Zij is apetrots op haar gezin. Maar ook een beetje bezorgd dat haar oudste zoon misschien een beetje te snel leeft en te veel doet. Lieve Vandenberghe is de mama van Els, Bart en Kris Declercq. Deze laatste mag dan wel de nieuwe burgemeester van Roeselare zijn, thuis is hij gewoon één van de groep.
Woensdagnamiddag in de Torteldreef. Vader Jacques Declercq is koffieman van dienst en hij kwijt zich terdege van zijn taak: altijd warme koffie in de tas, het glaasje elixir de Roulers worden er snel meerdere en een assortiment koffiekoekjes wordt altijd onmiddellijk aangevuld. Moeder Lieve baant zich ondertussen een weg door fotoboeken en glimlacht voortdurend bij vele mooie herinneringen. Bij aanvang van het interview benadrukt ze nog eens op zijn Oostends dat ik ‘lief en vriendelijk’ moet schrijven, want iedereen in haar gezin is lief en vriendelijk.
Was Kris een braaf kind?
Mama Lieve: “Hij was een heel braaf, maar ook een speciaal kind. Aan negen maanden kon hij al stappen en toen hij één jaar was kon hij al met zijn hoofd door zijn benen kijken”. (lacht) “Hij weende niet te veel en kon mooi en geduldig wachten. En na zijn laatste papfles viel hij telkens uitgeput in slaap. En we hebben hem meteen in een bedje gelegd, niet in een wieg. Met een encyclopediedeel aan weerskanten van zijn rug zodat hij niet op zijn buik kon rollen. Ik was erg bang van wiegedood.”
Was Kris een leergierig kind?
“Heel zeker want als kindje verslond hij al die kartonnen boekjes met eenvoudige tekeningen. Vanaf zes maanden kon hij daar enorm geïnteresseerd in kijken. De beide oma’s hebben tientallen dergelijke boekjes gekocht.”
Hij ging dan ook graag naar school?
“Hij had daar geen problemen mee en ging naar de kleuterschool vanaf het ogenblik dat hij mocht. Maar toch was er een eigenaardigheid: tot aan de leeftijd van vier jaar kon hij zijn fopspeen niet lossen. In zijn boekentasje stak dan ook zijn fopspeen en een stukje van mémé’s kamerjas. Nu en dan stopte Kris van spelen, stapte naar zijn boekentas, voelde aan dat stukje stof en stak zijn fopspeen even in zijn mond. Dan stak hij alles weer mooi weg en speelde hij verder met zijn vriendjes. Dat was typisch Kris.”
Kris had in de lagere school al een voortrekkersrol?
“Al van vroeger! In het derde kleuter stond hij vooraan in de klas en leerde hij de andere kindjes het liedje van Pinokkio. En wanneer de juf weggeroepen werd, nam hij de poppenkast over en speelde hij verder. En dat is zo verder gegaan. Vanaf het derde leerjaar begon hij ieder jaar een tekenverhaal van de klas te tekenen. En vanaf het eerste middelbaar gaf hij maandelijks een boekje uit voor zijn klas. Hij heeft altijd graag verhalen geschreven en interviews gedaan.”
Hij was dan ook een dankbaar kind voor jullie?
“We hebben er niets van miserie mee gehad. Kris had natuurlijk het geluk dat hij goed studeerde en niet te veel tijd nodig had om alles op te nemen. Hij kon verder studeren wat hij wilde en zowel voor hem als voor ons was dat een geruststelling.”
Kris was misschien dan wel een brave zoon maar zeker geen watje?
“Oh la la! Hij hield met zijn vrienden altijd vergaderingen en smeedde grote plannen. Ons huis had een mooie haag en na een jaar stond die zo scheef als iets. Gewoon van de honderden fietsen die ertegen werden geworpen als er weer eens een ‘dringende vergadering’ was bij ons.”
“En Jacques en ik waren eens samen op reis toen Kris en Bart in het middelbaar zaten. Zij waren niet mee en op de terugweg naar huis telefoneerden we eens. Kris nam op met ‘Hallo, residentie Declercq’ en op de achtergrond was er een kakofonie van je welste. Bleek dat Kris met een groepje zat te feesten in de living terwijl broer Bart met de vrienden van de KSA een mosselfestijn hield in de keuken. Toen we een dag later thuiskwamen, waren de sporen van de uitspattingen mooi gewist. Maar enkele weken later heb ik achter het tuinhuis toch nog een halve fles Pisang Ambon gevonden. En die was heel zeker niet van ons!”
Zag Kris zijn mama graag?
“Kris zag én ziet zijn mama graag. Maar het was absoluut geen mama’s kindje die alles nodig had. Kris was en is heel zelfredzaam maar vergeet niet wat belangrijk is. Kris was op een welbepaalde Moederdag eens in het buitenland en ik hoorde hem niet. Potverdorie, zou hij dit toch vergeten zijn, dacht ik. Tot de deurbel klonk en er een prachtig boeket bloemen werd afgeleverd met een kaartje ‘Zie je wel dat ik je niet ben vergeten!’. En ik smolt onmiddellijk weer voor dat gebaar en dat briefje. En dat is ook typisch Kris: hij is zo innemend en heeft zo’n ontwapenende glimlach dat je er onmogelijk boos kunt op zijn.”
En zo pakt hij ook de inwoners van Roeselare aan?
“Misschien wel. Maar hij speelt geen toneel, hé! Hij is in werkelijkheid ook zo: bekommerd om de mensen en om zijn stad en om het geheel zo vlot mogelijk in goede banen leiden. Wat hij in de kleuterklas en in de lagere school al deed, mensen enthousiasmeren en aansporen, zet hij nu verder als politicus en burgemeester van Roeselare. En hij doet dat bovendien graag. Kris heeft van zijn hobby zijn beroep kunnen maken.”
Kris is getrouwd met Roeselare, wordt wel eens lachend gezegd. Droom je niet dat hij een andere levenspartner vindt dan enkel zijn stad?
“Pff, daar sta ik niet echt bij stil. Ik denk wel dat Kris een of meerdere goede hartsvriendinnen heeft maar of daar iets meer van komt? Ik zou het echt niet weten. Daarbij, als er iets meer zou zijn dan ben ik toch de laatste om het te weten.” (lacht) “Nog een elixir?” (PS)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier