Het eerste wat de 45-jarige Isabelle Lemoine deed wanneer de vluchtelingen in de militaire kazerne van Koksijde arriveerden, was naar de infoavond gaan. Het begin van een fantastisch jaar dat ze niet licht zal vergeten.
“Bij een ontmoetingsmoment in het centrum stelde ik mij kandidaat als sportverantwoordelijke”, opent Isabelle enthousiast. “Sport heeft altijd een belangrijke rol in mijn leven gespeeld. Dit is ook vitaal voor mijn kinderen. Heel vlug is gebleken dat sport ook belangrijk was onder de vluchtelingen. Trouwens…sport brengt mensen samen en is volgens mij zeer bevorderend voor hun integratie.”
“Ik kon gemakkelijk contacten leggen”, vervolgt ze. “Met sommigen verliep dat vlotter dan met anderen. Ik herinner mij een leuke anekdote: ik wou in het centrum een lijst opstellen van deelnemers voor een eerste zwemsessie. Zeker 20 kinderen spraken mij aan in het Arabisch. Ik verstond er natuurlijk niets van, maar plots kwam de 22-jarige Mustafa voor tolk spelen. Intussen heb ik geen tolk meer nodig. De kinderen en adolescenten komen naar me toe en vragen mij in het Nederlands om mee te mogen zwemmen.”
“Alles begon met zwemmen, maar intussen hebben we ook al deelgenomen aan een veldloop in Veurne, strand- en stratenlopen in Brugge en Veurne. Op het einde van de zomervakantie zijn we voor een ganse dag naar Ice Mountain getrokken voor een towerparcours/paintball. Om dat alles te kunnen financieren, organiseerden we onder meer een carwash. Wat nog ontbrak was een voetbalmatch. Mijn broer Bruno en Wim Morel zorgden er voor dat hun wens alsnog is uitgekomen. Mijn ‘nieuwe vrienden’ hebben hun best gedaan, maar Vosk was met 7-0 te sterk.”
“Ik vind het jammer dat het centrum gesloten wordt,” zegt de sportverantwoordelijke. “Veel van deze vluchtelingen hebben zich al goed geïntegreerd. Alle kinderen zijn van dag één naar school gegaan. De adolescenten en heel veel meerderjarigen hebben ofwel in het centrum of in andere specifieke opleidingscentra Nederlands gevolgd. Naast deze lessen volgden ook heel veel mensen integratiecursussen.”
“Ik voel me wel een beetje verdrietig nu het centrum gesloten wordt. Er ontstonden veel vriendschappen. Ik kreeg van de kinderen nogal vlug de bijnaam “European Mom“. Zo voel ik mij ook: heel vaak bezorgd, dan weer trots op hun evolutie. Ik zal ze dus dan ook allemaal missen. Ik hoop dat zij zullen volharden in het sturen van berichtjes. Ik denk dat we een aantal mensen nog vaak zullen terugzien. Ik wens hen veel succes in hun verdere leven”, besluit ze.
(DS)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier