Landbouwer uit Kortemark redde Georgette uit brand in Torhout: “Zonder Wim was ik nu dood”

Ruim twee weken geleden verloor Georgette Decan haar hele hebben en houden toen een brand haar woning in de Revinzestraat in Torhout in de as legde, maar ze probeert de draad van het leven alweer op te pakken. Erkentelijk is ze ook. “Dat ik nog leef, heb ik te danken aan Wim Volcke, de buurman van mijn zoon en dochter in de Ichtegemstraat in Kortemark”, zegt ze. “Hij passeerde toen het vuur net ontstaan was en heeft me aangezet om mijn huis te verlaten. Wim was mijn reddende engel. Zonder hem was ik nu dood.”

Het woordgebruik van Georgette mag er zijn, zo net voor Kerstmis: reddende engel. Wim Volcke is blij met de dank vanwege de moeder van zijn buren, maar hij blijft er bescheiden bij. “Toeval bestaat”, zegt hij. “Ik ben landbouwer en was net met mijn auto met aanhangwagen enkele varkens naar het Torhoutse slachthuis in de Vredelaan aan het voeren. Zo passeerde ik in de Revinzestraat, net toen de brand in Georgettes woning ontstaan was. Door dat toeval heb ik haar kunnen redden. Maar ik heb niets meer dan mijn plicht gedaan.”

Wim merkte rook en vuur op

Georgette (76) moet in slaap zijn gedommeld, toen het vuur op die noodlottige dinsdag 5 december kort na de middag in haar living ontstond. Toen ze half versuft wakker werd, hing er al een dikke rook in het huis en begonnen de vlammen om zich heen te grijpen.

“Als ik met varkens naar het Torhoutse slachthuis rijd, kijk ik automatisch altijd even in de Revinzestraat naar het huis van Georgette”, vertelt Wim Volcke (47). “Mijn vrouw Christine Demuynck en ik runnen in de Ichtegemstraat in Kortemark een hoeve en onze overbuur is Ivan Spillier, de zoon van Georgette. Ze heeft voorts nog een dochter Sabine, die wat verderop in de Ichtegemstraat woont. Ik ken Georgette al van toen ik een jongetje was. Ook de dinsdag van de brand keek ik bij het passeren even opzij en zag tot mijn ontzetting rook uit het huis komen en het plafond in lichterlaaie staan. Niemand in de buurt leek iets te hebben opgemerkt en dus heb ik mijn auto met aanhangwagen snel geparkeerd en ben ik naar de achterzijde van het huis gelopen.”

“Daar zag ik Georgettes auto staan en dus was ik quasi zeker dat ze thuis was. Op dat moment was de brandweer al verwittigd. De adrenaline stroomde door mijn lijf. Ik heb Georgettes naam geroepen en tot mijn opluchting antwoordde ze. Ze was begrijpelijk verward door de omstandigheden, herkende me niet direct, maar liet zich gelukkig overhalen om naar buiten te komen. Dat was niets te vroeg, want even later was haar huis in één grote vuurmassa herschapen. Een vreselijk uitzicht.”

Minuten van onwetendheid

Een andere passant, thuisverpleegkundige Peter Lavens uit Torhout, schoot de getroffen vrouw, die in shock was, eveneens ter hulp. En ook Francine Pauwels van de nabije Opel-garage Goethals langs de Vredelaan kwam toegesneld om te helpen. Georgette werd later door dochter Sabine naar het Torhoutse AZ Sint-Rembert gebracht, waar ze zuurstof toegediend kreeg en waar er wat oppervlakkige brandwonden werden vastgesteld, vooral aan de bovenzijde van haar hoofd. “Nu nog komt er iemand die pijnlijke wonden verzorgen”, zegt ze.

Voorlopig krijgt Georgette opvang in de gezinnen van zoon Ivan (54) en dochter Sabine (50), die zoals gezegd beiden in de Ichtegemstraat in Kortemark wonen. “Buurman Wim liet via zijn vrouw weten dat er brand bij moeder was uitgebroken, maar Christine vertelde me in de paniek niet dat moeder oké was”, zegt Ivan. “Ik heb mijn zus verwittigd en we zijn samen naar Torhout gereden. Tot onze schrik zagen we in de verte de enorme rookpluim opstijgen.”

“Een van de ergste dingen is dat ik mijn albums met foto’s kwijt ben. En dat mijn vier poezen weg zijn”

“Die minuten van onwetendheid zijn zowat de ergste uit mijn leven geweest”, rilt Sabine nog na. “We probeerden weliswaar naar de gsm van moeder te bellen, maar kregen uiteraard geen gehoor, want het toestel was in de brand gebleven. Toen we uiteindelijk in de Revinzestraat aankwamen en ik haar opmerkte, kan ik niet beschrijven wat er door me heen ging. Even had ik gedacht haar nooit meer terug te zien.”

Georgette is al 21 jaar de weduwe van Staf Spillier, die in 1996 in een auto-ongeval om het leven gekomen is. Staf heeft jarenlang met zijn broer Maurice de toen alom bekende Torhoutse DAF-vrachtwagengarage Spillier gerund. Maurice woonde in een identieke witte villa naast die van Georgette in de Revinzestraat. Maar vorige maand, op 14 november, is hij thuis overleden.

“Ook ik had intussen begraven kunnen zijn”, zegt Georgette. “Was Wim niet toevallig gepasseerd en had hij niet koelbloedig opgetreden, dan was ik nu dood geweest. Ik ben hem eeuwig dankbaar.”

“Mijn zus Sabine en ik zijn hem eveneens heel erkentelijk”, pikt Ivan in. “Tevens gaat onze dank uit naar de mensen van het Sociaal Huis en De Woonwinkel en naar schepen van Brandweer Rita Dewulf. Zij hebben ons, waar mogelijk, écht geholpen.”

Emotionele zaken vernield

Georgette gaat straks op zoek naar een nieuwe woonst, bij voorkeur in Kortemark, niet ver uit de buurt van haar kinderen.

“Het is erg lastig om je te realiseren dat je huis volledig vernield is”, zegt ze. “Maar ik vind het vooral heel hard dat ik al mijn tastbare herinneringen kwijt ben. Foto’s, documenten, voorwerpen met gevoelswaarde: alles is weg. Ook mijn handtas met mijn identiteitspapieren is in de brand gebleven. Alleen mijn fototoestel heb ik nog, omdat het toevallig in mijn auto lag. Ik ben een fervente fotoliefhebber, maar nu ben ik al mijn albums met foto’s kwijt. Dat is een van de ergste dingen voor mij. Ik fotografeer nog met een klassiek toestel met filmpjes. Geen gedoe met computers.”

Georgette maakt zich grote zorgen over haar vier poezen. “Ik hoop dat ze gevlucht zijn en zich in veiligheid hebben gebracht, maar ik vrees dat er zeker één kat in de brand is omgekomen. Een andere leeft in elk geval nog, want die is al teruggekeerd op zoek naar eten. Mocht er iemand in de omgeving van mijn uitgebrande huis een verdwaalde poes zien, dan kan het de mijne zijn. Gelieve mij snel te verwittigen.”

Georgette had een omvangrijke verzameling rouwprentjes, die eveneens in de vlammen is opgegaan. “Ik leef gelukkig nog en ik word uitstekend opgevangen door mijn kinderen, maar ik ben veel emotionele zaken kwijt”, zegt ze. “En dat is loodzwaar.”