De reis van de eerste indrukken

Vier jonge meiden hebben één doel: gelijke rechten voor meisjes. Aline, Line, Zoé en Marlies doen op 29 mei mee met de Fisherman’s Friend StrongmanRun in Antwerpen. Daarmee nemen de vier het op voor hun ‘zussen’ in Benin zodat zij de kansen krijgen waar ze recht op hebben. Wekelijks schrijft Marlies een blog voor kw.be.

Samen met het hele Girl Power-team ben ik net aangekomen in Benin. De reis duurde twee dagen. Eén dag werd er gevlogen en geslapen in een hotel. De volgende dag werd per auto door het hele land gereden. Helemaal van zuid naar noord. Het was de bedoeling dat je deze update onmiddellijk na onze aankomst kon lezen, maar bij gebrek aan internet, was het eventjes wachten.

Toen we aankwamen in Benin, volgde een grote golf van eerste indrukken. Ik zal ze hier opnoemen, maar zal er ongetwijfeld nog heel wat vergeten. En ook al zijn we hier maar voor een week, deze reis zal veel langer duren dan zeven dagen.

Warm

Mijn eerste indruk was… warmte, hitte, nog meer warmte. Vanaf het moment dat de deuren van het vliegtuig openden, waren we allemaal even omvergeblazen van de hitte. Je moet weten dat we ‘s ochtends vertrokken in een bijna-vrieskou van 3°c. Zeven uur voordien stonden we te klappertanden, hier zweetten we ons te pletter. Ik merkte dadelijk dat ik beter voorbereid was op de kou van ‘s ochtends, want ik had ‘s morgens het lumineuze idee een trui aan te doen én een shirt met lange mouwen. Daar had ik al snel spijt van.

We kwamen aan in een hele kleine luchthaven waar ze ons voor een afstand van twee minuten wandelen, per se met de bus wilden afzetten. Eens uitgecheckt volgde de tweede indruk: héél véél mensen op straat. Zittend, staand, pratend. Onmiddellijk voel je ook de armoede. Mensen proberen je van alles te verkopen op straat, zoals gsm-kaarten. Gebruikt of ongebruikt, geen idee.

Derde indruk: nog meer drukte. De wegen rijden vol met auto’s en bromfietsen die duidelijk alle verkeersregels aan hun laars lappen. Elke seconde is er iemand die toetert om te laten weten dat hij of zij – niet op een veilige manier – zullen voorbijsteken.

Gelijktijdig met de derde indruk, komt een vierde binnen. Overal langs de weg staan kraampjes opgesteld. Je kan er van alles kopen. Zowel dingen die ik ken of denk dat ik het herken, als dingen waarvan ik alleen maar kan gissen naar een functie. Bij alle kraampjes zitten mensen. Ook als het donker is, staan ze opgesteld. Dat kleine kraampje betekent voor velen de enige manier om te overleven.

De volgende dag rijden we verder, van Cotonou naar Tanguieta, een rit van wel negen uur. We passeerden een oase van kleur. Prachtige bomen, bosjes, struiken… En natuurlijk nog meer mensen, wandelend of rijdend. Ze zitten achter een kraam of kindjes spelen met niets.

Het wordt in Benin in een oogwenk donker. Minder dan een uur heeft de zon er nodig om onder te gaan. De straten zijn niet verlicht en pas nu begrijp ik waarom rijden in het donker afgeraden wordt. Voertuigen zonder lichten en zonder aandacht voor verkeersregels, wandelaars en geen straatlichten zijn geen goede combinatie.

Je moet in het leven je ogen de kost durven geven en niet alleen voor de positieve kanten

Ik heb de meisjes en de mensen waarvoor we dit hele project doen nog niet eens gezien, maar ik weet nu al dat dit een zware reis wordt. Fysiek – het is nog steeds bloedheet – maar nog duizend keer meer mentaal. De miserie die ik nu zie op straat is zo goed als zeker niet zo erg als wat je niet kunt zien. Veilig weggeborgen achter de kleien muren van de huisjes. Dit is een indruk zonder nummer: armoede.

Ik hoop dat ik, ook al is het maar een heel minuscuul deeltje, van het leven van de meisjes kan veranderen. Je moet in het leven je ogen de kost durven geven. Dat niet alleen voor de positieve kanten, anders mis je negentig procent van wat er gebeurt. Sluit je ogen niet voor anderen. Kijk nog beter en bied ze een hand aan. Want zelfs het kleinste gebaar, kan van het grootste belang zijn.