“In een goed huwelijk vertrouw je elkaar”

Twee koppels legden hun ziel bloot tijdens een gesprek over hun huwelijk. Ondanks bijna twee generaties verschil vertoonden hun meningen heel veel gelijkenissen. Amedée Sesier (26) en Steffi Nowé (24) zijn jonge zelfstandigen uit Nieuwpoort. Het motto van de gepensioneerden Jan Baert (60) en Martine Corteel (59) uit Veurne luidt ‘pluk de dag’ en geniet samen.

Amedée en Steffi liepen elkaar tegen het lijf via gemeenschappelijke vrienden. Voor Amedée was het liefde op het eerste gezicht, maar Steffi dacht: “laat hem maar een beetje wachten.” Maar het klikte snel en er werden trouwplannen gesmeed. Steffi bleek de perfecte weddingplanner en werkte in haar eentje twee jaar aan de voorbereiding van hun huwelijk. “Dat klopt”, zegt Amedée. “Ik heb geen poot uitgestoken, maar we bezochten wel samen alle beurzen. Maar ze maakte altijd de goede keuzes en dus ging ik altijd akkoord. Ik ben dus een gemakkelijke jongen…”

Het verhaal van Jan en Martine begint in de voormalige textielfabriek Santens, waar Jan mecanicien was en Martine ‘bobineuse – warpeuse’. Bij hen was het wel liefde op het eerste gezicht. Zij beloofden elkaar eeuwige trouw in 1978 en kwamen tot vandaag hun belofte na. Toen ze in 1992 hun nieuwe huis in Veurne bouwden, ontdekten ze een gemeenschappelijke passie: hun tuin ontwerpen. Het liep zelfs zo uit de hand dat ze er prijzen mee in de wacht sleepten en meer dan 700 bezoekers over de (tuin)vloer kregen op opendeurdagen. Begin dit jaar ging Jan wegens hartproblemen met pensioen na een tweede carrière als magazijnier.

Amedée en Steffi werken elke dag in elkaars buurt, maar ze lopen elkaar niet voor de voeten: hij heeft zijn handen vol met het bewerken van zijn akkers en Steffi runt haar hoevewinkel.

Tegengesteld karakter

Steffi is een babbelwater, Amedée lijkt de kalmte in persoon. Steffi bekommert zich om de papierwinkel van beide zaken, Amedée is de handige Harry in huis. Eigenlijk maken we nooit ruzie, maar zoals in elk normaal huwelijk zijn er wel eens discussies. Daarmee is Steffi het eens: “maar we gaan nooit slapen zonder het bij te leggen als we eens een woordenwisseling hebben.”

Ook Jan en Martine kibbelen wel eens. “Dan gaat dat over banale dingen zoals over de plaats waar Martine of ik vinden dat er een boom in de tuin moet komen te staan. Meestal geef ik als eerste toe, want ik kan niet tegen ruzie en de kleinste discussie wil ik zo snel mogelijk bijleggen. Maar omdat we blijkbaar dezelfde smaak hebben, bakkeleien we zelden”, zegt Jan.

De taakverdeling in het huishouden is bij de twee stellen spontaan tot stand gekomen, omdat ze allemaal een periode in shiften hebben gewerkt. Steffi zegt: “hoewel Amedée uit een traditioneel gezin kwam, waar vader ‘s avonds de voeten onder tafel schoof en moeder het huishouden deed, is hij hier ineens beginnen koken.” Amedée lacht: “eigenlijk doe ik het zelfs graag. Maar ik vind het wel handig dat we een vaatwasmachine hebben. Ik zou er zelfs mijn auto insteken!”

Het liefste doen Steffi en Amedée alles samen en dat beamen ook Jan en Martine. Ze voelen geen behoefte om er af en toe alleen op uit te trekken. Vroeg of laat is dat nefast voor een relatie, want je groeit uit elkaar, vinden ze. Amedée doet er nog een schepje bovenop: “ook als we samen boodschappen doen, dan zijn we complementair. Ik duw het winkelwagentje en Steffi vult het.”

Slechte gewoontes

Beide stellen ontdekken dat de dames dezelfde onhebbelijke gewoontes hebben. Jan zegt: “Martine is een echt pietje-precies, ze wordt al nerveus als ik een paar broodkruimels mors.”

“Ja, en ook aan het feit dat hij zijn schoenen niet opbergt”, lacht Martine. Amedée vult aan: “Steffi is een beetje te perfectionistisch in alles wat ze doet. Voor mij hoeft dat niet. En ik zal zelf maar mijn grootste minpunt noemen: ik kom altijd overal te laat.” Steffi heeft daar de oplossing voor gevonden: “ik heb hem ooit gezegd dat we ergens een uur vroeger moesten zijn dan op het echte afgesproken tijdstip. Zo kwamen we mooi op tijd, maar daar is hij nu nog boos om!”

Ziekelijke jaloezie vinden beide koppels vreselijk, want dat maakt een relatie kapot, maar een beetje gezonde jaloezie kan geen kwaad. “In een goed huwelijk vertrouw je elkaar”, besluiten ze samen. Geheimen hebben voor elkaar kan ook niet. “Je moet altijd open kaart spelen”, vindt Amedée. “We kunnen trouwens niks geheim houden voor elkaar. Als we voor elkaar een cadeautje hebben gekocht, dan weet de ander meteen wat het is, ons gezicht spreekt boekdelen en we kunnen onze lach niet bedwingen.” Hetzelfde overkwam Martine: “toen ik vorig jaar een feest voor Jans verjaardag wilde organiseren, versprak ik me meteen.”

Vlinders

Steffi en Amedée werken zich elke dag uit de naad als zelfstandigen en door hun beroep lopen ze er niet elke dag helemaal opgetut bij. Steffi vertelt lachend: “vroeger zei ik thuis dat ik nooit met een boer wilde aanpappen en kijk nu! Maar ik smelt als Amedée zich dan eens helemaal piekfijn uitdost met een mooi hemd, en dan ben ik apetrots op mijn knappe man!” Amedée zegt: “twee weken geleden was ik op slag weer smoorverliefd op Steffi. Ze kwam terug van de kapper met een kort kopje zoals op een modellenfoto waarvan ik had gezegd dat ik dat mooi vond. Ze zag er geweldig uit!” Martine straalt nog altijd als Jan thuiskomt met een boeket bloemen en zij kan Jan verleiden met haar kookkunsten.

Noch in huize Baert noch in huize Sesier is er een financiële baas. Over grote uitgaven beslissen ze samen. Speciaal moeite doen om goed te staan bij de schoonfamilie doet geen van beide koppels, maar het is wel aangenaam als je er goed mee overeenkomt. Koppels die apart een stapje in de wereld zetten, dat botst op algemene afkeuring: “er zijn genoeg voorbeelden rondom ons waarbij om die reden de menages uiteenvallen”, besluiten ze samen. Als het fout loopt, is seks ook niet de oplossing om het bij te leggen. Alles uitpraten is het allerbelangrijkste.

Blijven lachen

Jan en Martine hebben hun hele leven de nodige quality time voor zichzelf ingelast. Maar nu ze met pensioen zijn, genieten ze nog meer samen. Het zijn echte bourgondiërs die graag op restaurant gaan en samen fietstochtjes maken, alle champagnebeurzen bezoeken voor hun collectie… Steffi en Amedée houden er een andere filosofie op na dan de oudere zelfstandige generaties die hun zuurverdiende spaarcentjes oppotten: “we gaan verstandig om met wat we verdienen en we beslissen samen over wat we uitgeven, maar om ons heen zien we veel mensen die hun leven lang keihard gewerkt en gespaard hebben, die dan ineens zwaar ziek worden of sterven op het moment dat ze eindelijk zouden kunnen genieten. Wij kiezen ervoor om nu ook regelmatig onszelf te verwennen. Samen besluit het stel: “een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd… En ook tussen de lakens mag er gelachen worden!”

(Myriam Van de Putte)