Ik heb het vaak overwogen, maar het is er nooit van gekomen. Ik speelde vaak met het idee als puberende tiener.
Toen leek een tatoeage dé manier bij uitstek om mezelf te uiten. Wat ik precies wilde uiten, wisselde even snel als mijn gemoedstoestand: een lieflijke vlinder, een bloem, een al dan niet gebroken hart, een draak, een briesende stier of zelfs een ontploft hoofd… De effectieve stap binnen in een tattoo shop zette ik evenwel nooit. Ik geraakte er maar niet aan uit welke boodschap ik mijn hele leven wou meedragen. Bovendien bereikten mij toen nogal wat horrorverhalen over onhygiënische tatoeëerders. En eigenlijk vond en vind ik het nog altijd een griezelige gedachte om doelbewust naalden in mijn vel te laten steken. Vrijwillig pijn lijden gaat mijn verstand te boven.
Ik overwoog het vooral omdat ik het stoer vond, een karaktertrek die ik mezelf graag toebedeelde. Omdat ik een puber was, die wou rebelleren. Thuis zou het niet geapprecieerd worden, alhoewel mijn vader zelf een tatoeage met zich meedraagt. Een anker op zijn onderarm. Een vervaagde herinnering aan zijn legertijd.
Het is een expressie van een boodschap, een verhaal, een emotie
Kortrijk telt intussen heel wat tattoo shops. Kortrijk haalde zelfs het wereldnieuws met een van zijn tatoeëerders. Intussen liet de tatoeëerder van het sterrenmeisje Kortrijk en zijn shop al enige tijd geleden achter zich. De tattoo shops zijn even divers als hun uitbaters. Elk heeft zijn eigenheid, zijn handtekening. Of haar handtekening. Want met Cindy Frey maakten ook in Kortrijk de vrouwelijke tatoeëerders hun intrede.
Alhoewel ik zelf geen tatoeage heb, ben ik altijd geïntrigeerd door mensen met hun huid vol verhalen. Want meestal wordt een tatoeage niet lichtzinnig gezet. Het is een expressie van een boodschap, een verhaal, een emotie. Ik durf niet altijd te vragen om dat verhaal, want een tattoo heeft toch iets intiem. Alsof de naald niet alleen zijn sporen nalaat in het lichaam, maar een stukje van de ziel blootlegt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier