Met zijn zessen zijn ze, om zondag mama Annelies Willems te verwennen op Moederdag. Twee tweelingen: Milan en Caitlin (5), Thiemen en Kyle (9), de kleine Amy, die drie maanden is, en natuurlijk papa Koen Vools.
“Een groot gezin was nooit ons plan”, vertellen Koen en Annelies. “Maar nu kunnen we het ons niet meer anders voorstellen. De verwonderde blikken van de buitenwereld… Daar moet je mee leren leven. We zijn supertrots op ons gezin.”
Elke baby is een klein mirakeltje, maar toen op 1 februari de kleine Amy haar eerste kreetjes slaakte, was het voor Annelies Willems (35) en Koen Vools (39) toch wel een heel speciaal moment. “Plots waren we met zeven. Twee tweelingen van 9 en 5 en nog een klein baby’tje erbij”, vertelt Annelies. “Amy was een serieuze verrassing. Pas na 28 weken zwangerschap had ik door dat er iets niet klopte. Een vreemd gevoel in mijn buik, pijn… Ik wist: hier klopt iets niet. Eerst dacht ik aan iets ergs, dat ik ziek was of zo. Koen zei nog lachend: straks ben je zwanger.”
Eerder om die optie uit te sluiten deed Annelies een zwangerschapstest. “Positief. Dat was echt een schok. Het duurde een week voor we bij de gynaecoloog terecht konden. Die week zijn er heel wat traantjes gevloeid. Ik had moeite om het te verwerken. En het ergste was: wat gaan de mensen denken?“
Achteraf bekeken viel dat nogal mee. “Ik heb nog geen negatieve reacties gekregen. Af en toe zie je de mensen wel verwonderd tellen. Of vragen ze: Zijn die allemaal van jou? Die reacties van de buitenwereld, daar moet je mee leren leven.”
“Die twee tweelingen waren er gekomen omdat ik moeilijk zwanger geraakte en telkens een duwtje nodig had. Je staat dus niet stil bij een spontane zwangerschap. We gingen er gewoon van uit dat het niet kon.”
Nu zouden Koen en Annelies hun kleine Amy niet meer willen missen. “Het is een onverwacht geschenkje. En – achteraf bekeken – is één baby echt wel een luxe. Met Amy ga ik vaker op stap, naar de winkel bijvoorbeeld. Met de tweelingen deed ik dat nooit. Nu kan ik daar van genieten.”
“We wouden aanvankelijk twee kindjes. Mijn eerste zwangerschap verliep heel moeilijk. Ik moest drie maanden voor de bevalling al plat liggen in het ziekenhuis. Kyle en Thiemen waren prematuurtjes en moesten ook nog even in het ziekenhuis blijven. Dus het duurde even voor we weer op onze plooi waren.”
Weer een tweeling
“Na een tijdje begonnen we toch te verlangen naar een derde kindje. Ik wou ook eens gewoon van ‘eentje’ zwanger zijn. En drie kindjes leek ons mooi. Maar het werden er dus weer twee”, lacht Annelies.
Die tweede tweeling bleek een serieuze aanpassing. “Plots stonden we voor heel ingrijpende aanpassingen. We hadden niet meer genoeg plaats op de kamers en moesten dus verhuizen. Gelukkig kwam er toen een nieuwbouwwoning in dezelfde straat vrij, waardoor we toch in de buurt konden blijven wonen. Maar we moesten ook een nieuwe auto kopen, want vier kinderen schuif je niet meer gewoon op de achterbank.”
“Praktisch was Amy – achteraf bekeken – niet zo’n grote aanpassing. Daar hebben we gewoon mentaal even aan moeten wennen”, aldus Annelies.
En de oudste twee zijn – omdat het nu eenmaal moest – heel zelfstandig geworden. “Ze gaan al geregeld zelf te voet naar school, naar de KSA of de sportclub. Daar zijn ze al groot genoeg voor. Met de fiets vinden we het nog te gevaarlijk. De straten hier in het centrum van Varsenare zijn niet bepaald fietsvriendelijk.”
Naar Delhaize
“Onlangs merkte ik dat ik een boodschap vergeten was in de winkel. Omdat ik het niet zag zitten om de baby en de vier andere kinderen daarvoor even ‘vlug’ terug in de auto te zetten, heb ik mijn bankkaart meegegeven met Kyle en Thiemen. Zij zijn dan helemaal alleen naar de Delhaize geweest. Zelf zijn ze trots dat ze zoiets mogen, en voor mij zijn die helpende handen super.”
“Net doordat we zoveel kinderen hebben, moeten ze wel snel zelfstandig zijn. Ze wassen zich zelf, doen zelf hun kleren aan… De ochtendroutine gaat eigenlijk heel vlot. Het meest hectische moment is eigenlijk wanneer ze net terug komen van school. Ze willen dan een verhaal van de dag kwijt, komen met briefjes, vragen… Dat is een half uurtje razen en dan keert de rust weer. En in de winter – als de kinderen minder buiten kunnen – lassen we af en toe een half uurtje verplichte platte rust in. Dan moet iedereen naar zijn of haar kamer. Niet per se om te slapen, maar gewoon om wat te lezen of zo. De kinderen hebben soms nood aan een momentje voor zichzelf en wij kunnen dan even op adem komen.”
Annelies zorgt er altijd voor dat haar huis er netjes bijligt. “Een rommel is het hier nooit. ‘s Avonds moet alles van mij ordelijk zijn. Anders vind ik geen rust in mijn hoofd. Maar een echte huisvrouw ben ik niet. Ik ben niet gemaakt om altijd thuis te zitten. Ik kijk er nu al naar uit om in augustus terug te gaan werken.”
(IN)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier