“Blauwe plekken, stijve spieren, maar wat een dag”

Barteams leiden, borden ophangen, sleuren met nadars en Herashekken, grondplannen uitwerken, kranen uitdokteren, kabels leggen, het veiligheidsplan opvolgen, reclamepanelen bevestigen: de (denk)spieren van Kortrijk zitten gebald in één team: TheaTech. De naam van het team verklapt al dat het theaterproducties doet, maar daarnaast stampt het ook evenementen uit de grond en leidt het alles in goede banen qua logistiek.

Kortrijk Koerse is een van de hoogdagen in de stad en lokt sinds enkele jaren heel wat toeschouwers. TheaTech nam deze zomer de logistiek en organisatie van het evenement op zich. Een vuurdoop voor de organisatie zelf, maar ook voor onze reporter die een dagje ging meelopen met de podium- en evenementenbouwers.

Kortrijk is nog niet goed wakker op vrijdagmorgen en een miezerig regentje begeleidt mij van mijn auto naar de Grote Markt. Daar staat alles en iedereen al te popelen om aan Kortrijk Koerse te beginnen. Horecazaken zetten hun lekkerste taart op de dessertkaart, de terrasjes worden mooi aangetroeteld en TheaTech? Die staat met een vol energiepeil al aan de kranen te sleutelen om alles klaar te krijgen tegen 16 uur voor Kortrijk Koerse.

Ik kom aan op de Grote Markt en daar staat Alexander Ronsse (39) aanwijzingen te geven voor enkele borden die gehangen moeten worden. Na een vriendelijke goedemorgen neemt hij onmiddellijk zijn walkietalkie ter hande om zijn collega Tine Vandenberghe (32) te roepen: “Die journaliste van Krant van West-Vlaanderen is hier, kan ze eventjes meelopen met jou? Anders kom ze maar halen.”

Tine staat nog geen 20 meter verder en komt al snel aangewandeld. “Die walkietalkies zijn best wel handig. Je hoeft niet te roepen naar elkaar en ook een gsm laat het al eens afweten. We kunnen zo goed communiceren”, vertelt ze. Tine en ik gaan kabels aansluiten voor de verschillende kassahokjes op de Grote Markt. Ze haalt heel wat bossen sleutels uit haar zakken en pikt er de sleutel van de crypte uit: “Daar gaan we een hoop elektrische kabels halen.” We lopen naar de container waar er een arsenaal aan snoeren en stopcontacten klaarliggen. Rechttoe rechtaan krijg ik wat kabels in mijn handen geduwd en loop ik achter Tine aan richting de crypte.

Geen onzichtbare journaliste uithangen maar onmiddellijk de handen uit de mouwen

Aangekomen wordt er even gezocht naar waar we de elektriciteit moeten halen. En blijkt er ter plaatse al een lang snoer ter beschikking. “We gaan dat zo gemakkelijk kunnen aansluiten. Die lange kabels hebben we zelfs niet nodig.” Als we naar buiten wandelen, zien we dat de deur niet helemaal sluit door de kabel die naar buiten loopt. “Ga jij anders de kabels terugleggen? Er ligt daar zwarte plakband ook. Plak jij de deur toe zodat ze dicht blijft?” zegt ze.

Oh ja, dat noemen ze er ingesmeten worden: daar hou ik van. Niet de onzichtbare journaliste uithangen met een boekje en een fototoestel in de handen, maar onmiddellijk de handen uit de mouwen steken. Ik ga even snel de deur dichtplakken en loop dan mee naar de kassahokjes. Er moeten enkele platen afgemonteerd worden en een tafel geplaatst worden zodat het kassapersoneel onmiddellijk bij aankomst kan beginnen. We lopen van links naar rechts, heen en terug, en ik krijg het al lichtjes benauwd van de warmte in mijn leren vest.

Blauwe plekken

Ondertussen worden de regendruppels almaar dikker. Dus doe ik mijn vestje toch maar tot boven dicht. Van de kassahokjes gaan we nadars en een tentje zetten vlak aan het stadhuis. De mannen pakken twee nadars vast in één keer om die dan te gaan plaatsen. Tine pakt er op haar eentje één. Terwijl zij waarschijnlijk twee keer in mijn lijf kan, kan ik maar opbrengen er eentje mee te sleuren en slaag ik er ondertussen ook in in volle glorie mijn scheenbenen tegen de onderste uitstekende poten te schuren. “Miljaar”. Ongetwijfeld neem ik straks enkele blauwe plekken als souvenir mee naar huis.

De dikke druppels zijn ‘het regent pijpenstelen’ geworden. Dikke druppels lopen langs mijn haar en nek mijn vest binnen. Ik denk ‘foert’ en klim ondertussen de oranje camionette van de stad in. Tine heeft een tentje mee dat we straks moeten opzetten. “Ik ken die camionette goed”, vertelt ze. “Mijn vader reed er vroeger mee voor zijn werk. Hij kwam ons soms ophalen met die camionette. Dat vonden we toen best wel stoer“, lacht ze. In de gietende regen trekken we de tent open.

Wanneer we die tent proberen uit te zetten zit ik wat gewrongen tussen een Herashekken van een bouwwerf en de tent. “Kunt ge het niet tot tegen dat caravannetje trekken misschien?” roept één van de medewerkers. En ja, dat kan ik. Die rekken zijn niet van porselein, die kunnen wel tegen een stootje, denk ik bij mezelf en voel me even een extra zacht watje omdat ik niet direct ‘stevig’ aan de tent trok.

Ondertussen wordt er rondgereden met een remorke met daar fietsennadars op. “De mensen kunnen daar hun fietsen in achterlaten als ze zo naar de stad komen”, zegt Alexander. De aanhangwagen wordt langs het parcours rondgereden en wij lopen mee om de rekken uit te zetten. ‘Opletten van mijn scheenbenen’ denk ik een paar blauwe plekken later.

Daar is de zon

Samen met Tine mag ik daarna de rolstoelzone klaarzetten. Er wordt een plaats afgebakend net bij het podium. Daarachter moet ook de backstage afgezet worden. “De bewoners hebben allemaal een brief gehad, maar hier is er bijvoorbeeld nog een garage. Die mensen moeten er nog in en uit kunnen”, vertelt Tine. Er zijn heel wat onvoorziene factoren waarmee er rekening moet worden gehouden. De auto van de geluidstechnici mag wel blijven staan, iemand van de organisatie mag ook parkeren. “Er staat wel een camionette die hier al sinds deze morgen staat. Eigenaar onbekend. Voorlopig kunnen we daar weinig mee doen. We zullen nog even geduld moeten hebben”, zegt ze.

De man of vrouw zal grote ogen trekken als ze zijn of haar auto straks ingesloten in de backstage terugvindt. Een beetje verderop worden de reclameborden geschoven in de nadars langs het parcours. Een stevige wind legt plots een reeks nadars om. Net als Tineke De Bleeckere (31), de derde schakel van TheaTech, passeert. Een dikke rode plek en een verschot later gaat ook zij gewoon door: alles moet af. Die druk die er komt kijken bij het afkrijgen van het evenement voelt even heel bekend aan: het is als deadlines halen, maar dan niet met woorden, maar met daden.

“Alles wordt in het werk gesteld om toch nog dat laatste in orde te brengen, niet slagen bestaat niet”

Hier en daar worden al enkele Herashekken aan elkaar gestript, maar ook aan de overkant van de straat moet nog een volledige blok voor het vipcafé afgezet worden. Herashekken versleuren, de blokken die ze vastzetten naar de overkant van de straat dragen. Ondertussen ook opletten voor het voorbijtrekkende verkeer. Na de zesde of zevende blok en bijbehorend Herashek, voel ik het toch serieus trekken in mijn armen. Ik heb echt geen conditie. En ondertussen is het truitje dat ik onder mijn leren vestje aan heb drijfnat. Al die blokken en Herashekken stonden uiteraard buiten. Bij het vastpakken is het opletten waar er allemaal ‘een geut’ water uitkomt. De regen heeft ondertussen plaats gemaakt voor een zon die het gelukkig warmer maakt.

Fréderic Vanlede (37) maakt deel uit van de Kortrijk Koerseploeg. Hij houdt zich vooral bezig met de sponsoring. Normaal is dat de kmo’ers warm maken voor Kortrijk Koerse, maar vandaag is dat heel letterlijk. Samen met hem mag ik de banners van de sponsors ophangen aan de Herashekken. Een spanbandje hier, een spanbandje daar. Zorgen dat de doeken mooi spannen en de uiteindes van de strips mooi afknippen: “We gaan voor de perfectie.” Met Fréderic is het lachen geblazen. Om de haverklap komt er ook een bekende aangelopen. En Fréderic roept ze maar al te graag om eens te lachen of een praatje te maken.

Tijd dringt

Tijd voor het middageten: Tineke is net een hoop broodjes gaan halen en iedereen verzamelt hongerig in de vipruimte om even bij te komen. Behalve Alex, die heeft nog een meeting met de mensen van Kortrijk Koerse. En ook het eten gaat niet aan een stuk door. Nog geen vijf minuten later hebben de meesten hun broodje wel op en is het opnieuw alle hens aan dek: alles moet klaar. De spanning loopt op en dat voel je ook.

De barmensen komen aan en Tineke gaat die gaan aansturen. Tine werkt nog even verder aan de backstage, maar al snel komen ook de securitymensen aan. “De backstage wordt nog de hele tijd opengetrokken door bewoners en mensen die op dezelfde manier terug naar hun auto willen gaan, maar 16 uur nadert en het wordt tijd om alles mooi te kunnen afsluiten”, zegt Tine. Terwijl we nog enkele ‘spleetjes’ toeritsen met een spanbandje, wordt er door bepaalde mensen met niet zulke fraaie opmerkingen gegooid. Zo jammer dat er op de cruciale momenten energie moet gaan naar geduld hebben met mensen die een ommetje moeten maken van 10 meter. Daarnaast zijn er ook anderen: die zijn nét heel dankbaar dat Tine hen uitlegt hoe ze toch weg geraken.

Nog enkele spanbandjes te kort, loop ik snel even naar de bestelwagen van TheaTech om die te gaan halen. Onderweg valt mijn smartphone op de grond. Alex heeft het gezien: “Oh nee? Is er wat aan?” De barst verspreidt zich over het hele scherm. “Maar meiske toch en dat voor een paar spanbandjes.” Zijnmaar meiske toch is al een grote troost op zich. En die barst? Wie niets doet, kan niets tegenkomen. Dat is dan voor vandaag maar deel van de job. En hup vooruit. Het einde begint te naderen. Tafels moeten nog verschoven worden in het vipcafé, nog even alles checken, maar dan moeten op de valreep nog twee kleine borden aan het podium door grote borden vervangen worden: de sponsors moeten een groter bord krijgen.

De tijd dringt en de persoon die de sleutel van de camionette heeft (waar de borden zich in bevinden), is even weg en niet te bereiken. Alles wordt in het werk gesteld om toch nog dat laatste in orde te brengen. Samen met enkele andere medewerkers wachten we op de autosleutel, om om twintig voor vier pas aan de slag te kunnen met de heftruck. Niet lukken staat duidelijk niet in het woordenboek van TheaTech. En om 15.52 uur hangen de borden eraan. Case closed. Missie volbracht.

Missie volbracht

De stress gaat liggen en nu is het even op ‘t gemak. Straks moeten weer heel wat hekken en nadars verplaatst worden voor het feest van vanavond, maar ik voel het nu al aan mijn lijf: morgen zal ik stijf en vol blauwe plekken aan mijn bureau mijn reportage mogen uittypen. Maar man wat zal ik zalig uitgeput slapen vannacht.

Niets is heerlijker dan de stress van zo’n deadline, met alles mooi op tijd klaar geraken en kunnen zien van ‘verdikke dat is toch mooi weer gelukt’. Het voldoeninggevend moment is aanstekelijk, maar vooral: het enthousiasme van de geoliede machine TheaTech: de gebalde spieren van Kortrijk.

(Anneleen Deseyn)