“Getrouwd zijn, dat is zorgen voor elkaar”

Georgette Deruyter, Romain Vandevelde, Stijn Gevaert en Nikita Delaere. (Foto Kurt) © Foto Kurt
Redactie KW

“Der wordt nog altijd min geskid dan dat er wordt getrouwd”, zingt Wannes Cappelle van Het Zesde Metaal in ‘Naar De Wuppe’. Die stelling gaat ook op voor onze contreien. Wij gingen met een jong koppel – Nikita Delaere en Stijn Gevaert – op bezoek bij Romain Vandevelde en Georgette Deruyter, die al hun gouden jubileum vierden. Voor een gesprek over het huwelijk en de liefde.

We streken neer in de Beverenstraat in Lichtervelde, waar Romain Vandevelde (76) en Georgette Deruyter (75) wonen. De ouders van Wim, Lieven en Annemie trouwden op 3 september 1965 voor de wet. “En pas nadat we ook voor de kerk getrouwd waren, een maand later, mochten we bij elkaar slapen”, lacht Romain.

Voor dit gesprek nodigden we Stijn Gevaert (36) en Nikita Delaere (28) uit ten huize Vandevelde. Ze hebben een zoontje, Tiebe (4), en er is ook een dochtertje op komst. Stijn en Nikita trouwden op 20 november 2009. “We trouwden enkel voor de wet”, klinkt het. “Niet uit overtuiging, maar het is gewoon zo gelopen. We zijn in de rapte getrouwd omdat we wilden bouwen. Het was de bedoeling ook nog voor de kerk te trouwen, maar dat is er niet van gekomen. Maar wie weet doen we dat nog eens.”

Hoe leerden jullie je geliefde kennen?

Romain: “Ik ontmoette Georgette op een bus van Sima Tours, dat toen gerund werd door mijn vader. Ik verbleef in die periode in Luxemburg, bij familie. Ik werd er naartoe gestuurd om te leren sleutelen aan autobussen en om Duits en Frans te leren. Om de zes maanden kwam ik voor een week naar huis. Mijn vader organiseerde een busrit naar de Floraliën in Gent en moeder raadde mij aan om mee te gaan. Vooral omdat de dochter van haar vriendin ook mee ging, en ze wou ons aan elkaar koppelen. Maar mijn aandacht ging eigenlijk meer uit naar het meisje dat mee was met die dochter: Georgetje.” (lacht)

Nikita: “Ik leerde Stijn kennen op het verjaardagsfeestje van een gemeenschappelijke vriendin. Stijn viel mij op, ik vond dat wel een mooie jongen.”

Het klikte blijkbaar, want jullie besloten te trouwen. Liep dat meteen van een leien dakje, samen het huishouden doen?

Nikita: “Dat ging bij ons vanzelf. Onze taken zijn ook op een vrij klassieke manier verdeeld. Buiten is voor de man, binnen voor de vrouw. Ik doe de was, hij wast de auto. En wie eerst thuis is, kookt.”

Georgette: “Romain was vaak weg. Het huishouden werd dus automatisch mijn taak. In die tijd was dat ook logisch.”

Is dat het geheim voor een goed huwelijk: een duidelijke takenverdeling?

Georgette: “Ik denk dat het goed is dat elk baas is binnen zijn domein. Maar natuurlijk moet je wel raad vragen bij elkaar.”

Stijn: “Je bent met twee en moet rekening houden met elkaar.”

Maken jullie wel eens ruzie? En wordt dat snel weer bijgelegd?

Georgette: “Tegen ‘s avonds moet dat effen zijn.”

Romain: “Mijn ouders hebben eens drie maanden niet met elkaar gepraat, maar zoiets hebben wij nooit meegemaakt.” (lacht)

Nikita: “Echte ruzies hebben wij zelden of nooit. Je kan wel eens een onenigheid hebben, maar dat waait snel over. We gooien niet met borden naar elkaar.”

Jaloezie kan wel eens een spelbreker zijn in een relatie. Komt dat bij jullie vaak voor?

Nikita: “Ik ben eigenlijk absoluut niet jaloers. Stijn heeft daar dan weer wat meer last van dan ik.” (lacht)

Stijn: “Maar wat is jaloers, hé? Er is een verschil tussen mannen en vrouwen. Gaat een man alleen uit, dan wordt hij met rust gelaten. Gaat een vrouw alleen uit, dan worden ze aangesproken.”

Nikita: “Ik vind dat wel flatterend, als Stijn jaloers is. Het bewijs dat hij om me geeft.”

Georgette: “Toen Romain vaak op pad was met de bus, gebeurde het dat hij in het Engels droomde. En ik spreek die taal niet! Dan wilde ik toch wel eens weten wat hij zei in zijn dromen. En tegen wie.” (lacht) “Wat ik ook ondervind, is dat hoe ouder je wordt, hoe meer je elkaar mist. Terwijl je met het ouder te worden ook dichterbij het einde komt. En de kans dus toeneemt dat één van de twee plots alleen komt te zitten.”

Romain: “We zijn al 51 jaar getrouwd, het zal niet blijven duren. Maar als er iemand moet gaan, dan liefst ik eerst. Want ik kan mijn plan niet alleen trekken. Je mag daar niet te veel aan denken.”

Nikita: “Dat is normaal, zelfs wij denken daar wel al eens aan.”

© Foto Kurt

Wat doet je beseffen dat je het getroffen hebt met je partner?

Stijn: “Ik heb dat vooral als ik andere koppels zie. Over welke pietluttigheden ze ruziën. Zo zijn wij toch niet, denk ik dan.”

Nikita: “Stijn is heel beschermend. Hij wil zorgen voor mij. Dat vind ik mooi.”

Georgette: “Dat geldt ook voor Romain. Ik moest nooit aan iets denken, Romain zorgde ervoor dat alles in orde was.”

Klopt het cliché dat mannen geld uitgeven en vrouwen geld sparen?

Nikita: “Ja, toch wel. Ik ben eerder zuinig, terwijl Stijn al eens graag een hebbedingetje zou kopen. Zoals een iPhone of tablet.”

Romain: “Bij ons is dat ook altijd zo geweest. Maar na een maand of drie begin je daar dan opnieuw over, tot je op een dag je zin krijgt. Zo mocht ik op mijn 60ste eindelijk een oldtimer kopen.” (lacht)

Stijn: “Ik hoor van veel andere koppels dat ze elk een eigen rekening hebben. Bij ons is alles gezamenlijk en wordt over alles overlegd. Misschien is dat ook wel goed voor onze relatie.”

Waarom zouden jullie mensen aanraden om te trouwen?

Nikita: “Omdat je dan meer naar elkaar toegroeit en samen een mooi leven kan opbouwen.”

Stijn: “Trouwen was eigenlijk nooit in mij opgekomen, tot het financieel interessanter bleek voor de aankoop van ons huis. Nu ben ik blij dat ik het gedaan heb. Ik ben trots op mijn trouwring en op het feit dat Nikita mijn vrouw is.”

Romain: “Trouwen doe je om te kunnen zorgen voor elkaar. En omdat je dan samen mag slapen.” (lacht)

(Tim Vansteelandt)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier