Er zijn grenzen aan de grenzen

Jan Gheysen
Jan Gheysen Opiniërend hoofdredacteur

Van de week dinsdag zijn ze begonnen met de sloop van de douanegebouwen aan de grensovergang in Rekkem.

Straks rijden we nog minder bewust dan nu het geval is vanuit Vlaanderen Frankrijk binnen. Of het aan de douanegebouwen lag, aan de opgelegde wegversmalling ter hoogte van de grensovergang of aan de Franse politieauto’s die wel eens aan de Franse kant geparkeerd staan, weten we niet, maar tot op vandaag maakte die grensovergang ons altijd wat nerveus. Hoewel de grenzen binnen de Europese Unie officieel zijn opgedoekt, bestaan ze nog, zeker in ons hoofd en vermoedelijk in dat van veel anderen.

Barrière

Hoe komt dat toch? Er is natuurlijk de taalbarrière, die meer nog dan vroeger, een rol gaat spelen. Minder mensen bij ons spreken vlot Frans en het aantal Fransen dat Nederlands spreekt, is zo goed als zeker de voorbije 20 jaar niet toegenomen. Maar er is natuurlijk meer dan alleen die taalgrens.

Bij de grens hoorden verhalen. Sterke verhalen. Van onze grootouders bij voorbeeld. Hoe grootmoeder, die winkelierster was, stoffen ging kopen in Frankrijk en de stoffen er vervolgens onder haar wijde kleren om haar tenger lichaam wikkelde om ze zo ongemerkt over de grens te wandelen. Graatmager door, volslank terug en maar geloven dat de douaniers hier niets van merkten. Of de sterke verhalen over autokoffers volgestouwd met drank. Mensen gingen voor seks en geld richting Sluis, voor drank was het aan de andere kant, Rekkem en Rijsel.

Sluis voor de seks, Rekkem voor de drank

Die angst om al of niet gesnapt te worden is dan wel verdwenen, toch voelen wij de grensovergang nog altijd, ook al is die straks nagenoeg helemaal onzichtbaar. Op zich vinden we dat niet eens zo slecht. Frankrijk is anders dan Vlaanderen en Fransen zijn anders dan Vlamingen. Daar is niets mis mee. Verscheidenheid kleurt het leven van alledag en we hoeven niet meteen alle verschillen te laten vervagen. Maar het over-en-weer handelen zou wel nog wat vlotter mogen en ‘de’ grens zou nog wat meer mogen losgekoppeld worden van ‘criminaliteit’ en… ja, dat Frans van ons zou opnieuw beter mogen. Straks begrijpen Fransen beter Nederlanders dan West-Vlamingen. Het valt trouwens op hoe de Nederlandstalige woordvoerders die Noord-Franse diensten wel eens onder de arm nemen, vooral Nederlanders zijn, terwijl wij daar toch op zijn minst West-Vlamingen verwachten.

Begrensd

Er zijn grenzen aan de grens. Zelfs na 300 jaar. Het slopen van die gebouwen aan de grensovergang in Rekkem kan helpen om de grens ook nog wat meer mentaal te slopen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier