De pier van Blankenberge: “Verslaafd aan de pier bij zonsondergang”

“Als het om iconische plaatsen gaat, is er eigenlijk maar één in West-Vlaanderen.” Rita Van Stalle is zo verknocht aan de pier van Blankenberge dat ze er elke dag komt, al jarenlang. “Als ik met mensen in Blankenberge op stap ga, bezoek ik áltijd de Pier, net omdat het zo’n unieke plek is. Zelf ben ik verslaafd aan de Pier bij zonsondergang. Een wandeling met mijn hond bij valavond: dat is voor mij het hoogtepunt van de dag.”

“Ooit hoorde ik tijdens een quiz op televisie de vraag: hoeveel pieren zijn er aan onze kust? Het antwoord luidde: drie, Blankenberge, Oostende en Nieuwpoort. Mijn haar ging recht staan”, vertelt Rita Van Stalle. “Zo’n flagrante fout! De Blankenbergse pier is de enige aan de Belgische kust. Noem een staketsel geen pier! Een pier is een uniek bouwwerk dat van aan het strand de zee inloopt. Nieuwpoort en Oostende hebben staketsels, houten constructies rond de haveningang. Natuurlijk ben ik onmiddellijk in mijn pen gekropen en heb ik een brief gestuurd naar de VRT. Blankenberge heeft iets uniek: een pier én een staketsel. En zelfs al ben ik een aangespoelde Blankenbergse: dat verdedig ik met hand en tand.” (lacht)

De pier van Blankenberge was zelfs de eerste aan de Atlantische kust van het Europese vasteland. Later kreeg hij alleen nog navolging in Scheveningen. “De pier is eigenlijk een Engelse uitvinding”, vertelt Rita, die ook stadsgids in haar Blankenberge is.

Trouwen op de pier. ‘Pour le meilleur et pour le pire’, geen mooiere plek om dat te zeggen dan hier, toch?

“De eerste pieren zijn daar begin de jaren 1800 gebouwd, als aanlegsteigers voor bootjes. Maar ze werden ook gebruikt om in zee te kunnen wandelen zonder dat je daarvoor een boot op moest. Het gevoel te kunnen wandelen op het water, ervoeren de mensen in de belle-époqueperiode als heel uniek. Je kon er genieten van de goede zeelucht, zonder zeeziek te worden. En dat vind ik nu nog altijd. Als je achteraan de pier staat en op de reling leunt, kan je even goed denken dat je op een boot staat. Een zalig gevoel.”

“Bij stormweer kan de pier nochtans hevig bewegen hoor, Rita. Als ik hier in de winter zit te werken, gaat hij soms stevig heen en weer.” Bruggeling Sebastiaan Defoort startte als werknemer in de horecazaak op het einde van de pier. Hij zag er zo veel potentieel in dat hij tien jaar geleden uiteindelijk besloot om de zaak over te nemen. “Ik had na mijn horecaopleiding nog een jaar evenementorganisatie gedaan. Niemand had het idee om hier feesten te organiseren. Iedereen zag het als een attractiepark met springkasteel, speelgoedbakken… Dat past toch niet bij de allure van dit gebouw? Zo’n mooi art-decogebouw verdient klasse. De eerste pier, uit 1894, had op het einde trouwens een balzaal voor thé dansants.”

(lees verder onder de foto)

Trouwen op de pier

“Dat heeft Sebastiaan goed gezien”, knikt Rita stellig. “Wat past er hier nu beter dan feesten en huwelijken? Tot en met de jaren vijftig was het hier een balzaal. Maar dan werd het onderdeel van Meli, waarna de attracties de bovenhand kregen. Ik vind het idee van trouwen op de pier zo mooi. In goede en kwade dagen. Of in het Frans: pour le meilleur et pour le pire. Geen betere plek om dat te zeggen dan op de pier, toch?”

“De pier moet er voor iedereen zijn”, zegt Sebastiaan. “Wie hier gewoon een wandelingetje wil maken, zal ik zeker niet scheef bekijken. Ik hoop dat ze ooit mijn brasserie binnenstappen voor een drankje of hapje, maar dat is hun keuze. Dat maakt voor mij niet uit. Ik hoop gewoon dat ze opwandelen en ontdekken hoe mooi het hier is. Jaarlijks zijn er hier zo’n 70 evenementen: huwelijken, productpresentaties, bedrijfsfeesten. Mettertijd willen we ons ook meer focussen op het bedrijfsleven en hier meetings organiseren.”

Zelf zijn Sebastiaan en zijn vrouw Nataly niet getrouwd op hun eigen locatie. “We zijn eerder klein getrouwd, en petit comité“, lacht hij. “Maar als we tien jaar getrouwd zijn, geven we zeker nog eens een feest. Dat hebben we afgesproken. Een groot feest met veel entertainment. En natuurlijk moet dat op de pier van Blankenberge zijn.”

Tussen 1999 en 2003 is de pier volledig gerestaureerd. “Om dat te kunnen betalen, is het gebouw eerst geklasseerd als erfgoed”, legt Sebastiaan uit. “Daardoor kon men op heel wat meer budget beroep doen. Maar het vertraagt soms ook de zaken. Zodra je iets aan de buitenkant van het gebouw wil veranderen, moet je een hele lange papierwinkel doorlopen. Nu moet de promenade aangepakt worden. Een procedure die al vijf jaar loopt. Ik heb er vertrouwen in dat het goed komt. En anderzijds… het heeft ook zijn charme. Niet alles wat blinkt is goud.”

Ramen lappen

Dat is een van de nadelen van de locatie: het onderhoud. “Je kan je niet inbeelden hoe dikwijls we de ramen moeten lappen. In de winter laat ik het dikwijls zo. Maar in de zomer, en zeker bij evenementen, vind ik dat het perfect moet zijn”, lacht Sebastiaan. “De natuur is ongelofelijk krachtig. Bezoekers zijn soms echt onder de indruk als ze de golven bij hevig weer beneden tegen de ramen zien slaan. Ik ben de stormen ondertussen gewoon. Het bewegen en het kraken is noodzakelijk voor het gebouw. Als het niet zou bewegen, zou het breken. Maar ik heb bij stormweer al gasten over de vloer gehad die in paniek vertrekken.”