Op donderdag 1 oktober is Gregoire Gregorius voorgoed vertrokken naar Krabi in Thailand. Uit noodzaak, omdat hij in België met 940 euro per maand niet meer het leven kan leiden dat hij echt wil. “Je bent pas rijk als je iets bezit dat je niet kan kopen : vriendschap of liefde”, meent hij.
Gregoire Gregorius (69) was meer dan 30 jaar onlosmakelijk verbonden met nv Wimbledon. Halfweg mei ging de tennisclub failliet, liep zijn huwelijk op de klippen, moest hij zijn woning in de Noordstraat in Menen verlaten en moest hij de sleutels van zijn wagen afgeven. We ontmoeten Gregoire op zijn laatste dag in Menen. Hij woont in een flatje in de Yvonne Serruysstraat. Hij mocht er vier maanden gratis leven en kreeg een auto in een bruikleen van een andere vriend. In het appartement staan een zetel, een tafel, vier stoelen, een bed.
“Wimbledon heb ik met hart en ziel uit de grond gestampt. Toen ik eraan begon, waren er mensen die over luchtkastelen spraken, maar voor mij was het een droom die ik kon realiseren. Ik vind het nog altijd enorm spijtig dat die droom om financiële redenen niet kon blijven duren. Iemand wou op het einde nog financieel helpen maar het was te laat. Het onvermijdelijke was gebeurd”, zegt hij. Gregoire voegt er nog aan toe dat het financiële niet het enige struikelblok was. “De wereld draait rond geld en macht. Elke sportclub krijgt ermee te maken. Vrijwilligers haken af als ze niet betaald worden. Toen ik begon, kon ik op mijn vrienden rekenen. Maar zij zijn 70’ers geworden, net als ik. Ik heb het geluk dat ik nog gezond ben. Ik voel nog lang geen 70 jaar, eerder 50 of zelfs 40.”
Geen zelfbeklag
Het faillissement was misschien ergens voorspelbaar maar het gevoel dat iedereen Gregoire in de steek liet kwam nog het hardste aan. “Het is nog altijd zwaar maar ik ben niet verbitterd of gefrustreerd”, stelt hij. “Ik moet mijn leven opnieuw in handen nemen en dat kan hier niet. Als je een bepaalde levensstijl gewoon bent, dan is het bijna ondraaglijk als je het niet meer kan doen. Ik zou me in zelfbeklag kunnen wentelen maar ik verlaat liever Menen en België om ergens anders opnieuw gelukkig te kunnen zijn.”
Gregoire Gregorius werd geboren op de nationale feestdag in 1946. Hij was 40 jaar getrouwd met Marie-Christine Capron, van wie hij sinds een paar maanden gescheiden is. Hij is vader van twee dochters en grootvader van verschillende kleinkinderen. Gregoire liep school in het Sint-Aloysiuscollege en in het koninklijk Atheneum in Menen. Hij ging Handelswetenschappen studeren. Als bediende werkte hij 18 jaar in transportmaatschappijen en was hij 30 jaar afgevaardigd bestuurder van nv Tennisclub Wimbledon Menen. “Toen ik op een avond alleen zat, heb ik alles eens opgeschreven. Ik ben zelf geschrokken van de zaken waar ik in de voorbije 50 jaar mee bezig geweest was. In mijn laatste jaar op school heb ik als preses heel wat zaken georganiseerd. Op mijn werk deed ik dat ook. Ik ben 15 jaar voorzitter geweest van een supportersclub van Club Brugge, 20 jaar actief bij de Ambassadorclub… Als afgevaardigd bestuurder van Wimbledon heb ik gala-avonden georganiseerd met Charles Aznavour, Shirley Bassey, Will Tura. We zijn jaren na elkaar naar Roland Garros en Wimbledon gaan kijken. Weet je dat ik in mijn carrière 780 organisaties opgericht heb ?”
Roddels
Gregoire beseft dat er heel wat over hem geroddeld wordt : “Ik maak me daar geen zorgen meer over. Al die roddelaars zijn mensen die fouten zoeken in het leven van anderen in de plaats dat ze hun eigen fouten herstellen. Roddelaars zijn sukkels. Wie roddels gelooft, is een idioot. Tot op het einde geloofde ik dat mensen met mensen spreken en dat je door een gesprek ook tot een akkoord kan komen. Daar ben ik misschien in de fout gegaan. Ik geloofde in wat mensen me vertelden, ik zette weinig op papier en dat had ik veel meer moeten doen. Ik was misschien te goedhartig maar dat bekent niet dat ik te zwak was. Het zegt dat ik de moed heb om verder te gaan, om geluk te zoeken in een wrede wereld.”
Gregoire besluit dat hij weigert om zich verbitterd te voelen. “Ik sta open voor nieuwe horizonten. Soms leiden de hardste dingen naar een mooie toekomst.”
Geen voetbal
Intussen heeft Gregoire een Thaïse vriendin bij wie hij van harte welkom is. Haar familie vangt hem met open armen op. “Als gepensioneerde kan ik voorgoed verhuizen naar Thailand. Ik moest alleen 12.000 euro borgsom storten. Dat geld heb ik niet. Ik heb nu 3.000 euro gestort en mag er drie maanden blijven. In Thailand heb ik een appartement gevonden waar ik amper 175 euro per maand moet betalen. Het leven is er goedkoop, ik voel me er ook welkom.”
Zal Gregoire zijn familie of vrienden niet missen ? “Vriendschap is relatief”, vindt hij. “Een paar weken geleden heb ik mijn vrienden op een aperitiefmoment uitgenodigd. 32 mensen zijn afscheid van me komen nemen. Hun namen zitten in mijn portefeuille. Voor mijn kinderen en kleinkinderen kom ik in december voor de kerstdagen naar België. Normaal kom ik deze zomer ook nog eens langs.”
Gregoire zal zijn oude leven niet missen. “Als ik zaken als voetbal niet heb, zal ik het ook niet kunnen missen. In België was er nog voetbal, maar kon ik er niet meer naartoe omdat ik het geld er niet voor had. Dat was zwaar”, geeft hij met tranen in de ogen toe.
(CR)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier