Europees marathonkampioen Koen Naert hartelijk onthaald in Moerbrugge

“Het was mij het dagje wel”, zucht een immer vriendelijke Koen Naert die met zijn Europese medaille op zijn oprit in de Patersonstraat pronkt.

“Om 9 uur vanmorgen zijn we uit het hotel in Berlijn vertrekken maar in plaats van om 11.30 uur konden we pas om 12.30 onze vlucht naar Zaventem nemen. Daar was het nog ellenlang wachten op de bagage en op mekaar want ten behoeve van de sponsors moesten we als één groep de aankomsthal binnenwandelen. De pers was natuurlijk massaal aanwezig en in plaats dat ik anders tussen de finalisten en de rest kon wegglippen was nu alle aandacht op mij gericht. Op dat moment zag ik ook mijn zoontje Finn (19 maanden) terug en dat deed mij wel iets. Hij was nog te klein om al die drukte in Berlijn mee te maken. Mijn echtgenote Elise heeft mij wel door dik en dun gesteund.”

“Nu wordt het een drietal weken rusten, maar straks hier nog een loopje doen zie ik wel zitten. Ik heb heel intens toegeleefd naar Berlijn, dus nu mag het wat rustiger. Of ik naar het WK in Doha in Quatar zal gaan, heb ik nog niet uitgemaakt. We zien nog wel. Lopen in oktober om de hete temperaturen te vermijden, ik weet het nog niet.”

Verlof zonder wedde

“Professioneel gaat het mij voor de wind. Ik heb verlof zonder wedde kunnen nemen in het brandwondencentrum van Neder-Over-Heembeek en bij de Waalse atletiekfederatie zit ik goed. Er is heel veel inspraak van de atleet zelf en is er eens een minder seizoen dan is dat nog niet zo erg.”

“Straks gaan Elise en ik samen met onze buren Renzo Roose en zijn gezin voor een tiental dagen naar de Dordogne in Frankrijk. Ons zoontje kent hun zoontje ook goed van in de kinderopvang dus dat wordt wat family-time. Vanavond nog een loopje doen en dan een heerlijk bak frietjes eten. Dat heb ik wel verdiend. Ik moet trouwens weer wat kilootjes bijwinnen. Zo gaat dat, anders houd je dat niet vol.”

Nog sneller

“Of ik nu nog een ander objectief heb om te behalen? Tja, misschien wel. Nog sneller is zeker mogelijk in ideale omstandigheden en mits de ideale voorbereiding. Dat laatste zat deze keer alleszins goed. Ik ben alvast de snelste West-Vlaming ooit op de marathon, dat record van Armand Parmentier ligt al achter mij. In België kan ik enkel nog Vincent Rousseau bijbenen. Misschien wordt dat wel een volgende uitdaging. Maar zeg nu zelf, als je prima in orde bent en je hebt je optimaal kunnen voorbereiden in Amerika dan kun je niet ontevreden zijn als je met een mooie tijd derde of vierde wordt. Zeker als je alles gedaan hebt wat je kon. Tijdens de loop was ik eigenlijk niet echt bezig met de tijd maar toen ik bij aankomst 2 uur 09 zag staan was ik wel overdonderd. Ik kon het niet geloven.”

“En nu ook fantastisch hoe de buren met mij meeleven. Ongelooflijk. Tal van huizen zijn versierd met ballonnen en spandoeken en ik word bovendien nog in de bloemetjes gezet. Van een warm onthaal gesproken.” Koen bedankt één na één de vele buren voor hun steun, aanmoediging en felicitaties. “Ik woon heel graag in Oostkamp. De mensen zijn hier supervriendelijk. Vele buren zijn echte fans geworden…” Een sterke atleet en vooral ook een heel warm mens. We zullen zeker nog van hem horen in de toekomst!

De buren

“Als voorzitter van de Oostkampse zwemclub ZVO ben ik natuurlijk ook veel met sport en beweging bezig maar wat Koen presteert tart alle verbeelding,” vertelt buurman ätrick Hoorelbeke. “Ik bewonder zijn doorzetting en zijn gedrevenheid. Als hij aan het lopen gaat dan kan ik bijna niet meer volgen met mijn fiets. Zo vlug gaat hij. Koen is ook veel in het zwembad terug te vinden maar dan vooral in het voormalige Olympiabad in Brugge, denk ik. Zwemmen is voor alles goed!”

“Ik ben de buur van Koen en Elise,”licht Renzo Roose toe. “Op 25 augustus vertrekken we samen met onze gezinnetjes voor 10 dagen naar de Dordogne. Vorig jaar zijn we ook samen op reis geweest en dat is heel goed meegevallen. Een loopcarrière is er nooit aan mij besteed geweest, hoewel ik op voetbalgebied, op provinciaal niveau weliswaar, ook goed mijn mannetje kon staan. Zo sterk lopen als Koen dat zou ik nooit kunnen. Dat wat Patrick vertelt over dat fietsen klopt. Ook bergop loopt Koen mij zo voorbij, terwijl ik aan het puffen ben op die fiets.”

Etienne Boey is ongetwijfeld één van zijn oudste fans. Hij wordt straks 92! Steunend op zijn wandelstok komt hij van aan de overkant naar Koen toegestapt en wenst hem proficiat. “Zo’n rappen heeft er hier nog nooit in onze staat gewoond”, vertelt hij, “Ik heb alles mooi kunnen volgen op televisie. Ik heb er echt deugd van gehad. Hij zal toch wel niet winnen zeker?, vroeg ik me af. En jawel. Wat een ontlading!”

(PH)