Griet Herpoel en Steven Smits uit Rollegem adopteerden recent de Zuid-Afrikaanse tweeling Louise en Nelson

Griet Herpoel en Steven Smits zijn sinds begin juni de trotse mama en papa van Louise en Nelson. "Ze begrijpen Nederlands, behalve het woordje 'nee'." (Foto AXV)
Redactie KW

In 2008 beslisten Griet Herpoel en Steven Smits om voor adoptie te gaan. Toen kon het Rollegemse koppel nooit denken dat het acht jaar zou duren voor ze Louise en Nelson in de armen zouden kunnen sluiten. “Bij het eerste contact hadden we meteen een klik met hen”, vertellen Griet en Steven. “Intussen is het net alsof Louise en Nelson hier altijd al bij ons zijn.”

Begin 2008 hakten Griet Herpoel (35) en Steven Smits (38) de knoop door: het koppel wou voor adoptie gaan. “We hebben ons in mei van dat jaar aangemeld bij Kind & Gezin”, vertelt Griet, beroepshalve verpleegkundige. “Daarna volgden we een verplichte voorbereidende cursus. Eens die achter de rug was, moesten we als koppel een maatschappelijk onderzoek ondergaan. Daarbij moet je een heleboel persoonlijke en opvoedkundige vragen beantwoorden om te zien of je als koppel geschikt bent om een kind te adopteren en waarom je precies kiest voor adoptie.”

“Tijdens de duur van dat maatschappelijk onderzoek moesten we ook al aangeven of we één kind, twee kinderen of eventueel nog meer kinderen willen adopteren”, pikt Griets man Steven Smits in. Hij is bedrijfsrevisor en werkt als audit manager bij het Kortrijkse bedrijf Vandelanotte. “Daarna volgt nóg een screening. Griet en ik kozen bewust voor de optie een of twee kinderen.”

In mei 2011 kregen Griet en Steven van de rechtbank te horen dat ze geschikt waren bevonden voor adoptie. Het begin van een nieuwe lange procedure. Steven: “We moesten ons toen aanmelden bij een adoptiebureau en kiezen uit welke herkomstlanden we een kindje wilden adopteren. Vlaanderen heeft een samenwerking met een beperkt aantal landen, momenteel zijn dat er een tiental. Zuid-Afrika is er daar een van. Elk land stelt bovendien bepaalde eisen die enerzijds gaan over bijvoorbeeld leeftijd of burgerlijke staat van de kandidaat-adoptieouders en anderzijds over het profiel van de kinderen.”

Griet: “Wij hebben bewust voor Zuid-Afrika gekozen omdat de kinderen die geadopteerd kunnen worden allen zeer goed worden opgevolgd. Op zowel medisch als sociaal vlak. Dat vonden wij heel belangrijk. Elk kind heeft een dossier in Zuid-Afrika met achtergrondinformatie. Eens de kinderen oud genoeg zijn, kunnen enkel zij dat dossier opvragen en zo meer te weten komen waar hun roots liggen.”

plots drie kleinkinderen

Eind 2012 leek er na 4,5 jaar licht aan het einde van de tunnel: het dossier van Griet en Steven lag bij het adoptiebureau klaar om opgestuurd te worden naar Zuid-Afrika. Maar dan verbrak de dienst in Zuid-Afrika waarmee het bureau samenwerkte plots de samenwerking… “Een serieuze domper voor ons, want ons dossier lag letterlijk klaar om opgestuurd te worden.”

Toch gaven Steven en Griet de moed niet op. “Dat was een heel moeilijke periode voor ons, maar we zijn er altijd in blijven geloven. Ook al duurde het lang – zowat anderhalf jaar – voor het adoptiebureau met Engo een nieuwe Zuid-Afrikaanse partner vond. Bovendien moest die dienst vanaf nul beginnen: de persoon die voor Engo werkte moest zich nog helemaal in de materie inwerken, de wetgeving in Zuid-Afrika inzake adoptie veranderde ook, enzovoort. Eveneens belangrijk was dat het aantal kindjes dat uit Zuid-Afrika kon worden geadopteerd drastisch naar beneden ging: vroeger ging het om acht tot twaalf kindjes, maar dat werd plots zowat gehalveerd. Op termijn streven ze opnieuw naar acht tot tien kinderen per jaar.”

Op 12 mei van dit jaar rinkelde plots de gsm van Griet… “Ik weet nog perfect waar ik was”, vertelt ze met een lachje. “Ik volgde toen les aan Vives en in de les kreeg ik telefoon. Het was iemand van het adoptiebureau die me vertelde dat er in Zuid-Afrika twee kindjes op ons zaten te wachten.”

Die 12de mei zullen Griet en Steven dus nooit meer vergeten. Steven kreeg die dag trouwens nog meer heuglijk nieuws. “Die dag werd mijn zus, die in Zwitserland woont, mama. Ik mocht peter worden. Het grappige is dat mijn ouders de 11de mei geen kleinkinderen hadden en de 12de mei plotseling drie. Ook de ouders van Griet werden op slag grootouders.”

Op 13 mei gingen Griet en Steven naar het adoptiebureau om het dossier in te kijken. “Nadat we hadden bevestigd dat we wilden doorgaan met de adoptie, zagen we Louise en Nelson voor het eerst op foto. Een heel emotioneel moment”, aldus nog Steven. “Toen kregen we ook te horen dat we op 1 juni in het Zuid-Afrikaanse Bloemfontein werden verwacht. We hadden dus drie weken de tijd om alles in orde te brengen. Het waren drukke tijden om alles rond te krijgen: kinderbedjes- en stoelen, kledij, werk, vakantie… Maar met de hulp van familie en vrienden lukte dat.”

Griet Herpoel en Steven Smits uit Rollegem adopteerden recent de Zuid-Afrikaanse tweeling Louise en Nelson

Op 1 juni was het dan zover: in Bloemfontein ontmoette het Rollegemse koppel voor het eerst de 22 maanden oude tweeling Louise en Nelson. “We trokken er toch wat zenuwachtig naartoe, maar beiden stonden ons lachend op te wachten”, herinneren Griet en Steven zich nog levendig. “De dag nadien moesten we naar de rechtbank die een vorm van pleegvoogdij uitsprak en mochten we Louise en Nelson ophalen.”

“Op 8 juni kregen we hen definitief toegewezen door de rechtbank. We zijn uiteindelijk nog een week in Bloemfontein gebleven. Het was een heel leuke tijd waarin we elkaar allemaal veel beter leerden kennen. We werden tijdens ons verblijf goed begeleid door een sociale werker en door Willie, de sociale werker van Engo, en Marita, een vrijwilligster. Zij nam ons mee naar bezienswaardigheden en een plaatselijk opvangtehuis. Samen gingen we ook naar een misviering waar we gezegend werden door de zwarte gemeenschap.”

Midden juni trok het gezin dan naar Pretoria om de noodzakelijke papiermolen, zoals visa, in orde te brengen. Op zondag 26 juni zetten Griet en Steven samen met Louise en Nelson voet op Belgische bodem. Steven: “Onze naaste familie wachtte ons op in Zaventem en van daaruit ging het naar Kortrijk, waar we op het werk van Steven verwacht werden voor een verrassingsfeestje, georganiseerd door vrienden en collega’s. We hadden gedacht dat Louise en Nelson na de lange, vermoeiende reis overdonderd zouden worden, maar dat bleek niet zo. Het zijn dan ook twee sociale kindjes.”

Griet: “We waren ook blij toen we in Rollegem waren. Louise en Nelson voelden zich trouwens meteen thuis. In de living stonden twee loopfietsjes en zij zijn er meteen mee beginnen te rijden, wat best grappig was. Intussen zijn we anderhalve maand later en is het net of ze altijd al bij ons zijn.”

Op dinsdag 2 augustus vierde de tweeling zijn tweede verjaardag, opnieuw reden voor een groot feest. “We zijn al een tijdje thuis van Zuid-Afrika en we hebben al bijna elke dag bezoek gehad”, zegt Griet lachend. “Als we gaan wandelen worden we ook regelmatig aangesproken door mensen die we niet kennen.”

een ‘drukkie’ geven

Louise en Nelson begrijpen goed wat er gezegd wordt. Dat komt omdat de tweeling in Zuid-Afrika Afrikaans leerde. “Aanvankelijk werden ze in het Soto, een plaatselijk dialect, opgevoed”, legt Steven uit. “Maar toen duidelijk werd dat ze geadopteerd zouden worden, schakelden de begeleiders over op Afrikaans, dat erg lijkt op het Nederlands. Zelf hebben we ook al enkele woorden overgenomen. Een giraf is bijvoorbeeld nu een ‘kameelpaard’. En een knuffel is een ‘drukkie’.” (lacht)

“Het Nederlands begrijpen ze heel goed, behalve het woordje ‘neen’. “Maar dat zal wel zo bij elke peuter zijn. Onder hun tweetjes spreken ze een eigen taaltje en dat is echt onverstaanbaar”, pikt Griet in.

In elk geval is duidelijk dat Griet en Steven dolgelukkig zijn met Louise en Nelson. “Ik wil tot slot nog eens benadrukken dat je geen kind moet adopteren uit liefdadigheid”, aldus Steven.

“Er zijn kandidaat-adoptanten genoeg en de wachtlijst is lang. Je moet het doen omdat je het zelf wil. Veel landen proberen vandaag al om adoptiekinderen in eigen land een nieuwe thuis te geven. Pas als dat niet lukt, wordt internationale adoptie een optie. Voor Louise en Nelson was dat ook het geval. In die zin zijn we blij dat wij hen nu een warme thuis kunnen bieden.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier