Het hartzeer van twee voetbalbroers

© Davy Coghe

Voor de tweede keer in negen jaar tijd werd voetballer Anthony Van Loo gered door zijn interne defibrillator. Volgende week wordt hij geopereerd en als alles goed gaat, staat hij binnenkort weer op het veld van KV Kortrijk. Zijn broer Angelo had minder geluk. Twaalf jaar geleden was het verdict onverbiddelijk: hij moést stoppen met voetballen. Nochtans lag er ook voor hem een mooie carrière in het verschiet.

KV Kortrijk-Moeskroen, vrijdagavond 11 mei. Anthony Van Loo grijpt na slechts enkele minuten naar zijn hartstreek en valt neer op het veld. Het hart van de verdediger draait dol en hij wordt, voor de tweede keer in zijn carrière, gered door zijn interne defibrillator. Dat is een toestel dat wordt ingeplant en het hart zo nodig een shock geeft. Broer Angelo ziet alles vanop de tribune. “Ik sloeg niet in paniek, want ik wist wat hij meemaakte. En dat hij erdoor zou komen. Ik dacht enkel: shit, toch niet weer”, vertelt Angelo, die er negen jaar geleden in Roeselare ook bij was toen zijn broer voor de eerste keer gered werd door zijn defibrillator.

Angelo, jij moest het voetbal destijds zelf vaarwel zeggen door hartproblemen. Hoe komt het dat jij wel moest stoppen en Anthony niet?

Angelo Van Loo: “Simpelweg omdat mijn hartprobleem veel groter is dan het zijne. We hebben allebei een verzwakte hartspier. Onze rechterhartspier pompt niet goed. Maar bij mij is de toestand veel slechter dan bij Anthony. Ondertussen ben ik al 13 jaar gestopt met voetballen. Ik was toen 18. Het was niet van willen, het was van moeten. Ik mocht wel nog op een laag pitje aan sport doen: zwemmen of fietsen of zo. Maar als je een competitiedier bent, kun je dat niet. Wie strijdlustig is ingesteld, wil niet als laatste eindigen. Ik heb het wel geprobeerd, maar het is me niet gelukt. Sindsdien doe ik dus niets meer.”

Anthony Van Loo: “Angelo heeft echt al heel veel problemen gehad met zijn hart. Ik herinner me bijvoorbeeld nog dat we samen van de middelbare school naar huis fietsten en dat hij plots viel. Hij riep eerst nog dat het zwart voor zijn ogen werd en een seconde later lag hij daar, aan de overkant van de straat. Stel dat er op dat moment een auto was gepasseerd. Ik mag niet denken aan wat er toen kon zijn gebeurd.”

Het hartzeer van twee voetbalbroers
© Davy Coghe

Twee broers met dezelfde hartziekte, is het erfelijk?

Angelo: “Ja, maar we hebben geen idee waar het vandaan komt. Niemand in de familie had eerder al hartproblemen.”

Anthony: “Voor mijn operatie volgende week zullen ze bloed afnemen en het gen zoeken dat de ziekte veroorzaakt. Dat is niet alleen belangrijk naar mijn kinderen toe, maar ook omdat we dan zullen weten vanwaar het komt.”

De operatie komt dichterbij…

Anthony: “Klopt. Op woensdag 27 juni ga ik onder het mes. Het littekenweefsel dat op mijn hartspier gegroeid is, was de oorzaak van wat er die bewuste match is gebeurd. Hartspecialist Pedro Brugada zal zoveel mogelijk van dat weefsel wegnemen. Ook wordt mijn defibrillator verplaatst van mijn buik naar mijn schouder. De defibrillator irriteert mijn buikspieren. Daarna volgt een lange revalidatie.”

Er zit een hele tijd tussen de bewuste wedstrijd en de operatie. Hoe komt dat?

Anthony: “Dokter Brugada heeft een heel drukke agenda. Was de operatie dringend, dan zou die natuurlijk al uitgevoerd zijn. Ik wou ook graag nog op reis gaan voor de operatie. Met onze kindjes zijn we op vakantie geweest naar Turkije en met mijn vrouw heb ik genoten van een weekje Ibiza.”

Het hartzeer van twee voetbalbroers
© Davy Coghe

Hou je er rekening mee dat er misschien geen voetbalcarrière meer is na de operatie?

Anthony: “Eigenlijk niet, neen. In het begin heb ik daarvoor gevreesd, maar volgens dokter Brugada moet ik me daar niet al te veel zorgen over maken. Die bewuste operatie aan het littekenweefsel op het hart wordt nu al vijf jaar uitgevoerd en nog nooit is iemand teruggekomen met nieuwe hartproblemen. Dat is veelbelovend.”

“Ik weet écht niet wat ik zou doen als ik toch zou moeten stoppen… Iets in de wereld van het voetbal? Misschien wel. Ik had er voor 11 mei nog niet over nagedacht, ik ben tenslotte nog maar 29 jaar. Op die leeftijd sta je nog niet aan het einde van je profcarrière. En nu wil ik er ook niet al te veel over nadenken. We wachten eerst de operatie af. Ook de scan die nog volgt, zal veel duidelijkheid brengen over mijn toekomst in het voetbal. Als alles stabiel gebleven is, zoals in het verleden, is dat positief.”

Zijn je vrouw Evelien en je ouders al bekomen van de schok?

Anthony: “Het toeval wou dat mijn vrouw voor haar werk in Parijs was én dat mijn ouders net op reis vertrokken waren. Toen ze van het vliegtuig stapten, kregen ze allerlei berichten over wat er gebeurd was. Ze wilden terugkeren, maar ik heb hen kunnen geruststellen, gezegd dat alles weer goed was met mij. Maar inderdaad, ze hebben al veel slapeloze nachten achter de rug. Mijn vrouw was enorm geschrokken en is meteen naar huis teruggekeerd. Van de schrik was ze zelfs enkele dagen hees.”

Angelo Van Loo: “Stoppen met voetballen was een kwestie van moeten, niet van willen”

Kun je je dagen vullen nu je niet meer voetbalt en traint?

Anthony: “Met twee kleine kinderen in huis is dat zeker geen probleem.” (lacht) “Sowieso zal ik na de operatie nog enkele maanden niet kunnen voetballen door de revalidatie.”

Beseffen jullie wel eens dat jullie er zonder defibrillator niet meer zouden zijn?

Angelo: “Daarom dat ik niet meer aan sport doe. Het is het mij echt niet meer waard. Ik volg het voetbal wel nog op de voet. Naar de wedstrijden van Anthony ga ik altijd kijken. Ik volg ook ander voetbal. Niet alleen de Belgische competitie, ook daarbuiten. Juventus is de club van mijn hart. En nu is er natuurlijk het WK.”

Anthony Van Loo:”Zo’n shock is te vergelijken met een hamer die één keer genadeloos hard op je hart slaat”

“Ook in mijn job ben ik dagelijks bezig met voetbal. Ik werk op de voetbalafdeling van Decathlon Brugge. Daar adviseer ik niet alleen de klanten, maar deel ik bij opleidingen ook mijn kennis. Decathlon organiseert heel wat activiteiten voor het personeel en ik heb onze damesploeg voorbereid op een voetbaltornooi. Dag in, dag uit, ben ik met voetbal bezig.”

Denk je dan nooit, ‘wat als’?

Angelo: “Neen. Je kunt je echt niet voorstellen wat ik al meegemaakt heb door mijn hartprobleem. Ik heb eens een serie hartritmestoornissen gehad, liefst elf keer na elkaar kreeg ik een shock. Dat was op straat. Ik kon niets doen, niets zeggen tegen de mensen die stopten om me te helpen. Omdat ik alles deed wat in mijn macht lag om mezelf rustig te houden.”

“Als je defibrillator in actie schiet, geeft dat een ongelooflijke shock aan je lichaam. Vergelijk het met een basketbal die je keihard tegen je achterhoofd krijgt. Maar dan echt keihard, hé!”

Anthony: “Vind je? Ik zou het eerder vergelijken met een hamer die één keer genadeloos hard op je hart slaat.”

Het wringt dus niet als je Anthony bezig ziet op het veld, tussen al die profs?

Angelo: “Ik gun Anthony zijn succes. Hij is niet alleen mijn broer, maar ook mijn beste vriend.”

Anthony: “Was hij mogen blijven voetballen, had Angelo zeker een mooi centje kunnen verdienen in tweede of derde klasse. Daar ben ik van overtuigd. Zijn techniek en zijn snelheid waren beter dan de mijne.

Angelo: “En vergeet mijn trap niet, hé. (lacht) Het verschil tussen ons als voetballer zat hem vooral in het karakter. Anthony is echt een heel harde werker. Maar ik ontken niet dat het mijn jongensdroom was om profvoetballer te worden. Net als de droom van Anthony en vele anderen. “

Belemmert jullie hartprobleem ook jullie dagelijkse leven?

Anthony: “Dat valt goed mee. Red Bull drinken is uit den boze. Dat voel je meteen. Maar dat is dus niet iets wat ik mis.”

Angelo: “Ik moet er bijvoorbeeld niet aan denken om een grote inspanning te leveren of een zwaar beroep als bouwvakker te kiezen. Dat zou mijn hart niet aankunnen. En als ik eens de bloemetjes wil buiten zetten, weet ik dat ik niet bij een box moet gaan staan of me lazarus moet drinken. Maar dat zijn kleine dingen. De impact valt goed mee, tenzij dan dat sporten natuurlijk…”

Anthony Van Loo

Privé

Anthony (31) woont met zijn vrouw Evelien Van Oystaeyen, zoontje Matthis (3) en dochtertje Camille (3 maanden) in Zedelgem.

Loopbaan

Volgde Lichamelijke Opvoeding en Sport aan het VHSI in Brugge. Begon te voetballen bij Cercle Brugge en later bij Club Brugge. Is al tien jaar profvoetballer en speelde achtereenvolgens bij KSV Roeselare, KV Mechelen en nu bij KV Kortrijk.

Hobby

Padelen.

Angelo Van Loo

Privé

Angelo (31) is de oudste zoon van Peter Van Loo en Marinka Blomme. Hij groeide op samen met zijn jongere broer Anthony in Assebroek.

Woont nu Oostkamp.

Loopbaan

Volgde de richting Lichamelijke Opvoeding en Sport aan het Vrij Handels- en Sportinstituut in Brugge. Voetbalde tot zijn 18de bij verscheidene voetbalploegen en eindigde bij KSK Maldegem. Werkt in Decathlon Brugge.

Hobby’s

Voetbal, feestjes organiseren.

Anthony Van Loo

Privé

Anthony (31) woont met zijn vrouw Evelien Van Oystaeyen, zoontje Matthis (3) en dochtertje Camille (3 maanden) in Zedelgem.

Loopbaan

Volgde Lichamelijke Opvoeding en Sport aan het VHSI in Brugge. Begon te voetballen bij Cercle Brugge en later bij Club Brugge. Is al tien jaar profvoetballer en speelde achtereenvolgens bij KSV Roeselare, KV Mechelen en nu bij KV Kortrijk.

Hobby

Padelen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier