De jongen raakte gescheiden van zijn ouders en belandde bij Ronny en Myriam in een gastgezin.
Vijftien jaar is hij pas. Maar zijn verhaal is zwaar. Een vijftienjarige vluchteling spendeert momenteel zijn laatste week in Zeebrugge. Dankzij de inspanningen van de scheepvaartpolitie kan hij met zijn familie in Groot-Brittannië herenigd worden. “Duizend maal dank”, zegt hij.
Vijf maanden lang wist hij niet of zijn ouders en zus nog leefden
Vijf maanden lang wist hij niet of zijn ouders en zus nog leefden. Maar dankzij de inspanningen van de Zeebrugse scheepvaartpolitie, Caritas en zijn gastgezin wordt hij eind deze week met hen herenigd. In Groot-Brittannië, want daar zat de rest van zijn gezin al die tijd. “Smokkelaars haalden ons uiteen”, vertelt de tiener zijn verhaal. “Maar dankzij Anthony van de scheepvaartpolitie kwam ik te weten dat mijn ouders nog leefden en Groot-Brittannië bereikt hadden.” Ondertussen zijn zijn papieren in orde en mag hij hen achterna reizen.
De jongen wil zijn verhaal doen, maar dan wel anoniem. Uit schrik voor de gevolgen van een artikel voor zijn familie in Iran. We spreken af met hem in het huis van zijn gastgezin. Daar woont hij al twee maanden bij Ronny (62) en Myriam (53). De tiener heeft een jong gezicht, een modieuze haarsnit en een hippe oorbel. Praten doet hij bedeesd en beredeneerd. Zijn verhaal komt wel binnen. Omdat het gezin zich bekeerde tot christenen moesten ze uit Iran vluchten. “De politie was dat te weten gekomen”, vertelt hij. “In Iran hangen ze bekeerde christenen op straat aan een stelling en verhangen ze die. We zijn dan ook allemaal samen weggevlucht.”
Ik had schrik van de smokkelaar en ben gaan lopen
Maar smokkelaars rukten het gezin uit elkaar. De tiener kwam in een andere vrachtwagen dan zijn ouders terecht. Eenmaal buiten zette hij het op een lopen. “Ik had schrik van de smokkelaar en ben gaan lopen. Hij achtervolgde me nog even, maar kon me niet bijhouden. Pas toen ik veilig was, kwam ik te weten dat ik in België was. Maar mijn ouders of mijn zus kon ik niet meer bereiken.”
De tiener trok naar Zeebrugge en probeerde van daaruit Groot-Brittannië te bereiken. Hij sliep op straat, in weer en wind. Wel twintig keer werd hij door de politie opgepakt. Tot hij grenscoördinator Anthony Andries van de Zeebrugse scheepvaartpolitie (zie kader) eindelijk in vertrouwen nam. Via het Rode Kruis in Engeland kon hij achterhalen dat de ouders van de jonge Iraniër in Groot-Brittannië waren. Zijn moeder had daar namelijk aangegeven dat ze hem tijdens de reis kwijt gespeeld was. “Toen ik hoorde dat ze nog leefden was ik uiteraard door het dolle heen”, vertelt hij. “Vijf maanden lang leefde ik in die onzekerheid.”
Hij kreeg via Caritas een voogd toegewezen en kreeg onderdak bij Ronny en Myriam. Zoals heel wat andere vluchtelingen in Zeebrugge noemt hij hen ‘mommy’ and ‘daddy’. Twee maanden lang woonde hij bij hen in. Ondertussen zijn zijn papieren in orde en mag hij naar zijn ouders en zijn zus. Zijn ‘pleegouders’ zullen met een dubbel gevoel achterblijven. “Natuurlijk gaan we hem missen”, zegt Myriam. “Al was het niet altijd makkelijk, plots een tiener in huis. Maar hij mocht gaan en staan waar hij wou. En als ik hem iets vroeg, deed hij het altijd onmiddellijk. Maar we zijn uiteraard dolblij voor hem dat hij naar zijn familie kan gaan.”
Tegen het einde van de week vliegt de tiener naar Groot-Brittannië. Zijn ouders en zijn zus zullen hem daar in de luchthaven met open armen ontvangen. “Ik zal mijn moeder eerst en vooral een heel dikke knuffel geven”, zegt hij. “Enik ben zeker van plan om nog naar Zeebrugge op vakantie te komen in de toekomst. Hopelijk mag ik hier dan nog in mijn kamer slapen (knipoogt).”
(TL)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier