“De decibels van de kinderen moet je erbij nemen”

Op vrijdag worden de spelletjes in één grote groep gespeeld. We zien animator Mattias, reporter Anneleen Deseyn, animator Daisy en animator Inge achteraan met de enthousiaste kindjes. © AD
Redactie KW

Neusjes snuiten, veters knopen, mondjes vegen, ballonnen blazen, verkleedpartijen en een gezonde portie engelengeduld: kinderanimatoren hebben het allemaal en ze hebben het nodig. Van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat zorgen ze gepassioneerd en gedreven voor ‘hun’ kinderen (voor eventjes toch).

Zomerkampen waren op jonge leeftijd aan mij helemaal niet besteed. Ik was eerder het kind dat zonder vriendjes liever onder moeders vleugels thuis was gebleven bij mijn zussen en broer. Zo’n zomerkamp ging dan ook gepaard met buikkrampen van de dag tevoren: “Ik wil niet naar ‘t kamp”. Het Reiskriebelkamp waar ik heel eventjes deel van uit maak, bezorgt me al kriebels op voorhand wanneer ik op de parkeerplaats van de Lange Munte wandel. Heel eventjes voel ik me een van de kinderen die met hun rugzakje en koek om 10 uur aan de hand van mama of papa zich laat loodsen naar een van de animatoren.

Huilbuien

Binnengekomen in de sporthal zijn er kinderen die aankomen. Ze zijn overal: op de plinten, tikkertje aan het spelen, met de bal aan het voetballen, aan de rekstokken…

Inge Coppens (40), Daisy Vandenbulcke (21) en Mattias Devos (35) laden zich ondertussen op voor een dag vol spelplezier en amusement. Uit het midden van het speelgedruis duikt er plotseling een luide huilbui op. Een klein meisje met lange bruine krullen is gevallen tijdens het spelen: grote tranen rollen over haar wangen. Animator Daisy snelt haar toe en neemt haar even op de arm terwijl het meisje al wrijvend in haar ogen haar tranen wil bedwingen.

Inge concentreert zich nog even op het voorbereiden van het grote 'Zoek de Slipper'-spel. Ondertussen spelen de kinderen tot iedereen verzameld is en de animatoren de kinderen even omroepen.
Inge concentreert zich nog even op het voorbereiden van het grote ‘Zoek de Slipper’-spel. Ondertussen spelen de kinderen tot iedereen verzameld is en de animatoren de kinderen even omroepen.© AD

“Het animatorwerk hoef ik niet meer te doen om ‘genoeg uren te draaien’, ik doe het gewoon graag”

“Dat hoor je dus toch wel een paar keer op een dag. Ze hebben niet veel nodig soms om te huilen. En hoe vermoeider ze worden, hoe sneller er traantjes vloeien. Zeker ook de jongste die het moeilijk hebben om een hele dag actief mee te doen, hebben op het einde van de dag de tranen vaak hoog zitten. Meestal is dat bijna huilen van plezier: ze hebben zich vaak zodanig uitgeleefd dat ze doodop zijn“, vertelt Mattias. Hij houdt ondertussen een oogje in het zeil terwijl de kinderen vrij spelen tot iedereen aangekomen is.

Extra paar handen

Ondertussen is Inge druk in de weer om alles klaar te krijgen voor het spel straks. Gekleurde ballonnen op papier plastificeren, snel nog even naar hier en naar daar lopen, ‘waar is het stoepkrijt?’, waar is er papier en een balpen, een winkelkar vol met ballen gaan halen… Animatoren kunnen altijd wel een extra arm of been gebruiken om nog even een zakdoek te halen voor een snottebel of een ballon op te blazen voor een of ander spel.

Voor opdracht vier moeten de kinderen een ballon in de lucht houden. De opdracht wordt plots door heel wat groepjes tegelijkertijd ontdekt: heel wat ballonnen nodig. Even blazen dus.
Voor opdracht vier moeten de kinderen een ballon in de lucht houden. De opdracht wordt plots door heel wat groepjes tegelijkertijd ontdekt: heel wat ballonnen nodig. Even blazen dus.© AD

De kinderen worden eerst allemaal in groepjes verzameld in kleermakerszit: “Normaal gezien hebben we elk onze eigen groep. De laatste dag van de week spelen we altijd een gezamenlijk spel met alle groepen samen”, klinkt het. De namen worden afgeroepen. Alle aanwezigheden worden gecontroleerd. En de activiteiten gaan van start.

Tikkertje

Er wordt gestart met een soort tikkertje. Drie kinderen krijgen een slappe buis toegewezen en moeten iedereen die passeert proberen te tikken. De getikte kinderen gaan in het midden staan en moeten handjes geven aan elkaar op een lange rij. Ze kunnen ook elkaar bevrijden door door de benen te kruipen in het overlopen van de ene kant van de zaal naar de andere.

De dag begint met tikkertje. De drie trotse tikkers Zita (6), Remco (3) en Nora (8) lopen langs alle kanten op om alle kinderen te kunnen raken. Joppe blijft als laatste over.
De dag begint met tikkertje. De drie trotse tikkers Zita (6), Remco (3) en Nora (8) lopen langs alle kanten op om alle kinderen te kunnen raken. Joppe blijft als laatste over.© AD

De kinderen met de buis in hun handen stellen zich gevaarlijk op: de armen gespreid, geconcentreerd om alle kinderen zo snel mogelijk te pakken te krijgen. Samen met Mattias en Daisy houden we de kinderen in de gaten tijdens het spel. Ondertussen loopt Inge het sportcentrum nog even rond om de geplastificeerde ballonnen rond te hangen in het gebouw. En dan denk je dat je net zelf de ochtenddrukte overleefd hebt.

In de sporthal zijn ondertussen twee heren rollen met matten aan het ‘uitstampen’. Er is een Jiujitsutornooi dit weekend en alles moet klaargezet worden. “Hier komen de ringen om de kampen uit te vechten. Het is hier iedere dag iets anders. Nu zijn de sportkampen bezig, maar er is veel meer. Ook ploegen korfbal komen hier spelen bijvoorbeeld, maar we staan ook in voor het kuisen van de zaal. De ene dag matten uitrollen tussen de kindjes, de andere dag met de grasmachine de velden afrijden”, lachen de heren Yolan Debeuf en Robin Godeau.

De kinderen trekken zich niets aan van de werkende heren en gaan volledig op in het spel. Ondertussen zijn de rijen met getikte kinderen zo lang geworden dat het bijna onmogelijk is geworden nog over te lopen. Joppe is de laatste ‘overloper’ en hij blijft maar ontwijken. Inge is ondertussen terug en werpt een veelzeggende blik naar haar collega’s ‘Dat is ne rappe’. De tikkers worden nog eens gewisseld en de slappe buizen wisselen van eigenaar.

Verdwenen slipper

Zeg Mattias, ik heb een taakje voor jou straks“, lacht Inge. “De kinderen moeten straks de verdwenen slipper gaan zoeken en we hebben nog een toerist met 1 verdwenen slipper nodig.” Ze haalt een zandzeef boven voor op het hoofd van Mattias, een zwemband en een paar slippers. Mattias draait even met zijn ogen, maar trekt zijn outfit met de glimlach aan.

Voor je job moet je iets overhebben. Animator Mattias mag even voor toerist zonder slipper spelen.
Voor je job moet je iets overhebben. Animator Mattias mag even voor toerist zonder slipper spelen.© AD

“Ik werk in het onderwijs op de Pottelberg en geef daar sociale vorming. Daarnaast coach ik bij sportbeloftenclub Go4gym. Ik was zelf ooit een artistiek turner tot mijn 16 jaar en geef nu de kennis en praktijk mee aan jonge turners. Het animatorwerk hoef ik niet meer te doen als het aankomt ‘op genoeg uren draaien’. Mijn collega’s mogen dan wel zeggen op het einde van het schooljaar dat ze een paar maanden vrij zijn. Ik kijk ernaar uit om hier te komen werken. Ik doe het gewoon echt graag, anders zou ik hier niet staan.” Zelf papa van twee kinderen, is hij als een tweede papa voor de kindjes op sportkamp.

Veters

Plots komt er een jongetje naar Daisy gelopen langs de zijkant van het spel: “Wil jij mijn veter knopen?” Iets zegt me dat het zeker niet de laatste keer is dat dat moet gebeuren vandaag. “Ik ben net als kleuterleidster afgestudeerd. Al van in het tweede hoger kom ik helpen. Ik sta in voor de allerkleinsten. Ze moeten ook nog zo veel leren. Het gevoel dat je die kleine gastjes iets bijleert is fantastisch. Ze zijn nog zo onbeholpen in de kleuterklas.”

“Deze week nog deden we een activiteit en masseerden de kleuters elkaar om te ontspannen. En dan masseren we eens alleen met de duimen of de wijsvingers. Er was een kindje dat geen idee had waar ik het over had en die bleef zo wat rond zich kijken wat hij precies moest doen. Ongelooflijk schattig. Ik hou er echt van om er helemaal midden in te zitten“, vertelt Daisy. Ze sprankelt terwijl ze vertelt over ‘haar’ kindjes.

Veters knopen, snottebellen afvegen: het hoort er allemaal bij. Daisy is kleuterleidster van opleiding en zorgt voor de allerkleinsten van de groep.
Veters knopen, snottebellen afvegen: het hoort er allemaal bij. Daisy is kleuterleidster van opleiding en zorgt voor de allerkleinsten van de groep. “Die kleine kinderen iets bijleren is een fantastisch gevoel”, zegt ze.© AD

“Een keer alles op gang geraakt, gaat het vlotjes vooruit, al sta je als animator nooit stil”

Dan is het tijd voor het Slipperspel. Inge roept de tikkers en kinderen even tot de orde van de dag: “Lieve Prutskes ga even in jullie groepen gaan zitten. Jullie moeten even luisteren. We hebben iemand die zijn slipper kwijt is”, spreekt ze de kinderen toe. Ondertussen staat Mattias in volledige outfit met één slipper aan voor hen. “We gaan de slipper moeten zoeken. Er hangen acht plastieken ballonnetjes in het sportcentrum. Je komt ons vertellen waar je de ballon gezien hebt en per ballon voeren jullie dan een opdracht uit…”

“Als jullie alle ballonnen gevonden hebben en alle opdrachten hebben uitgevoerd, kunnen jullie een code verdienen en daarmee de slipper vinden”, vertelt ze enthousiast met een nodig mysterieus kantje om de kinderen mee te trekken in het verhaal. “En mogen we de slipper onmiddellijk gaan zoeken zonder de opdrachten”, zegt een van de kinderen. “Ah nee hé, eerst de opdrachten verzamelen”, lacht Inge terwijl ze haar hoofd schudt.

Carnaval of een schat

Ondertussen zit Inge al 20 jaar bij de sportdienst, al 25 jaar doet ze de sportkampen. Sinds kort kan ook haar zoontje Jack meekomen naar het sportkamp, daarnet kwam hij al even ‘hallo’ zeggen tijdens het tikkertjespel en Inge aaide hem even over zijn hoofd. “Voorlopig zit hij nog bij de jongere groep om te spelen. Ik weet niet goed of het zou lukken als hij bij mij in de groep zou zitten. Dat gaan we nog zien.” Al is hij trots dat zijn mama een van de animatoren is: dat zag je aan zijn blik.

Inge is een echte ‘ancien’ in het vak. “Die kinderen ze houden je leven wel actief. Al moet je de decibels er natuurlijk wel bijnemen. Er is veel afwisseling: dat is best wel fijn en dat houdt het interessant: de ene keer is er carnavalkamp, de andere keer zoeken we een schat of een slipper.”

De plastieken ballonnen moeten blijven hangen. Plots staat er een groepje met het plaatje bij de verzamelplaats. Even gaan terughangen met een groepje kinderen achter me aan.
De plastieken ballonnen moeten blijven hangen. Plots staat er een groepje met het plaatje bij de verzamelplaats. Even gaan terughangen met een groepje kinderen achter me aan.© AD

De kinderen zijn ondertussen op zoektocht door het volledige sportcentrum. Ze mochten zelf hun groepsnaam kiezen: de ghostbusters, de sporters of de wilde bende… Hun fantasie lieten ze de vrije loop. Even later komt er een groepje teruggelopen met een ballon in de handen: “Nee hé, dat mag niet. Je moet de ballonnen laten hangen zodat de andere kinderen ze ook kunnen vinden hé”, zegt Inge.

Voor de vierde opdracht moeten er snel wat ballonnen nog geblazen worden. Want plots hebben heel wat groepen ‘die ballon’ gezien. Nadat de ballonnen opgeblazen zijn, is er eventjes tijd voor verademing. “Een keer dat alles op gang geraakt, zijn we vertrokken. Het begin is altijd een beetje stressen .” Straks is het dan weer tijd voor het tussendoortje. Als animator sta je nooit stil, lijkt me.

Mijn kampkriebels hebben in elk geval plaatsgemaakt voor iets anders: respect. Zo gemotiveerd en gedreven met die kinderbende kunnen bezig blijven: dat is niet vanzelfsprekend.

(Anneleen Deseyn)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier