Hermes Hostens (26) en zijn zus Isis (24) runnen sinds een klein jaar Gasthof Heidelberg langs de Torhoutsesteenweg, op de grens tussen Zedelgem en Loppem. Daarmee zetten ze het levenswerk van hun overleden vader Tony voort.
Sinds 1 februari 1972 runde Antoon Tony Hostens Gasthof Heidelberg. Na zijn overlijden in 2007 zette zijn echtgenote Marleen Van Driessche de zaak voort, maar vorig jaar wilde ze het café overlaten. “Moeder begon zich af te vragen voor wie ze zich eigenlijk uitsloofde, want ze werkte ook nog eens fulltime in het avondonderwijs”, vertelt Hermes Hostens (26), die met Thaïs (28) en Isis (24) twee zussen heeft. “Maar toen de eerste geïnteresseerden kwamen opdagen, begonnen we te beseffen dat het lastig zou zijn om hier weg te gaan en nog lastiger om ooit terug te komen, om dan te zien dat alles veranderd is. Isis kon mij overtuigen om samen met haar de zaak voort te zetten.”
Isis : “Na twee jaar in Spes Nostra in Zedelgem had ik een kunstopleiding gevolgd in de Maricolen in Brugge, maar daarna volgde ik kleuteronderwijs en kinderzorg. En net toen ik besefte dat die zaken mij niet lagen, zocht mama een overnemer. Ik stond hier al sinds mijn 17de geregeld in de keuken en kook ook echt graag. Ik had alleen nooit verwacht dat Hermes zijn filmopleiding zou willen stopzetten om samen met mij papa’s levenswerk voort te zetten.”
Ondertussen zijn jullie bijna een jaar bezig. Hoe valt dat mee ?
Hermes : “Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad. Natuurlijk wringt het af en toe dat ik mijn filmopleiding even on hold moest zetten. En na acht jaar in Gent weer bij je moeder gaan wonen, is ook niet evident. (lacht) Er zijn dan ook wel eens strubbelingen, wat logisch is als je bij je moeder woont. Maar ze blijft onze mentor. Er zit nog heel veel waardevolle informatie in haar verscholen.”
Hoe is het om als broer en zus een zaak te runnen ?
Hermes : “De notaris waarschuwde ons voor familievetes, maar we komen goed overeen. Al hebben we natuurlijk af en toe wel eens ruzie. Dat is normaal als broer en zus, en zeker als je 24/7 bij elkaar bent. Het kan tijdens de diensturen wel eens botsen, maar eenmaal de gordijnen dicht zijn en de deur gesloten is, kunnen we samen eten en babbelen. We vormen absoluut een goed team. En ik zie dat alleen maar beter worden.”
Isis : “Er zijn inderdaad wel eens momenten waarop je elkaars ogen kunt uitkrabben, maar ik zie zeker een toekomst in onze samenwerking. Het plaatje klopt ook, want ik zie echt mijn vader in Hermes. Het is nu niet meer Tony van de Heidelberg, maar Hermes en zijn zus. Het geeft een grote voldoening om papa zijn levenswerk voort te zetten. De miserie in de horeca nemen we er gewoon bij, als een grote uitdaging.”
Hermes : “Het idee dat iemand anders de Heidelberg zou uitbaten, en er iets anders van zou maken, deed ons beseffen dat het voor ons moeilijk zou zijn om hier weg te gaan. We wilden de authenticiteit van de zaak behouden en de ziel van papa hier laten voortleven. En daar hebben we nog geen seconde spijt van gehad.”
Je vader overleed in 2007, midden in je puberteit. Hoe heb je dat ervaren ?
Hermes : “In één klap verlies je je jeugd. We wisten natuurlijk wel dat hij zou sterven. Hij had immers kanker. Prostaatkanker, waar je normaal gezien nog een jaar of tien mee kunt leven. Maar vader had een enorme fobie voor alles wat met ziekenhuizen en dokters te maken had. Dus liet hij zich thuis verzorgen. Daardoor werd zijn ziekte niet optimaal opgevolgd en bleek de kanker plots uitgezaaid naar het beenmerg. Toch ben ik achteraf blij dat het zo gegaan is. Hij heeft deugd gehad van de tijd die hij hier nog kon doorbrengen. Hij werkte zelfs nog in de tuin en genoot van elk moment dat hij hier nog had. In die mate dat hij kon volhouden tot het laatste concert dat hij hier georganiseerd heeft. Terwijl hij toen al ver over zijn tijd zat. Twee dagen na dat optreden van Anthony Braxton overleed hij. Toen beseften we dat dat concert de reden was dat hij volhield.”
Hermes : “Anderhalf uur nadat papa gestorven was, zei een verpleegster tegen mij : laat je vanaf je 40ste toch af en toe eens controleren. Dat was voor mij een mokerslag, ik werd meteen met de neus op de feiten gedrukt. Ik besefte plots dat ik als 17-jarige de vent in huis was. Ik deed er vanaf dan alles aan om voor mijn moeder en mijn zussen te zorgen, hen een schouder aan te bieden om op uit te huilen. En pas toen alles weer zijn gewone gangetje begon te gaan, kreeg ík mijn klop. Het besef was er bij mij dus heel snel, maar het eigenlijke rouwproces is pas laat begonnen.”
Je film waarmee je zou afstuderen aan het Rits zou daarover handelen ?
Hermes : “Mijn film ging over een jongen die zijn vader verliest en in het begin niks voelt. Hij voelt zich daar schuldig over, onmenselijk. Net zoals ik mij voelde. Ik heb daar veel over zitten tobben tot ik het een plaats kon geven. Ik ontdekte dat ik niet de enige was in die situatie. Het leek me dan ook interessant om daar iets mee te doen. Daar ging mijn film over. Daar gáát mijn film over, want ik ben nog altijd van plan die af te werken.”
Wat brengt de toekomst op film- en horecagebied ?
Hermes : “Ik heb sowieso de ambitie om ooit iets te doen in de filmwereld. Mijn school, het Rits in Brussel, heeft me ook beloofd dat ik mijn masterjaar later nog mag afmaken. Wat de zaak betreft : ik maak mij geen illusies, het zou heel straf zijn om hier dertig of veertig jaar te staan, zeker in het huidige horecalandschap. Pas op : ik zie ons hier nog ettelijke jaren staan. Maar heel ons leven ? Dat betwijfel ik. Ik wil de wereld nog zien, ooit eens. Ik moet niet elk land zien, maar hier en daar iets.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier