Broer en zus Vanslambrouck nemen voor het eerst deel aan een rallywedstrijd

Broer en zus, piloot en copiloot: Jochen Vanslambrouck (21) uit Kanegem en Febe (18) Vanslambrouck uit Dentergem zullen binnenkort aan de start van de TAC Rally in Tielt en de ORC Rally in Oostrozebeke staan. Waar ze vroeger naar de racende auto’s keken vanop de schouders van papa, kruipen ze nu samen achter het stuur. “We worden voor de leeuwen gegooid, maar net die kick zorgt ervoor dat we onze focus houden.”

Febe en Jochen Vanslambrouck waren al op jonge leeftijd gefascineerd door auto’s en snelheid. Papa Dries was coureur in de autocross. Hun nonkel Dirk ‘prepareerde’ de crossauto. “Autocross mag dan misschien een ander soort discipline zijn dan rally. We zagen onze papa van dichtbij bezig. Onze oudere broer Jens reed later ook mee op autocrosswedstrijden. We beleefden de strijd om de podiumplaatsen van dichtbij“, vertelt Jochen. “Daarnaast wonen wij in Kanegem niet ver van het parcours van de TAC Rally in Tielt. We gingen alle drie al van heel jonge leeftijd mee op de schouders van ons papa, die ook zelf één keer copiloot is geweest in de TAC Rally.”

Rallymicrobe

“Als kind waren wij fan van Melissa Debackere, een van de beste rallycoureurs van België. Met spandoeken stonden wij steeds klaar in Tielt om haar aan te moedigen. Hoe ouder we werden, hoe gepassioneerder we geraakten door de rallysport. Zo volgden we Melissa steeds meer in haar rallyavontuur binnen het Belgisch kampioenschap en kreeg de rallymicrobe ons steeds meer te pakken”, klinkt het bij broer en zus.

Vooral Jochen volgde de carrière van Melissa bij hoogtes en laagtes. “De vriendschappen die er ontstaan, de hechte groep van mecaniciens, het plezier en de voldoening: autorally is emotie. Ik werd echt verliefd op de sport en vatte zo het idee op om ooit zelf een rally te rijden. Dat dit binnenkort gebeurt, is een droom die in vervulling gaat. En dan nog met mijn zus aan mijn zijde: het kan niet beter worden voor me op dit moment”, aldus Jochen.

“Het feit dat ik kan helpen zijn droom waar te maken, geeft ook mij een fantastisch gevoel” – Febe

Eind november vorig jaar werd Jochen 21 jaar. Met een diploma op zak en een mooie job werd zijn volgende doel: een rally rijden. “Ik wil en zal in de voetsporen van Melissa Debackere treden. Als ik ergens mijn gedachten op zet, dan ga ik ervoor”, zegt Jochen. Kort daarop stelde hij het idee aan zijn zus voor: “Ik hou van een stevige uitdaging en heb er niet lang moeten over nadenken. Ik ben 18 en klaar voor iets nieuws. Het feit dat ik kan helpen zijn droom waar te maken, geeft ook mij een fantastisch gevoel”, aldus Febe.

Ze mogen dan vier jaar leeftijdsverschil hebben, broer en zus komen goed overeen: “Ons mama zegt dat we vroeger al vaak samen speelden. Al had ze ons waarschijnlijk later niet voorgesteld als piloot en copiloot in een autorallywedstrijd”, lachen ze. “De charme van de sport ligt toch vooral in dat teamwork tussen copiloot en piloot. Je moet elkaar blindelings kunnen vertrouwen. Ik ken Febe door en door. Een ideale combo als je het mij vraagt”, vertelt Jochen.

Trotse ouders

Hun ouders vielen niet echt uit de lucht bij het nieuws. “Ze wisten dat het er ooit ging van komen, maar dachten gewoon nog niet op 21-jarige leeftijd en al helemaal niet met mijn jongere zus. We hadden hun zegen op voorwaarde dat we zelf alles organiseerden: lessen, budget, sponsoring… Ze wilden dat we ook de ‘inspanning’ voelden. Al kregen we vooral op ons hart gedrukt op te letten.”

“Stiekem zijn ze gewoon trots dat jij samen met mij je droom gaat verwezenlijken. Ze zouden nooit onze droom in de weg willen staan. En zo gevaarlijk is rally nu ook weer niet. Je hebt een aangepaste auto, brandwerende uitrusting, een helm. De risico’s maken de kick voor een stuk. Aan de andere kant is het volgens mij gevaarlijker in het gewone verkeer vandaag”, zegt Febe.

Alles zelf voorbereiden was zeker niet van de poes: “We kregen niet alleen steun van onze ouders, maar ook van heel wat vrienden en kennissen. We startten onze eigen Facebookpagina en krijgen daar zelfs reacties op van mensen die we helemaal niet kennen. We kregen ook veel reacties van mensen die totaal geen autorallysport aan ons linken, maar dat maakt het dan weer boeiend om te tonen dat we weten waarmee we bezig zijn.”

Tips en tricks

“Autorally is een dure sport. Als beginnende werknemer en student konden we niet zomaar onze kosten zelf betalen. Daarom organiseerden we een brunch en onlangs nog een spaghettifestijn om onze deelname te verzekeren. Vier sponsors sprongen ook op de kar. Het is niet eenvoudig om die aan te trekken. We zijn een jong en beginnend team, waardoor niet iedereen meteen staat te springen om in ons te investeren. Toch zullen we dit jaar proberen aan de start te staan van de TAC Rally in Tielt op 6 en 7 april en de ORC Rally in Oostrozebeke op 26 en 27 mei”, vertelt Jochen.

“De verkenning van het parcours en de nota’s die genomen moeten worden, bepalen onze slaagkansen”

Qua techniek hadden Febe en Jochen nog heel wat te leren, maar daar worden ze in bijgestaan door het ‘E36 2 Rentteam’ waar ze hun eerste rallywagen huren: “De eigenaars van de auto nemen zelf deel aan rally’s, dus van hen krijgen we al heel wat handige tips en tricks. Daarnaast moeten we in topvorm zijn: concentratieverlies is uit den boze. Maar vooral de verkenning van het parcours en de zogenaamde nota’s die genomen moeten worden, bepalen onze slaagkansen”, zegt Jochen.

Amusement en beleving

“Op dit moment moeten we vooral oefenen in het opbouwen van ons eigen notasysteem en leren inspelen op snelle situaties. Jochen gaat alvast karten om te leren ‘lijnen rijden’, maar de echte test wordt gewoon de wedstrijd zelf. Alles is nieuw voor ons: de klassementsproef, de auto, de accommodatie, de regels… We worden voor de leeuwen gegooid, maar zo kan je het best leren”, lacht Febe.

Ondertussen dromen ze al luidop van meestrijden in een R5-wagen, maar ze blijven voorlopig met hun voetjes op de grond. “We zijn een amateurteam. Amusement en beleving is het belangrijkste, maar als we ooit als eerste over de finish rijden, dan gaan we toch even zweven”, klinkt het nog.

(Anneleen Deseyn)