“Ik wilde een hele bus kinderen”

Op zondag 8 mei worden alle mama’s opnieuw in de bloemetjes gezet, maar Gerda Denduyver zal toch enkele van haar kinderen moeten missen.

Gerda Denduyver (55), directeur van een bankkantoor in Westkerke, is getrouwd met Johan Lesaffre (55). Toen zij elkaar leerden kennen, was al vlug duidelijk dat ze allebei een kinderwens hadden.

Ze zaten beiden in de jeugdbeweging en engageerden zich ook op het speelplein in Oudenburg. Gerda was onderwijzeres en had haar diploma van schoolhoofd op zak. In 1983 trouwden ze, een vijftal jaar later werd hun eerste kind geboren en een kleine vier jaar later waren ze al met z’n vijven. Gerda en Johan kregen dus drie kinderen: Inge (28), samen met Martijn, Bart (27), samen met Ida, en Lien (25), woont samen met Bart.

De wereld ontdekken

“We hadden er bewust voor gekozen om snel kinderen te krijgen en het liefst met weinig leeftijdsverschil. Ik wilde er een hele bus”, lacht Gerda.

“Het was een heel aangename, maar drukke periode. Ik had recent het bankkantoor overgenomen. Maar omdat ik van thuis werkte, bleven de kinderen bij mij tot ze naar school gingen. We vonden het belangrijk dat ze alle kansen kregen om zich te ontplooien, zowel op menselijk, sociaal als creatief vlak. Door het geringe leeftijdsverschil verlieten ze natuurlijk kort na elkaar ons warme, veilige nest. Bart was de eerste die vertrok. Hij wilde de wereld ontdekken en vertrok met zijn rugzak en al liftend doorheen Europa, Rusland, Mongolië, China, Nepal, Tibet… Hij wilde andere mensen met hun specifieke noden en andere culturen ontdekken. Voor mij als mama was dat een hele moeilijke periode. Ik herinner mij nog de eerste keer toen hij vertrok: ik heb zeker drie weken gehuild. Je bent bezorgd om je kind, je weet niet waar ze precies zijn en met wie ze omgaan. Het voelde aan alsof je je kind afzet als het voor het eerst naar school gaat. Hij had geen gsm op zak, maar beloofde ons om geregeld een e-mail te sturen. Stilaan konden Johan en ik het een plaatsje geven. Give the ones you love wings to fly, roots to come back and reasons to stay, dit werd ons motto”, vertelt Gerda.

“Barts tweede trektocht leidde hem naar India. Maar omwille van de grote hitte en de moessonregens wijzigde hij zijn traject naar Scandinavië. Ondertussen verliet ook Inge het ouderlijk huis. Zij kon de Oudenburgse lucht wel appreciëren en bleef met haar vriend in Westkerke. In 2012 vertrok ook onze jongste dochter met haar vriend Bart naar het buitenland. Eerst vestigden zij zich in Frankrijk, maar ondertussen wonen ze in Duitsland. Waar vroeger de gezellige drukte zegevierde, overheerste plots het lege nestgevoel. Het zorg dragen viel weg en ik besefte dat mijn kinderen op eigen benen stonden en nu elk hun eigen pad hadden gevonden. Ergens achter in je hoofd weet je wel dat het zo hoort, maar ik voelde ook wat hartzeer betekent. Maar ja: wat je vasthoudt, raak je kwijt en wat je loslaat, blijft”, aldus Gerda.

“Een drietal jaar geleden besloot Bart om naar Noorwegen te gaan om er houtskeletbouw te leren. Daar leerde hij zijn vriendin Ida kennen. Toen beseften we dat hij niet meer terug naar België zou komen. Het geeft je als ouder een dubbel gevoel. Enerzijds is het moeilijk om telkens afscheid te nemen, maar anderzijds is hun avontuur ook heel erg boeiend. Je moet je openstellen en dan komt alles op je pad en juist dit geeft zoveel voldoening”, zegt Gerda.

Eerste kleinkind

Intussen kregen Gerda en Johan er nog een nieuwe titel bij: oma en opa. Op 23 maart werd de kleine Johan geboren. Johan Bjørge Lesaffre is het eerste kleinkind voor Gerda en Johan en de zoon van Bart. Ze waren natuurlijk dolgelukkig met het blijde nieuws, maar de lange afstand maakt het als grootouders natuurlijk niet gemakkelijk.

“Gelukkig is er dan Skype en kunnen we ons kleinkind toch zien. We proberen ook om onze vakantie zoveel mogelijk met onze kinderen te spenderen. Met alle gezinsleden samen zijn, is zeldzaam. Vroeger vierden we elke verjaardag, Moederdag, Vaderdag, Kerstdag, Nieuwjaar… maar nu is dit hoogst uitzonderlijk. Het positieve aan ons hele verhaal is dat de wereld wat dichter bij ons gekomen is. Je leert als mama je kind kennen op een ander vlak en je voelt het ook aan op een afstand. De moederschoot heeft mijn kinderen gebaard en losgelaten om als volwassenen hun eigen weg te gaan, maar de verbondenheid blijft. Zelf verloor ik mijn mama op jonge leeftijd en ik mis haar nog elke dag. Ik probeer te relativeren: wij zijn onze kinderen niet kwijt, ze volgen alleen hun eigen pad. Er zijn mensen die jammer genoeg hun kinderen voor altijd moeten missen en daar zal ik zeker aan denken met Moederdag”, besluit een terecht trotse mama.

(Ilse)