Bjorn Delaire: “Mijn zotte kuren pakt niemand mij ooit af”

Stel je even voor: je bent in de fleur van je leven, maar dan katapulteert een zwaar verkeersongeval je genadeloos terug naar af. Je belandt in een rolstoel. Niet voor even, maar voorgoed. Het lijkt het plot van een slechte film, maar voor Bjorn Delaire (38) is het de keiharde realiteit. Toch is hij vijf jaar na het ongeval optimistischer dan ooit. “Nu nog in een hoekje zitten wenen, heeft geen zin meer”, klinkt het.

28 juli 2012. Na de terugkomst van een weekje Ardennen met zijn toenmalige vriendin besluit Bjorn nog een ritje te maken met zijn motor. Maar dan slaat het noodlot toe. Aan de lichten van het kruispunt met de Zandbergstraat en de R8 in Kortrijk wordt hij vol gegrepen door een auto. De gevolgen zijn onomkeerbaar: Bjorn is verlamd voor de rest van zijn leven.

Herinner jij je nog iets van het bewuste ongeval?

“Niets. Ik heb nooit beseft dat ik op de grond lag of naar het ziekenhuis werd overgebracht. Mijn toenmalige vriendin heeft wel verteld dat ik bij mijn aankomst in het ziekenhuis constant zei dat het licht voor mij op groen stond. Ook daar weet ik niets meer van. Gelukkig heeft er zich een belangrijke getuige gemeld. Uit het onderzoek bleek dat het licht voor mij wel degelijk op groen stond en dat de chauffeur geen voorrang had verleend aan de hoofdweg, waar ik reed.”

Hoe erg was je eraan toe?

“Waar moet ik beginnen? Gebroken ribben, sleutelbeen, borstbeen, bekken en een dubbele schedelbreuk. Ik had ook twee klaplongen en mijn ruggenmerg was versplinterd. Dat laatste is het meest ingrijpende want hierdoor ben ik verlamd vanaf mijn middel. Mentaal heb ik er niets aan overgehouden. Integendeel. Ik ben misschien nog zotter dan vroeger (lacht).”

Hoe lang heeft je revalidatie geduurd?

“Na enkele weken in AZ Groeninge in Kortrijk, waar ze mij een tijdje in een kunstmatige coma hebben gehouden om de pijn te onderdrukken, ben ik verhuisd naar het UZ Gent om te revalideren. Omdat mijn wonden nog niet genezen waren, moest ik daar eerst nog vier maanden op mijn positieven komen. Maar dat was buiten Bjorn gerekend (lacht). Ik trainde mijn armspieren met dozen melk. Ik moest gewoon bezig zijn. Ik was zo sportief en plots lag ik daar maandenlang aan een bed gekluisterd. Ik werd knettergek. Na een klein jaar ben in ontslagen in het UZ Gent. Vanaf dan moest ik ook thuis nog revalideren. Ik krijg nu nog enkele dag kine.”

Hoe heb je gereageerd toen de dokters vertelden dat je nooit meer zou kunnen stappen?

“Ik heb er op dat moment niet echt bij stilgestaan. Ik wou gewoon beter worden. Het eerste jaar was een ware hel. Ik kan nog altijd niet beschrijven hoeveel pijn ik heb gehad. Ik lag te roepen en te tieren in mijn ziekenhuisbed. Ik had ook plotseling voor alles – maar echt voor alles – hulp nodig. Ik voelde mij weer een klein kind. Maar ik ben de artsen en het verplegend personeel van AZ Groeninge en UZ Gent enorm dankbaar. Dankzij die mensen ben ik er nog.”

Heb je nog andere ‘kwaaltjes’ overgehouden aan het ongeval?

“Ik heb nog altijd heel veel last van zenuwpijnen. Mijn benen gaan vaak in spastische toestand. De winter is de ergste periode. Ik probeer zo veel mogelijk te bewegen. Ik heb automatische hometrainer waar ik elke dag op fiets, ik ga naar de fitness en rij met mijn rolstoel langs de binnenwegen in Ingelmunster, waar ik woon. Ik doe ook geregeld mee aan loopwedstrijden, in september aan de Bruggenloop.”

“Mijn allergrootste droom is ooit nog eens met een aangepaste motor op circuit te rijden”

Je gaat ook vaak zwemmen. De voorbije weken zagen we je via Facebook van het ene in het andere zwembad duiken.

“Dat zwembadverhaal op Facebook is eigenlijk al een grap begonnen. Ik het een berichtje gedeeld: “Gezocht: iemand met een zwembad in de tuin. Je kent mij nog niet, maar wij worden deze week echt beste vrienden.” Ik heb daar onmiddellijk reactie op gekregen van mensen die mij uitnodigden om bij hen te gaan zwemmen. Om het leuk te houden, verkleedde ik me als Flor van Kijk Uit of stoof met het bekende masker van de film Scream uit het water. Ik doe de mensen graag lachen. Dat is altijd zo geweest en dat zal altijd zo zijn. Ik mag dan wel verlamd zijn, mijn zotte kuren zal er nooit iemand kunnen afpakken.”

Op dit moment gaat het dus een stuk beter, vooral mentaal dan?

“Ja, maar ik heb het de voorbije jaren wel heel zwaar gehad. Ik zat niet goed in mijn vel omdat ik constant pijn had. Het is toen ook misgelopen met mijn vriendin, een meisje dat mij enorm heeft gesteund en waar ik veel respect voor heb. Het is pas sinds vorig jaar, na een gesprek met een psychologe, dat ik me beter voel. Ik besef nu dat het geen zin heeft om mij op te sluiten.”

Je rechterarm staat vol tattoos. Verwijzen ze naar je ongeval?

“De eerste tattoo op mijn rechterarm zette ik nadat mijn broer Michaël op 19 juli 2009 zelfmoord had gepleegd. Mijn moeder noemt die dag nog altijd ‘bevroren zondag‘. Het heeft een grote impact gehad op ons gezin, en we missen hem nog elke dag. De tattoo is dus een soort eerbetoon aan Michaël.

“De band met mijn ouders is sinds het ongeval veel sterker geworden”

De andere tattoos verwijzen inderdaad naar mijn ongeval. Ik heb er verschillende: een klok waaruit het nummer 7 valt, als mijn ‘lucky number 7‘, want ik prijs mezelf gelukkig dat ik al bij al heelhuids uit zo’n zwaar ongeval ben geraakt. Het masker verwijst naar het feit dat ik vaak een masker draag. Altijd opgewekt en gelukkig, maar op sommige momenten is de pijn ondraaglijk. Verder heb ik ook een roofvogel laten tatoeëren, als symbool van de vrijheid, een vrijheid die ik kwijt ben.”

Koester je wrok tegenover de bestuurder?

“In het begin niet. Ik dacht vooral ‘die mens heeft dat niet expres gedaan’. Maar nu ben ik wel kwaad, vooral omdat hij nog nooit iets van zich heeft laten horen. Zelfs niet via zijn advocaat. Ik begrijp dat niet. Hoe kan je zo door het leven gaan? Maar nu moet hij niet meer afkomen. Het is te laat. Ik vraag me wel af of hij eraan gedacht heeft op 28 juli.”

We zagen je onlangs in ‘Iedereen Beroemd’ op Eén. Jouw moeder Trees had een plaatje aangevraagd.

“Dat was een heel emotioneel moment. Follow Rivers was ‘mijn’ liedje toen ik aan het revalideren was. Als ik het deuntje hoorde, wist ik meteen dat mijn moeder het had aangevraagd. Ze is een ongelofelijk lieve vrouw. Ze deed en doet nog altijd heel veel voor mij. Ik kan haar niet genoeg bedanken. Hetzelfde voor mijn vader. De band met mijn ouders is sinds het ongeval veel sterker geworden.”

“Nu moet hij niet meer afkomen. Het is te laat”

Is er veel reactie gekomen op dat fragment?

“Ongelofelijk! Duizenden vind-ik-leuks en honderden berichtjes via Facebook. Ik ben urenlang bezig geweest om iedereen een antwoordje terug te sturen. Ik heb ook één heel bijzonder berichtje kregen. Een meisje uit Ingelmunster stuurde dat haar mama mij al enkele keren had gezien in de streek, maar dat ze mij niet durfde aan te spreken. Ze vertelde er meteen bij dat ze misschien wel een boontje had voor mij. Nietsvermoedend stuurde ik de mama een berichtje. We spraken af en sinds kort zijn we een koppel. Raar dat we elkaar via de nationale televisie moeten ontmoeten, want ze woont hier amper enkele minuten vandaan (lacht).”

Wat is je ultieme droom?

“Ik was en ben nog altijd een grote motorfreak. Mijn allergrootste droom is om ooit nog eens met een aangepaste motor – waar je alles aan het stuur kunt bedienen – op het circuit te rijden. Omdat ik nog rompstabiliteit heb, zou dat wellicht kunnen. Ik ben nu op zoek naar iemand die zo’n motor heeft. Het zou fantastisch zijn om dat nog eens te mogen ervaren.”

Droom je er niet van om ooit nog te kunnen stappen?

“Natuurlijk wel, maar ik ben ook realistisch. Ik denk niet dat ik ooit nog zelfstandig zal kunnen wandelen. Ik heb de voorbije maanden dankzij To Walk Again (initiatief van Marc Herremans nvdr.) wel al mogen ervaren hoe het is om weer te rechtop te stappen. Elke vrijdag wandel ik een uurtje met behulp van een robot. Dat is een ongelofelijk gevoel, maar tegelijk heel intensief. Na een uur stappen ben ik helemaal afgepeigerd. Het heeft me wel op een idee gebracht. Eind dit jaar ga ik via Music For Life een actie doen voor To Walk Again.”

Kan je – vijf jaar na het ongeval – zeggen dat je gelukkig bent?

“Toch wel. Ik ben uit een heel diep dal gekropen, maar ik besef dat het geen zin heeft om nu nog in een hoekje te zitten wenen. Ik heb het voorbije jaar stilletjes aan opnieuw leren genieten van het leven. Daar zit mijn nieuwe liefde natuurlijk voor iets tussen. Ik heb een grote vriendenkring, maar opnieuw een partner vinden waarmee ik mijn leven kan delen, is het mooiste wat er is. Ze is zo’n stijlvolle, knappe en lieve vrouw. Ik hoop dat we iets moois kunnen opbouwen. Dat zou de max zijn.”

(Nikita Vindevogel)

Bjorn is de zoon van Trees Devoldere (60) en Willy Delaire (62). Hij is de broer van Ann-Sophie (31), Evelyne (28) en Nicolas (28). Bjorn was bouwvakker en zou net na zijn ongeval beginnen als zelfstandig dakwerker. Het lot heeft er anders over beslist. Sporten, sporten en nog eens sporten. En proberen te genieten van het leven.

Reizen

“Ik probeer jaarlijks naar Tenerife te reizen, vooral omdat het eiland heel rolstoelvriendelijk is. Er zijn zelfs vrijwilligers op de het strand aanwezig om mensen met een fysieke beperking, die wel nog kunnen zwemmen, tot in de zee te dragen. Ik reis ook graag naar Egypte. Voor de warmte en de gastvrijheid. Ik word daar echt op handen gedragen.”

Mooie plekjes

“Een cocktail aan Bar Amorse sla ik niet af. En ook de nieuwe zomerbar Nuba-R is de moeite om eens langs de gaan. Het is een machtige plek in een verlaten bosje aan de Leie.”