De 63-jarige Danny Moens komt geregeld langs bij de 87-jarige Madeleine Dewachter. Hij is vrijwilliger bij Solidariteit voor het Gezin. “Ik voel me eerder een goede vriend dan een vrijwilliger. Ze kan altijd bij mij terecht”, vertelt Danny.
“Solidariteit voor het Gezin is een thuiszorgorganisatie die diensten aanbied aan mensen thuis met de bedoeling om ze zo lang mogelijk thuis te laten wonen”, legt Sylvie Corveleyn van Solidariteit voor het Gezin uit. “We hebben een thuisverpleging, die mensen staan dan in voor de verzorging van de klanten. Daarnaast hebben we ook een afdeling gezinszorg. Zij staan dan in voor de huishoudelijke taken. We bieden ook poetshulp aan. En last but not least hebben we onze vrijwilligers.”
“Dat is dan meer voor de oudere mensen. De vrijwilligers werken bij ons aansluitend op de rest. Mensen hebben soms nood aan een babbel of gaan graag eens wandelen. Dan komen onze vrijwilligers op de proppen. Voor ons zijn de vrijwilligers minstens even belangrijk als alle andere personeelsleden.”
Integreren
De 63-jarige Danny Moens is zo’n vrijwilliger. Al jaren komt hij langs bij de 87-jarige Madeleine Dewachter. “Madeleine is aangewezen op een rolstoel. Thuis gaat het nog, maar als ze buiten wil dan heeft ze die rolstoel nodig”, vertelt Danny. “Twee keer per week ga ik dan met haar wandelen. Dan volgen we steevast dezelfde route. Madeleine houdt van buiten gaan. Ik ben eigenlijk afkomstig van Limburg. Ik woon nu bijna vier jaar in Oostende. Ik werkte vroeger als teamleider bij een bedrijf dat tandwielen maakte. We kwamen al 25 jaar lang in Oostende en toen ik eindelijk mijn pensioengerechtigde leeftijd had bereikt, besloten we hier te komen wonen.”
“Ik startte met vrijwilligerswerk om mij een beetje te integreren bij de mensen hier. Als vrijwilliger doe je mensen een plezier. Je bouwt een band met hen op. Dat helpt bij de integratie. Als Limburger is het niet simpel om je bij West-Vlamingen te integreren (lacht). Dankzij het vrijwilligerswerk lukt het me al aardig. Ik heb er ook zelf enorm veel plezier aan als ik zie hoe tevreden die mensen zijn na mijn bezoekje. Ze herleven als ze al eens buiten kunnen gaan. Ik voel me er gewoon goed bij.”
“Ik heb het getroffen met Danny”, komt Madeleine tussen. “We zijn precies broer en zus. Als ik eens met iets zit dan kan ik altijd bij Danny terecht, omgekeerd ook. We voelen elkaar aan. Er zijn nooit spanningen tussen ons. Het voelt vertrouwd aan.”
Klusjes
Danny komt ondertussen al een drietal jaar langs bij Madeleine. “Het blijft niet altijd bij wandelen”, gaat Danny verder. Het gebeurt wel eens dat ik een klusje voor haar opknap. Madeleine zegt dikwijls dat het triestig leven zou zijn zonder mij… Ik moest eens naar mijn familie in Limburg en kon daardoor niet naar Madeleine. Ze wist niet wat te doen. Mensen raken snel gewoon aan bepaalde zaken. Als dat dan opeens wegvalt… Maar gelukkig was ik de week nadien al weer present. Madeleine kon haar geluk niet op toen ik weer voor de deur stond. Ik zou haar niet in de steek laten.”
“Vrijwilligers zijn voor ons belangrijk”, zegt Sylvie. “We kunnen altijd op hen rekenen voor bepaalde zaken die wij niet kunnen doen, waar we geen tijd voor hebben. Danny is een erg belangrijke vrijwilliger voor ons. Hij doet erg veel. Mocht Danny er niet zijn, dan zou Madeleine zich verloren voelen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier