Op het assisenproces tegen Willem Broos (74) heeft procureur-generaal Lode Vandaele gevraagd om de beschuldigde schuldig te verklaren aan dubbele moord. Maar volgens de verdediging handelde hij niet met voorbedachten rade toen hij zijn echtgenote Maria Housen (75) en hun zoon Peter (46) met messteken van het leven beroofde.
Voor de openbaar aanklager staat het vast dat de Blankenbergenaar met voorbedachten rade dodelijke messteken toebracht aan zijn zoon en zijn echtgenote.
“Oogmerk om te doden overduidelijk”
Bij de start van zijn requisitoir stelde Lode Vandaele dat het oogmerk om te doden overduidelijk is. “We weten met welke slagersmessen de slachtoffers gedood zijn, want het Pietje Precies had ze mooi op een rij klaargelegd voor de politie.” Ook de plaats en de ernst van de verwondingen spreken boekdelen. “Ze zijn afgemaakt. Onder veel messteken, onder veel te veel messteken, zijn ze leeggebloed. Ze waren een vogel voor de kat en hadden geen enkele kans.”
De verdediging had aangekondigd de voorbedachtheid te betwisten. Daarom verwees de procureur-generaal naar de gedetailleerde bekentenissen die Willem Broos tijdens zijn eerste verhoor aflegde. “Maar na een tijd bouwt hij zijn eigen verhaal, de droomtheorie. Eigenlijk is Willem de Dromer meer Willem de Zwijger. Hij gruwt van het idee dat hij in Blankenberge en de rest van de wereld de stempel van moordenaar zou krijgen.”
Volgens de openbaar aanklager had Willem Broos zijn besluit wel degelijk heel goed overwogen. “Het gaat om hoe hij ernaar keek. Vanachter zijn paardenkleppen ziet een probleem er altijd opgeblazen uit.” De onvrede begon te groeien na het verkeersongeval van zijn zoon Peter, twee weken voor de feiten. “Zijn gedachten waren aan het gisten, aan het rotten. Hij begon een overname te regelen, zonder Peter daarin te kennen.”
Ik kan het alleen maar onder woorden brengen als dat ik mezelf op dat moment niet was
De beschuldigde raakte pas helemaal over zijn toeren, toen hij de puinhoop achter de fruitwinkel en in een opslagplaats aantrof. “De wrok moet omgeslagen zijn in kwaadheid. Kwaadheid om wat zijn zoon had aangericht met zijn oogappel, het Super Fruitpaleis.” Tot op dat moment was Broos enkel op de hoogte van de financiële verliezen.
“Het Super Fruitpaleis was eigenlijk een Super Leugenpaleis. Peter hield de schijn van een goed draaiende zaak op, met de hulp van zijn moeder. In werkelijkheid was het een Fruitstort dat wegzonk in jarenlange verliezen. Door het dreigend verlies van zijn zogezegd goede reputatie heeft hij zijn vrouw en zoon geofferd op het altaar van de schone schijn.”
De openbaar aanklager legde uit dat Willem Broos zijn daden wel degelijk had gepland. “Hij beslist dat hij ‘s nachts zijn besluit ging uitvoeren. Dat gaat gemakkelijker, er is minder weerstand.” Zijn kalmte blijkt ook uit het telefoontje naar de politie, onmiddellijk na de feiten. “Ik heb hem op de wedersamenstelling op zijn bed zien liggen. Ik heb hem horen redeneren over wat er allemaal in zijn hoofd speelde.”
Niét met voorbedachten rade gehandeld
Volgens de verdediging handelde de beschuldigde niét met voorbedachten rade. Meester Dumery legde uit dat het proces voor iedereen een zoektocht was naar het motief van haar cliënt. Het verkeersongeval van zijn zoon Peter zag de advocate als de aanleiding. “Hij werd geconfronteerd met een tegenslag, terwijl hij in het leven weinig tegenslagen had gekend.” Hierdoor ging hij voor het eerst in jaren terug naar de fruitwinkel van het gezin. “Het was nog dezelfde winkel die hij tien jaar geleden had achtergelaten. Hij voelde de machteloosheid en voelde zich ook voor een stukje bedrogen. Peter had immers niets verteld over die wanorde.”
Op zaterdag 8 december 2012, de dag voor de feiten, trok de beschuldigde ook naar hun opslagplaats. “Daar ontdekte hij nog een grotere ravage. En op dat moment belt Peter dat hij uit het ziekenhuis mag.” Die situatie zorgde voor opgebouwde spanning bij Willem Broos. “Hij wordt overvallen door slechte gedachten. Hij zag geen andere oplossing meer dan een einde te stellen aan het leven van zijn ganse gezin. Het was een wanhoopsdaad.”
Volgens de verdediging ging Willem Broos die bewuste nacht zijn gezin niet met voorbedachten rade met messen te lijf. “Ik vind in het dossier enkel elementen die bewijzen dat hij juist niet weloverwogen en gepland handelde. Hij kocht geen messen, maar gebruikte gewoon wat hij in huis vond.” Daarnaast had de beschuldigde zich ook helemaal niet voorbereid op de gevolgen van zijn daden. “Hij had niets meer op materieel vlak. Alles stond al op naam van Peter. Hij kon gelden overzetten, maar heeft het niet gedaan. Hij had nog mazout besteld voor de winter en een zetel gekocht voor zijn vrouw. Voor Peter had hij zelfs nog thuisverpleging geregeld.”
Niet in stabiele gemoedstoestand
Op het moment van de feiten bevond Broos zich volgens zijn advocate niet in een stabiele gemoedstoestand. “Om je te kunnen bedenken, moet je wel een moment helder zijn. Met die constante spanning in je hoofd kan dat niet.” Volgens meester Dumery wilde de beschuldigde zijn gezin uit een in zijn ogen uitzichtloze situatie verlossen. “Het was een wanhoopsdaad waarbij hij wel de bedoeling had om zichzelf te doden. Maar zichzelf beschermen was ondergeschikt aan de bescherming van zijn vrouw en zoon. Aan het einde van de tunnel zag hij maar één oplossing meer. Onbegrijpbaar voor een buitenstaander, maar achteraf ook onbegrijpbaar voor Broos Willem zelf.”
Willem Broos had zijn laatste woord in zijn cel op een briefje geschreven. “Mama en Peter, ik mis jullie heel erg. Ik heb heel veel spijt en verdriet. Het is verschrikkelijk wat ik gedaan heb. Ik begrijp nog altijd niet waarom ik dit heb gedaan. Ik kan het alleen maar onder woorden brengen als dat ik mezelf op dat moment niet was. Ik ben kapot.”
De jury heeft zich om 14.30 uur teruggetrokken voor de beraadslaging over de vier schuldvragen.
(Belga)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier