Haakmadam Greet maakt theelichtjes voor donoren

Greet Staelens uit Gullegem verkoopt 300 sfeerlichtjes. Een symbolisch getal, “want elk jaar zijn er ongeveer 300 donoren. Mijn broer Kristof kreeg vorig jaar een nieuwe lever en zo wil ik iets terugdoen.” De opbrengst gaat naar Transplantoux. Kristof is 13 maanden na zijn operatie nog altijd aan het revalideren. “Maar in 2019 wil ik de Mont Ventoux op rijden”, klinkt het.

In ons land krijgen elk jaar meer dan 1.000 mensen te horen dat ze een nieuw orgaan nodig hebben. Maar er zijn niet even veel donoren. “Jaarlijks zijn er zowat 300 donoren”, legt Greet Staelens (46) uit Gullegem uit. Zij is verpleegkundige bij AZ Groeninge en zette een actie op ten voordele van Transplantoux. “Dat is een organisatie die getransplanteerden ondersteunt en hen aanzet tot bewegen. Zo staat er elke twee jaar een beklimming van de Mont Ventoux te voet of per fiets op de agenda.”

“Ik zette deze actie op omdat mijn broer Kristof vorig jaar een nieuwe lever kreeg en ik iets terug wil doen. Het idee om ‘truitjes’ voor glazen potjes, die perfect te gebruiken zijn als theelichthoudertje of vaasje, te haken, kreeg ik in december: toen revalideerde ik zelf van een operatie en volgde ik op tv De Warmste Week. Ik haak zelf heel graag en zo ben ik begonnen. Ik kreeg ook hulp van vrienden en familie. We noemen onszelf intussen De Haakmadammen. Een potje kost 5 euro en de volledige opbrengst gaat naar Transplantoux. Een actie in het kader van De Warmste Week van Studio Brussel.”

Op de wachtlijst

Broer Kristof (44), die getrouwd is met Petra Werbrouck en met Daan, Emiel en Siebe drie kinderen heeft, steunt het initiatief van zijn zus voor de volle 100 procent. De Heulenaar revalideert nog altijd van de operatie en legde ervoor al een lange lijdensweg af. “In 2013 werd ik in Kortrijk een eerste keer geopereerd. Toen werd een deel van de lever weggenomen. Maar ik bleef sukkelen en in oktober 2015 stelde de dokter voor om me op de wachtlijst te zetten voor een levertransplantatie.”

“Meteen veranderde ons leven: omdat ik op die wachtlijst kwam, moest ik op elk moment van de dag binnen de twee uur in Leuven kunnen zijn. Een uitstapje naar het buitenland of zelfs naar de zee zat er vanaf dan niet meer in: als we ergens naartoe gingen, was dat zelfs in de richting van Leuven. Want stel dat ik plots telefoon kreeg… We moesten er ook voor zorgen dat we altijd opvang hadden voor de kinderen.”

Operatie van 18 uur

In april vorig jaar kreeg Kristof dan het verlossende telefoontje van UZ Leuven. Hoewel… “Ik heb toen alles laten vallen en we zijn naar Leuven gereden. Ik werd volledig klaargemaakt voor de operatie en belandde zelfs in het operatiekwartier. Tot een dokter me kwam zeggen dat de lever niet geschikt was voor mij… Ik mocht weer vertrekken. In juli gebeurde hetzelfde, in augustus nog eens. Enkele dagen later kreeg ik voor de vierde keer telefoon en toen bleek gelukkig dat er wel een ‘match’ was.”

Alles in orde, zou je denken. Maar dan begon het stressen pas echt. “Niet voor mij, maar wel voor mijn familie. Want de operatie duurde in totaal 18 uur. Normaal is dat zo’n 8 tot 15 uur. Het probleem was dat mijn lever vergroeid was met omliggende weefsels en de artsen veel moeite hadden om hem te verwijderen. Na de operatie blokkeerden mijn nieren bovendien. Om alles onder controle te houden, hebben de dokters me een week in een kunstmatige coma gehouden.”

Wat daarna volgde, was een lange en zware revalidatie. “Een jaar na de transplantatie ben ik daar nog altijd mee bezig. In het begin was het superzwaar, ik kon niets meer. Iemand moest me helpen met eten, ik kon niet meer stappen… Toen ik opnieuw vijf passen kon zetten, voelde dat aan als een enorme overwinning.”

Dropvoet

“Nu gaat het goed met mij, al heb ik aan de operatie wel een dropvoet overgehouden. Daarom mag ik nog niet met de wagen rijden. Ik moet ook op mijn voeding letten. Ik mag bijvoorbeeld geen rauw vlees eten. (lachje)Vergelijk mijn dieet met dat van een zwangere vrouw.”

Ook al revalideert Kristof nog volop, hij heeft al mooie plannen voor de toekomst. “Vóór mijn operatie heb ik gezegd dat ik na mijn revalidatie de Mont Ventoux wil oprijden. Dit jaar was Transplantoux van de partij op de kale berg, in 2019 wil ik er ook bij zijn.”