Bert Vermeersch en Dieter De Dobbelaere stuurden ons weer een verslagje door van hun epische fietstocht door Europa. Het duo is bezig aan een fietstocht van aan de bron van de Donau tot aan de Zwarte Zee in Roemenië, goed voor 3.266 kilometer.
Op woensdag 8 juli beginnen we aan onze tweede week. We verlaten de camping waar we onze eerste nacht in Hongarije doorgebracht hebben, nog onwetend van wat er ons te wachten staat. Het duurt niet lang om te realiseren dat de aangename fietspaden van West-Europa ver te zoeken zijn. We rijden over zandwegeltjes met putten van een halve meter diep, we rijden ons vast in los grint of rijden eindeloos lang op hobbelige grasheuvels. Ondertussen blijft de zon genadeloos branden en loopt de temperatuur op tot in de 40°C.
Tegen het eind van de dag begint er hier echter verandering in te komen. Het begint hevig te waaien en grijze wolken stapelen zich op. Wanneer we zo’n 100 km gereden hebben tot in het stadje Komarom twijfelen we als we nog verder zouden fietsen. Een bliksemschicht maakt snel een eind aan die twijfel. Tegen de tijd dat we onze tent opgezet hebben op de lokale camping gaan de hemelsluizen open en valt de regen met bakken uit de lucht. We trekken ons dan maar genoodzaakt terug in de thermische baden en drinken een pintje terwijl het warme water onze vermoeide benen ontspant.
De dag nadien is het weer terug opgeklaard en is het gelukkig een stuk frisser. We beginnen aan een lange dag van 132 km naar Budapest, de hoofdstad van Hongarije. We komen pas om 9 uur ‘s avonds aan in een jeugdherberg en hebben net genoeg tijd om te douchen voordat we meegaan op een ‘pub crawl’, waarbij we met een groep jongeren het lokale nachtleven verkennen. Budapest blijkt een zeer leuke stad om uit te gaan en tot in de vroege uurtjes genieten we van de start van onze ‘rustdag’…
Na twee avonden feesten in Budapest en ons tegoed te doen aan Kebab en hamburgers bevinden we ons plots terug tussen eindeloze akkers
Vrijdag 10 juli brengen we de hele dag door in Budapest. We doen een ‘free walking tour’ mee waarbij we heel wat zien en leren over de stad. Tegen de avond spreken we af met een local die ik twee jaar geleden leerde kennen via een erasmusuitwisseling. Na wat bijgepraat te hebben beginnen we aan het slotstuk van de dag. Een nachtelijk boottour op de Donau met pizza en ongelimiteerd bier. Terwijl we onze vergapen aan de prachtig belichtte en masjestieuze gebouwen langs de rivier doen we ons tegoed aan het lokale gerstenat.
Zaterdag is het terug tijd om de fiets op te kruipen. De onweersbui enkele dagen voordien heeft heel wat bomen en brokstukken op het pad gegooid wat ons vertrek uit Budapest niet vergemakkelijkt. Daarnaast hebben we het ook moeilijk terug in ons fietsritme te raken. Na twee avonden feesten in Budapest en ons tegoed te doen aan Kebab en hamburgers bevinden we ons plots terug tussen eindeloze akkers, drinken we water uit kraantjes langs de baan en vergapen de dorpelingen zich aan onze bepakte fietsen. Op diezelfde dag, nog zo’ n 1100 km, krijgen we ook nog eens onze eerste lekke band.
De dag nadien brengt niet veel nieuws. Opnieuw daveren we uren lang op eindeloze grasdijken. Gelukkig passeren we af en toe een dorpje waar we onze waterflessen kunnen bijvullen. ‘s Avonds komen we aan in het stadje Baja, waar er een lokaal festivalletje op z’n eind loopt. We ontmoeten er een koppel Canadezen die vanaf Budapest de Donau affietst. Ondanks het warmte onweer van enkele dagen voordien, blijven de temperaturen zeer hoog en liggen we ‘s nachts steeds te puffen van de hitte in ons tentje.
Maandag 13 juli fietsen we richting de grens met Kroatië. Nog voor we deze bereiken moet genoodzaakt stoppen bij een fietsenmaker. Een kapotte spaak zorgt ervoor dat mijn achterband volledig scheeftgetrokken wordt. Eenmaal deze terug in orde is schuiven we iets verder netjes tussen de auto’s aan bij de grenspost met Kroatië. Opeens lijkt het ons mee te zitten. We rijden op een goede baan, met de wind in de rug. We vliegen tussen de akkers door en rijden lange stukken aan zo’n 32 km per uur. Vlakbij het stadje Osjiek zetten we ons tentje neer op een kleine camping. De eigenaar heeft blijkbaar zijn Hongaarse makkers op bezoek en nog voor we kunnen tot rust komen krijgen we een shotje huisgemaakte sterke drank op onze lege maag. De sfeer zit er duidelijk goed in en tijdens de avond krijgen we verschillende keren de huisgemaakte ‘Palenka’ aangeboden.
De dag nadien kruipen we met een niet-zo-fris hoofd terug de fiets op en verlaten we Kroatië al. Via een grenspost gaan we Servië binnen, waar we al direct op zoek mogen gaan naar nog een fietsenmaker. Een versnellingskabel heeft het begeven waardoor het amper nog lukt om te schakelen. Eenmaal gefixt rijden we verder en gaan we op zoek naar een camping. Ondanks dat de dorpelingen ons alle kanten uitsturen blijkt deze onvindbaar waardoor we uiteindelijk een kamertje huren in een vakantiepark. Terwijl we onze tweede week afsluiten met een welverdiend avondmaal zien we de eigenaars van de camping in het duister als zotten achter twee zwerfpony’s aanhollen.
Ahja, de charmes van Oost-Europa.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier