Op woensdagavond 31 januari sluit Myriam Desmet voor de laatste keer de deur van café Algarve in de Oostrozebekestraat 17. Ze stond er méér dan 13 jaar achter de toog. Het café wordt gesloopt. Myriam gaat noodgedwongen met pensioen.
Op 3 mei eerstkomend blaast Myriam Desmet 60 kaarsjes uit. De echtgenote van Bernard Van Gheluwe uit de Oostrozebekestraat 148 stopt noodgedwongen met café Algarve in de Oostrozebekestraat 17. “Sinds november 2016 waren we al op de hoogte dat het café zou verdwijnen. In feite wisten we dat al toen we negen jaar geleden ons contract verlengden. Toen vernamen we van de eigenaar dat het de laatste negen jaar zouden worden. Negen jaar is lang, maar plots komt dat toch allemaal heel dichtbij”, zucht Myriam. “Ik heb mij hier altijd gejeund. Ik stond ook altijd graag achter een toog. Was het mogelijk, dan deed ik hier nog verder. Helaas kan dat niet meer en ik heb de leeftijd niet meer om nu nog te veranderen naar een andere zaak.”
“Ik moet dus noodgedwongen stoppen nog voor ik 60 jaar ben geworden. Mijn echtgenoot Bernard is al met brugpensioen, na een lange loopbaan bij Balta in Sint-Baafs-Vijve.”
Kleine winstmarge
Myriam is afkomstig van Ardooie, Bernard van Sint-Eloois-Winkel. Op 7 maart 1980 stapten ze in het huwelijksbootje. Ze vestigden zich in de Naaipanderstraat in Ingelmunster. In 1985 verhuisden ze naar de Oostrozebekestraat. Myriam werkte in het confectiebedrijf Denise Devolder. Ze was ook meerdere jaren werkzaam bij Toplight in Izegem. Ze hield anderhalf jaar café Ingelpub – waar nu ‘t Kruidvat is – open om daarna drie jaar achter de tapkast van Biljartpalace te staan. In juli 2004 werd ze de uitbaatster van café Algarve in opvolging van Gino Ollevier en Carine Defour. Daar komt op 31 januari een einde aan. “Ik stond altijd graag achter de tapkast. Vroeger hield mijn zus de Mandes open. Was er iets te doen, dan stak ik een handje toe. Nu runt ze de bowling in Izegem. Heb ik niets te doen, dan ga ik ook helpen. Ik heb geen seconde spijt dat ik ooit de fabrieksarbeid inruilde voor een job achter de tapkast. Natuurlijk veranderde er heel veel in de voorbije jaren. Het roken in een café werd ons afgenomen. Er kwamen heel wat controles bij. Bier en frisdranken werden duurder én duurder, omdat de grote firma’s regelmatig prijsstijgingen doorvoeren. We kunnen er niets aan doen. Moest ik mijn uren rekenen, de uren die ik hier achter de toog sta, dan verdien ik niets…”, zucht Myriam, de mama van Charlyn (36) uit de Hinnebilkstraat en Olivier (33) die in Leupegem bij Oudenaarde woont.
“Werk je in een fabriek, dan verdien je zoveel euro per uur. In een café is dat anders. De winstmarge is zo klein geworden. Doe je het dus niet graag, dan moet je er niet aan beginnen. Je mag ook niet denken dat alles wat in je kassa zit pure winst is. Vergeet dat maar.”
Horen, zien en zwijgen
Een goede cafébazin moet de spreuk horen, zien en zwijgen toepassen. “Ik weet nooit van iets en sommige bezoekers begrijpen dat niet, maar dat is ook zo. Horen, zien en zwijgen heb ik hier altijd toegepast. Niemand kon maar iets doorvertellen dat door mij in Algarve werd gezegd, want dat deed ik niet. Vrijdagvoormiddag vroeg er nog iemand wat die tent op het Marktplein deed. Ik zei dat ik het niet wist. ‘En je woont op de plaetse’, zei die klant. Dat kan wel zijn, maar daarom hoef ik dat toch ook niet te zeggen. En trouwens, ik wist het zelf niet”, lacht Myriam, oma van vier kleinzonen, die haar trouwe klanten enorm zal missen. “We zijn zo close met de voetbalploeg Devolder, met de wielertoeristenclub, met de miniclub, met de kaartclub die om de 14 dagen op bezoek komt. Hier mogen ze tijdens het kaartspel nog eens vloeken en op de tafel kloppen. Vanaf 1 februari moeten ze allemaal op zoek naar een andere locatie. Waar moeten al die verenigingen naartoe? Ik weet het niet”, zucht Myriam. “In enkele jaren tijd verdwenen er in onze gemeente al zoveel cafés: ‘t Molentje, ‘t Brouwershof, De Meersch, Meershof… En er komen helaas geen nieuwe bij. Ik weet echt niet waar al die verenigingen onderdak kunnen vinden.”
Myriam koestert zoveel mooie herinneringen. “Vreugde maar ook verdriet maakte ik hier mee”, bekent ze. “Vaste klanten die plots afhaakten, ziek werden en dan stierven. Mensen die hier aan de toog eens hun hart kwamen luchten. De mooiste feestjes waren de feesten die in feite niet waren gepland. Ooit viel de elektriciteit uit in ons café. In een mum van tijd werden er overal kaarsen aangestoken. Geen muziek? Geen probleem. Dieter en Lorenso waren hier. Dieter kan heel goed zingen. Wat een ambiance was dat hier, wat een feestavond. Ik zal zoveel mensen missen… Zoals op zondagmorgen, de voetballers van Devolder, die al zoveel jaren trouw afkomen. In de voorbije 13 jaar moesten we niet vaak onverwacht sluiten. Eén keer – uit respect – wegens het overlijden van mijn schoonvader en enkele maanden geleden omdat ik onverwacht enkele dagen in het ziekenhuis lag. De andere dagen, weken en maanden was ik altijd trouw op post, met uitzondering van de donderdag, mijn sluitingsdag.”
Woensdag 31 januari is haar laatste werkdag in café Algarve. En wat daarna? “Ik gaf mij al op als vrijwilliger in het wzc Maria Rustoord. Ik wil mij ook inschrijven in één of meerdere kaartclubs, want ik kaart heel graag. Ik zal eveneens meer zorgen voor de kleinkinderen.”
(Patrick D.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier