Anse Dewitte (21) is op dit moment voor drie weken in de Filipijnen in het kader van een ontwikkelingsproject met FIMCAP (Fédération Internationale des Mouvements Catholiques d’Action Paroissiale). Anse is leidster bij Chiro Kanjo Zulte en kon op die manier deelnemen aan het project.
In de Filipijnen werkt FIMCAP met 35 jongeren van over heel de wereld drie weken rond de thema’s afvalverwerking en -beperking en voedselverspilling.
“Elke activiteit van de Chiro Pilipinas draait rond een Christelijk thema”
FIMCAP is een organisatie die katholieke jeugdverenigingen uit veel landen verbindt en projecten opzet waar jongeren uit die verenigingen aan ontwikkelingswerk kunnen doen. Om de drie jaar vindt hun World Camp plaats, dit jaar in de Filipijnen.
Vrijwilligerswerk
“Ik wou al langer iets internationaal doen, eens in een echt andere cultuur belanden”, aldus Anse Dewitte. “Bovendien hebben mijn papa en zus ook al internationaal vrijwilligerswerk gedaan. Ik ontdekte het project pas twee dagen voor de deadline voor de inschrijving, ze hebben er echt niet veel reclame voor gemaakt. Met hulp van mijn papa schreef ik snel een motivatiebrief en ik mocht op gesprek in de Banier, de winkel en het hoofdkwartier van Chiro Oost-Vlaanderen. Later kreeg ik dan de bevestiging dat ik geselecteerd was.”
Uit alle landen
“Voor de echte reis van drie weken begon, was er eerst nog een voorbereidingsweekend in Brussel tijdens het hemelvaartweekend. Hier kwamen de meeste Europese deelnemers al samen om kennis te maken met elkaar en met het thema. In de Filipijnen zullen we met 35 deelnemers zijn van over heel de wereld. België heeft de grootste delegatie: wij komen met zes, allemaal Chiroleid(st)ers. De anderen komen uit Chilli, Paraguay, Ghana, Rwanda, Spanje, Zwitserland, Slowakije, India … Deze landen zijn telkens maar door twee of drie personen vertegenwoordigd.”
De eerste week verbleven we in Manilla, de Filipijnse hoofdstad. “Daar vulden we onze dagen vooral met workshops en er kwamen een aantal sprekers”, vertelt Anse. “Die lichtten de problematiek van voedselverspilling en afvalverwerking, waarrond we zouden werken, toe. Deze twee thema’s staan op nummer twaalf in de Milleniumgoals, een reeks doelstellingen die we met z’n allen moeten halen tegen 2025.”
Geweld en drugs
“Bij die sprekers was er ook iemand die het had over de politieke situatie in de Filipijnen. Er is echt veel geweld en drugs in de Filipijnen, zeker nu president Duterte oproept om drugdealers en -gebruikers te doden. Bij die spreker werd het toch even stil in de zaal.”
Gelukkig was er ook ruimte voor ontspanning. “Er waren genoeg vrije momenten in de stad of we maakten eens een boottocht. Het leukst was de ‘cultural night’, waar iedereen zijn/haar land mocht voorstellen aan de hand van een dansje. Met de Belgen hebben we dan het dansje op ‘T Smidje van Laïs gedaan en de buitenlanders kennen dat nu als ‘The Belgian Song’. Het was tof om te zien hoe de verschillende culturen toch samen feest konden vieren, de Europeanen, Aziaten en Afrikanen kenden elkaars muziek immers niet.”
“Nu ben ik net aangekomen in Pilli, waar ik tien dagen bij een gastgezin zal verblijven en echt meehelpen aan een project. De busreis erheen duurde maar liefst negen uur! Het is daar dat ik ook een namiddag heb mogen organiseren voor de lokale Chiro Pilipinas.”
“Het gaat er daar wel heel anders aan toe dan bij ons, veel Christelijker. Elke activiteit draait rond een Christelijk thema en begint met het in groepjes bespreken van dat thema. Hun kringmoment duurt ook veel langer, er is een inspectie en ze zwaaien met vlaggen. Het effectieve spelen is maar een onderdeel van de namiddag want om kwart voor vijf doet iedereen zijn nette kleren aan en is het tijd voor de misviering. De Chiro doet daar immers dienst als kerkkoor.”
Qua materiaal en infrastructuur zijn de verschillen eerder schrijnend. “Spelmateriaal nemen de leiders mee van thuis wat ze zelf hebben, simpele dingen zoals een voetbal. Een lokaal hebben ze ook niet, de ongeveer 40 leden van Chiro Pilipinas verzamelen op het lokaal pleintje. Ik had voor de kinderen T-shirts mee van Chiro Kanjo Zulte, waar ik zelf leiding geef. Ze weten immers wel dat zo’n uniform bestaat maar zelf hebben ze er geen en bij ons in België zijn die T-shirts superduur, wel 40 euro per stuk. Ze waren dus heel blij met mijn cadeau.”
“Het is al bij al een geweldige ervaring, het tofste vind ik dat het echt een lokaal project is, het voelt niet aan als vakantie”, meent Anse. “Je wordt echt ondergedompeld in de cultuur. De Filipijnen zijn enorm vriendelijke mensen, naar eigen zeggen omdat ze twaalf maanden per jaar zon hebben.”
Kopenhagen
“We zijn intussen ook een hechte groep geworden, het afscheid zal nog zwaar vallen. Gelukkig is er achteraf nog een afsluitingsweekend in Kopenhagen, waar we weer met alle Europese deelnemers samen zullen komen om te reflecteren over onze drie weken in de Filipijnen”, besluit de jongedame.
Johan Dewitte, de vader van Anse, is zelf actief in het vrijwilligersleven. Naast Anse heeft hij nog drie dochters die ook al elk hun steentje hebben bijgedragen.
“Mijn oudste dochter Goedele (25) heeft toen ze 18 was een maand doorgebracht als vrijwilligster in een weeshuis in Kenia. Lotte (23) is eind 2016 met de Bouworde naar Indonesië getrokken om daar in een schooltje te helpen en jongste dochter Rune (17) is met dezelfde Bouworde naar Marokko geweest.”
De appel(s) vallen duidelijk niet ver van de boom. (JF)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier