De Brugse rechter Paul Gevaert heeft gisteren zijn allerlaatste vonnissen uitgesproken. Opvallend: de man is al meer dan twee jaar met pensioen. “Ik keerde terug omdat er rechters te kort waren. Ik vond dat niet meer dan mijn plicht.”
“Voilà, mijn laatste handtekening en het is gepasseerd. Jullie zijn allemaal vriendelijk bedankt.” Met deze woorden heeft strafrechter Paul Gevaert gisteren zijn allerlaatste zitting afgewerkt. Dat de sympathieke Bruggeling, die in maart 70 jaar wordt, nu pas zijn laatste vonnissen uitsprak is opmerkelijk, aangezien hij officieel al met pensioen is sinds september 2015.
“Ik had ook niet gedacht dat ik nog opnieuw als rechter aan de slag zou gaan”, steekt Paul Gevaert van wal. “Maar door een acuut tekort aan strafrechters trok ik op vraag van de voorzitter mijn toga opnieuw aan. Ik vond dat niet meer dan mijn plicht. In oktober 2016 kreeg ik een nieuwe correctionele kamer op vrijdag toegewezen en sindsdien had ik opnieuw twee vaste zittingen per maand. In combinatie met getuigenverhoren en de voorbereiding van de zittingen was ik toch snel weer acht dagen per maand in het gerechtsgebouw aanwezig. En door de hervorming van het strafrecht (de Potpourri II wet, nvdr) moest ik ook opnieuw heel wat studeren. Gelukkig had ik hulp van zeer goede griffiers.”
Dat de correctionele griffie in Brugge momenteel zwaar onderbemand is kan bij Gevaert dan ook niet door de beugel. “Wat daar momenteel gebeurt is een regelrechte schande. Als stafrechter wilde ik geen vaste bureau meer en bereidde ik mijn zaken altijd voor op de griffie. Maar de laatste keren zaten daar nog amper drie of vier mensen. Als Justitie zo voort doet zit het over vijf jaar volledig op zijn gat.”
Paul Gevaert begon zijn carrière in 1975 als advocaat en werd in 1981 plaatsvervangend vrederechter. In 1991 werd hij benoemd tot rechter en twee jaar later werd hij onderzoeksrechter. In die hoedanigheid raakte hij bij het brede publiek bekend dankzij zijn passage in het Vier-programma De Rechtbank. Zijn no-nonsense aanpak en gebruik van het Brugse dialect tijdens het verhoren van beklaagden werden toen sterk gesmaakt door de kijker.
“Als strafrechter mocht ik uiteraard geen dossiers behandelen waarin ik vóór mijn pensioen nog handelingen had gesteld als onderzoeksrechter”, vervolgt Gevaert. “En al te zware dossiers wilde ik ook niet meer doen. Toch werden er gaandeweg steeds dikkere kaften voor mijn neus gelegd. Dat begon naar het einde toe toch door te wegen. In november 2016 zetelde ik zelfs nog eens als bijzitter in een assisenproces (Hoogledenaar Kenny Terryn kreeg toen negentien jaar cel voor doodslag op zijn vriendin, nvdr). Mijn collega-bijzitter wijlen Hendrik Danneels en voorzitter Boudewijn Desmet waren toen trouwens ook al met pensioen. Dat was toen het hof van de gepensioneerden (lacht).”
Gevaert zou in principe nog voor drie jaar kunnen bijtekenen, maar dat ziet hij niet zitten. “Ik moet ook wat aan mijn vrouw denken hé”, lacht hij. “Ik kijk er ook naar uit om wat meer tijd door te brengen met mijn twee schatten van kleinkinderen. Er staan ook nog een pak boeken te wachten om gelezen of herlezen te worden. Maar over Justitie sla ik geen boek meer open. Die tijd is definitief voorbij.”
(AFr)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier