Amerikaanse basketdroom lonkt voor Nicolas uit Roeselare

Roeselarenaar Nicolas Dierynck verhuist al drie jaar op rij naar een andere Amerikaanse staat om er te basketten en te studeren. (Foto SB) © STEFAAN BEEL
Redactie KW

Op zaterdag 11 augustus trekt Nicolas Dierynck (19) voor het derde schooljaar op rij naar de Verenigde Staten. Daar hoopt deze getalenteerde Roeselaarse basketballer zijn ‘American Dream’ te verwezenlijken en mee te draaien in het NCAA, de hoogste divisie van het Junior Collegebasket. “Hier wil ik alles voor opgeven”, klinkt het vastberaden. bij Nicolas.

Nicolas heeft zonder twijfel een aangeboren talent voor deze fantastische sport. Daarnaast kan hij zichzelf ook een ijzeren discipline opleggen. Die eigenschap heeft ervoor gezorgd dat hij vanaf begin augustus mag deelnemen aan de ‘National Collegiate Athletic Association’, een competitie waar de beste studenten uit de VS en Europa, hun studies combineren met het hoogste niveau van college-basketball.

Jongensdroom

“Het was voor mij altijd al een jongensdroom om in Amerika te spelen”, vertelt deze bescheiden jongeman uit de Kardinaal Cardijnlaan. Hij is de zoon van Veerle Deseyn en Koen Dierynck en heeft nog een 17-jarige zus, Jozefien. “Tot mijn 12de maakte ik deel uit van Wytewa Roeselare. Via scouts kwam ik bij Telenet Oostende terecht en mijn laatste jaar in België speelde ik bij Bent Waregem in tweede nationale. Tijdens de zomer van 2015/2016 heb ik de kans gekregen om met de ‘Wolf Pack Basketball Academy’ enkele tornooien in Chicago en Milwaukee te spelen. Dit concept, een idee van de Nederlandse coach Ron Wolfs, trekt met getalenteerde Nederlandse en Belgische basketters naar de VS om hen daar een soort springplank aan te bieden. Rond het veld zitten coaches van alle bekende ploegen die de beste spelers eruit pikken om hen met een studiebeurs naar hun ‘highschool’ te lokken. Na die tornooien was ik helemaal overtuigd”, bekent Nicolas.

“In Amerika wist ik het meteen: Dit is het. Hier wil ik alles voor opgeven”

“Dat was het. Hier wilde ik alles voor opgeven.” Amerika is natuurlijk heel groot. “Het eerste jaar heb ik meegedraaid in een ‘prepschool’ op college-niveau in de staat Maine. Vergelijk het onderwijsniveau met een 7de jaar na je middelbare studies. Het dagelijks ritme was voor mij heel intensief. Je staat ‘s morgens om 5.30 uur op en begint met anderhalf uur training. Daarna heb je les tot 14 uur, gevolgd door fitnesstraining om ‘s avonds nog eens twee uur op het basketbalveld te staan. Dat was voor mij toch wel aanpassen hoor. Maar ik heb enorm veel bijgeleerd en ben ook als speler gegroeid. Dit kennen ze niet in België. Je atletisch vermogen krijgt een enorme boost en het spel gaat veel vlugger. Toen ik het eerste jaar vertrok, woog ik 75 kg. Bij mijn terugkomst was er 10 kg pure spiermassa bijgekomen. De spelers zijn daar ook technisch vaardiger. Het grote verschil met de Belgische mentaliteit is dat de jongens er, zelfs om half zes ‘s morgens, helemaal voor gaan. Je woont in een studentenhuis met een vast team van 16 spelers. Europese jongens die allemaal aan hetzelfde doel werken, die hun basketdromen proberen waar te maken.” Nicolas moest natuurlijk ook studeren. “Het was wat aanpassen aan dat academisch Engels, maar na een paar weken ben je daarmee weg. Het is mij opgevallen dat de basis van het Engels dat we bij ons in het secundair krijgen, van een behoorlijk niveau is, in vergelijking met de andere Europese landen.”

Kinesitherapie

Het schooljaar in de VS loopt van begin augustus tot eind mei. “Na dat jaar in Maine ben ik door een coach, die wel iets in mij zag, op een school in het meer centraal gelegen St.-Louis (Missouri) gaan spelen bij de ‘National American Intercollegiate Association’. Daar ben ik ook gestart aan de universiteit. Ik koos voor ‘Fysical Therapy’, vergelijkbaar met kinesitherapie bij ons. De stap qua intensiteit was daar iets minder groot.” Blijkbaar heeft Nicolas ook vorig jaar bij verschillende coaches hoge ogen gegooid, want in augustus start hij terug een trapje hoger. “Dit keer mag ik deelnemen aan de Junior college competition’ in de staat Californië. Het studiesysteem is in Amerika totaal anders dan bij ons, want de credits die ik in St.-Louis heb verdiend, neem ik gewoon mee naar die andere universiteit.”

Toekomst

“Het vraagt natuurlijk enorm veel zelfdiscipline”, merkt vader Koen op. “Hij is eigenlijk altijd zo geweest en dat is misschien wel zijn grootste talent. Momenteel zit hij in de leeftijdscategorie waar de meeste jongeren uitgaan, liefjes ontdekken en van het leven genieten. Dit is er voor hem helemaal niet bij.” Het Amerikaanse systeem zorgt ervoor dat deze jonge talenten sportbeurzen krijgen waardoor het toch wel betaalbaar blijft. Voor het derde jaar op rij begint Nicolas aan een schooljaar in een andere staat, in een andere omgeving waar hij zich moet aanpassen aan nieuwe mensen en een nieuwe gemeenschap. Terwijl hij 2 jaar geleden aan de oostkust zat, bevindt hij zich straks helemaal aan de westelijke kant van de VS. “Het is iets waar ik naartoe heb geleefd. De positieve stress zorgt voor een drive, een adrenalinestoot die ervoor zorgt dat ik mij elke dag opnieuw helemaal kan focussen.”

“In St.-Louis word je als blanke tussen de zwarten toch anders bekeken”

Volgens vader Koen heeft zijn zoon eigenlijk nooit naar een idool opgekeken en dat typeert hem dan ook weer. “Als ik er toch eentje moet kiezen, ga ik voor Donte DiVincenzo. Een NBA-speler die voor de Milwaukee Bucks uitkomt. Het gaat mij vooral om zijn persoonlijkheid. Vanuit de underdogpositie, zonder veel bla bla bla en door keihard te werken, is hij er geraakt .”

Racisme

Het voorbije schooljaar werd Nicolas geconfronteerd met racisme. “St.-Louis is in de eerste plaats een zwarte gemeenschap. Daar word je als blanke toch anders bekeken”, geeft Nicolas toe. “In de eetzaal zaten wij met een paar Europeanen apart en er werden zelfs activiteiten georganiseerd waar alleen zwarten waren toegelaten. Vorig jaar sliep ik in het begin samen met een kleurling. Toen er enkele maanden later nog een zwarte bijkwam, trokken die samen op en hoorde ik er niet helemaal meer bij. Uiteindelijk ervaar je op zo’n momenten de harde realiteit waar zwarten bijna dagelijks mee worden geconfronteerd.” Als levensles kan dit zeker tellen.

Info: Wie geïnteresseerd is in de statistieken van Nicolas Dierynck kan hem vanaf half augustus volgen via www.cccaa.org.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier