In ‘De Rotonde’ op Radio 2 had hij het onder andere over het dodelijk ongeval van zijn broertje. “Ik neem het mezelf nog altijd kwalijk.”
Bruggeling Jean-Pierre Van Rossem (71) woont tegenwoordig in Oostende en liet recent verstaan dat hij tot euthanasie zou willen overgaan. Hij werkt momenteel aan een boek dat de wereldcrisis uitlegt, maar eens dat af is hoeft het voor hem niet meer – het boek hoeft zelfs niet eens te worden uitgegeven. “Als ik vijftig meter stap, dan verga ik van de pijn in mijn benen”, vertelde hij zondag in een lang en openhartig interview op Radio 2. “Hugo Claus, een goeie vriend van me, heeft toch ook euthanasie aangevraagd? Ik denk dat ik daar ook recht op heb.”
“Verdiende die liefde niet”
Eén rode draad doorheen het opvallende interview: de spijt en de schaamte die bij Van Rossem meer dan ooit de kop opsteken. Het lage zelfbeeld ook. “Ik kijk heel vaak met echte spijt terug. Dát heb je verkeerd gedaan, en dat, en dat… Neem nu bijvoorbeeld mijn zus, die anderhalf jaar geleden is overleden. Het feit dat ik daar 40 jaar niet mee gesproken heb, omdat ik haar een bourgeoise vond: wat is dat nu voor een onnozelheid van redenering? Het was een fantastische vrouw, maar ik slingerde haar van alles naar het hoofd, gewoon om haar te kwetsen. Nu mis ik die alle dagen. Hoe is dat mogelijk geweest, denk ik dan. Ik was zélf de grootste bourgeois, verslingerd aan luxe en comfort. Maar dat probeerde ik te vergoelijken met ‘ik ben eigenlijk een marxist’.”
“Mijn broer was de enige vriend die ik gehad heb”
“Als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik eigenlijk een ongelooflijke stommekloot en klootzak geweest ben. Ik verdiende van niemand de liefde die ik gekregen heb. Ik kreeg ik-weet-niet-hoe-veel kansen en heb die allemaal verknald, omdat ik voortdurend voorbij het randje liep. Mijn ouders heb ik 50 jaar lang gepest. Maar dan kom je plots tot het inzicht wat voor een klein kind je eigenlijk bent. Al die tijd bleef ik me afzetten tegen mijn ouders, als was ik een puber van 15. Ik heb het daar nu veel lastiger mee dan ik het laat uitschijnen. Ik kijk bovendien met vertedering terug op mijn kinderjaren en begrijp mezelf niet eens dat ik mij daar zo aan geërgerd heb.”
Dood van zijn broertje
Die rebellie die JP zo eigen is, begon wellicht al toen hij amper 7 jaar oud was. “Mijn broertje was vijf en is verongelukt voor mijn ogen. De school was die dag iets vroeger gedaan dan normaal en we gingen nog wat spelen bij een vriendje, wiens vader huizen bouwde. In een lange gang, volgestouwd met cementzakken en bouwmateriaal, zijn we om het eerst gaan sprinten tot aan de straat. Omdat mijn broertje twee jaar jonger was dan mij en mijn vrienden, hield ik hen met gestrekte armen tegen en liet ik hem lopen. Ik zie nog altijd het beeld voor me, hoe hij met zijn handjes in de lucht de straat opliep, recht onder een vrachtwagen.”
“Later wilde ik geen vrienden meer, want hij was mijn enige vriend die ik gehad heb”, zegt hij daarover. “Nieuwe vrienden zou ik nadien opgevat hebben als verraad. Ik verwijt me zijn dood nog altijd meer en meer. Erover praten, toen? Ik kom uit een periode dat gevoelens uiten niet mocht. Zelfs nu kunnen mijn ouders en ik dat nog niet, anders gaan de wederzijdse wonden weer open.”
“Een slechte episode”
Hoe hij herinnerd wil worden, eens hij er niet meer is? “Ze moeten mij niet herinneren“, zucht hij. “Wat mensen denken is volledig vrij. Dat ze mij maar rap vergeten. Ik was een slechte episode voor een aantal mensen in hun leven. Ze mogen mij in een appelsienenkist steken en onder de grond schoppen, ze mogen mij in brand steken, wat kan mij dat nu schelen? Ik zal het niet meer beseffen in elk geval. De meeste mensen denken bij de dood aan zwart, maar zelfs dat is er niet. Er is geen kleur meer, er is geen bewustzijn, er is niks.”
(FJA)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier