verhaal, twee weken nadat ik mijn moeder heb zien sterven aan kanker, dat ik bijzonder meevoelde met hem.”

Tranen van geluk

“Via de krant kwam ik met hem in contact en beloofde hem gratis woongelegenheid in mijn appartement boven mijn viswinkel. Vanuit mijn zaak bezorg ik hem de nodige eetwaar. Ik wil deze mens zijn laatste dagen gelukkig laten slijten en hem niet zien sterven als een hond op straat. Toen ik Marc contacteerde was hij bij het aanhoren van mijn voorstel totaal van de kaart, stotterend en wenend zei hij dat dit ongelooflijk en onvoorstelbaar was, hij was compleet van de kaart. Het waren echt tranen van geluk en dat maakte ook mij gelukkig. Hij had euthanasie aangevraagd, maar bij het horen van mijn voorstel heeft hij dit direct ingetrokken. Ik ga hem in Bonheiden ophalen en vanaf volgende week betrekt hij ons appartement in de Statiestraat. De dokters geven hem nog acht maanden – als hij niet weer op straat terechtkomt, tenminste. Ik wil hem hoe dan ook nog een mooie tijd bezorgen en vooral een onvergetelijke Kerst en Nieuwjaar.”

Ziekenhuis

“Ongelooflijk en toch waar: ik krijg een dak boven mijn hoofd. Er zijn miljarden mensen op deze wereld, maar weinig zulke als Kurt”, vertelt Marc Rosmeulen ons aan de telefoon.

“Vijfenvijftig jaar geleden kwam ik ter wereld in Merchtem bij Brussel. Na mijn school en legerdienst was ik 22 jaar dakwerker bij dezelfde werkgever. Ik werd acht jaar geleden asbestpatiënt en invalide verklaard. Later kreeg ik de diagnose longkanker en ging ik van de ene kliniek naar de andere dokter, mijn invaliditeitsuitkering ging naar medicamenten, dokters en ziekenhuisverblijven. Drie jaar geleden belandde ik al 15 dagen op straat en toen werd ik opnieuw – zwaar ziek – in de kliniek opgenomen. Ik sta op het punt om nu weer enigszins opgelapt de kliniek te moeten verlaten en terug op straat te arriveren. Ik weet dat ik niet lang meer te leven heb en wilde niet in de hoek van een bushokje sterven. Ik besloot om euthanasie aan te vragen. Dit zou worden uitgevoerd tot het verlossende telefoontje kwam van Kurt. Hij stelde mij voor om zijn appartement te betrekken en dit helemaal gratis met kost en inwoon. Maar dat wil ik niet, ik wil graag de weinige centen die ik heb afstaan om hem toch iets terug te geven.” (Robert Barthier)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier