Georges Pollentier voorstellen hoeft niet in Koekelare want iedereen kent deze gedreven natuurwandelaar en verstokte fietsliefhebber. Zijn grote verdienste is echter zijn inzet voor de Gezinsbond, dit samen met zijn echtgenote Cecile Laridon, de geknipte eega voor duizendpoot Georges.
“Ik kwam in 1972 terug van een tweede leraarsopdracht in Congo, in Luma nabij de Rwandese grens, en arriveerde in het Sint-Martinusinstituut in Koekelare. Ik kwam bijgevolg uit een heel andere wereld, een wereld zonder verenigingen, een wereld met heel wat vrije tijd. In de school in Koekelare ontmoette ik Frans Dedrie en hij trok mij willens nillens aan bij de Gezinsbond, toen nog de Bond van Grote en Jonge Gezinnen. Ik zag het wel zitten om als bestuurslid iets voor de Bond te doen. Mijn carrière bij de Bond nam een reuzenvlucht want op 10 april 1973 werd ik voorzitter.”
Georges, steeds in de rug gesteund door de dynamische secretaris Frans Dedrie, was geen pletwals maar werkte eerder als een ploeg die zorgde voor ommekeer en het bovenhalen van de goede aarde. Uitbreiding en verjonging van het bestuur, een goede taakverdeling, een goede sfeer en ruimte voor iedereen die iets wilde doen: dat waren zijn doelstellingen. De vruchten werden vlug geplukt. Het ledenaantal steeg pijlsnel. In het begin waren er 216 leden en heden ten dage zijn er 612.”
(RW)
Meer in Krant van West-Vlaanderen, editie De Weekbode Torhout van 14 maart
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier