In deze kerstweek, waarin heel wat mensen druk in de weer zijn met het inpakken van cadeautjes en het voorbereiden van de feestdis, gaan we elke dag op bezoek bij mensen voor wie het kerstgeluk in kleinere dingen zit. Een dak boven het hoofd, een kans op een veilige toekomst, een sprankeltje hoop.
De Stadensteenweg 68 in Poelkapelle, het adres van het asielcentrum uitgebaat door Fedasil en momenteel de thuisbasis van 320 personen op zoek naar een beter leven.
We maken er kennis met Sejdi Tafili (39), echtgenoot van Xhezide (38) en vader van vijf dochters (Elisa 15 jaar, Donisa 14 jaar, Migena 12 jaar, Skurte 9 en Adissa bijna 4 jaar). Het gezin Tafili, zoals de familie steevast door alle werknemers en hulpverleners wordt genoemd, verblijft ondertussen bijna vijf jaar in het asielcentrum van Poelkapelle. Ze zijn hiermee de absolute recordhouders in het centrum en hebben al heel wat vluchtelingen zien komen en gaan. Straks, op 24 december, zullen ze reeds voor de vijfde keer voor het geïmproviseerde kerstmaal aanschuiven.
Sejdi diende samen met zijn vrouw Xhezide vijftien jaar geleden voor het eerst een asielaanvraag in België in. Na een verblijf van slechts tien maanden in ons land, werden ze toen echter onverbiddelijk uitgewezen. Het koppel keerde terug naar het door oorlog verscheurde Kosovo. Een compleet andere wereld voor Sejdi en Xhezide die ondertussen van het stabiele en vredige leven in België hadden leren houden.
“De oorlog mocht dan wel officieel zijn afgelopen, de leefomstandigheden waren er nog steeds allerminst gunstig”
“De oorlog mocht dan wel officieel zijn afgelopen, de leefomstandigheden waren er nog steeds allerminst gunstig”, vertelt Sejdi. “We hadden echter weinig keus en moesten ons leven stilaan opbouwen. Het koppel zat al een tijdje met een kinderwens en kon niet blijven wachten op gunstigere tijden. Niet veel later werd Elisa geboren, de oudste van de vijf kinderen die ons gezin ondertussen rijk is.”
Medische problemen
“Vrij snel na de geboorte van mijn dochters Migena en Skurte werden gezondheidsproblemen bij hen vastgesteld. De problemen waren van die aard en de medische omkadering in Kosovo zo beperkt dat we in 2011 besloten om opnieuw asiel in België aan te vragen. België is op vlak van gezondheidszorg wereldwijd een koploper, de voorzieningen zijn hier niet alleen talrijk, maar ook financieel en geografisch voor iedereen toegankelijk. Een groot verschil met de situatie in ons land van oorsprong.”
Zelfs het West-Vlaams dialect hebben mijn oudste dochters ondertussen helemaal onder de knie
Sejdi gaat verder: “Vrij snel na aankomst in Brussel werden we aan het opvangcentrum in Poelkapelle toegewezen. Het centrum was nog niet zo lang operationeel, maar we voelden ons onmiddellijk thuis. Met de maanden en jaren die verstreken, groeide ook onze hoop om ons definitief in België te kunnen vestigen. We zijn nu echter bijna vijf jaar verder en we staan jammer genoeg nog geen stap verder. Inmiddels werden we ook ouders van onze jongste, Adissa. Spijtig genoeg kampt ook zij net als haar twee oudere zussen met dezelfde medische problemen. Voor mij zeker een extra argument om volop voor die regularisatie te gaan.”
“Vlak na mijn aankomst in België heb ik twee cursussen Nederlands gevolgd en ben ik vervolgens binnen het centrum naar werk op zoek gegaan. Daar waar mijn vrouw geregeld in de vestiaire werkzaam is, heb ik zelf eerder een logistieke functie, namelijk op het economaat. De jongste drie kinderen lopen school bij OKAN in Roeselare, dit is een OnthaalKlas voor Anderstalige Nieuwkomers. Elisa en Donisa zijn leerlingen van het KTA in Ieper en spreken vlekkeloos Nederlands. Zelfs het West-Vlaams dialect hebben mijn oudste dochters ondertussen helemaal onder de knie,” lacht Sejdi.
“Het leven in België mag dan wel dag en nacht verschillen met dat in Kosovo, behalve onze familie en vrienden missen we eigenlijk niks. Naar mijn ervaring hebben Belgen een heel ander soort temperament en zijn ze afstandelijker in de omgang, maar vriendelijk zijn ze des te meer. Bij onze gezinsuitstappen naar zee of Ieper, heb ik enkel nog maar aardige en begripvolle mensen ontmoet.”
We snakken toch stilaan naar een nieuw hoofdstuk in ons leven
Sejdi gaat verder: “Hoe graag we de afgelopen jaren ook in het vluchtelingencentrum hebben verbleven en hoe dankbaar we zijn voor de kansen die we hier altijd hebben gekregen, we snakken toch stilaan naar een nieuw hoofdstuk in ons leven. Straks zullen we hier voor de vijfde keer op rij kerstavond met de medebewoners doorbrengen. Als we al iets voor kerst zouden mogen wensen, laat het dan alsjeblief positief nieuws zijn van de Dienst Vreemdelingenzaken. Een definitief goedgekeurde asielaanvraag en wie weet een huisje voor ons gezin?
(SL)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier