Voetstappen ‘s nachts op zolder, schaduwen en schimmen die langs de trap naar beneden glijden, deuren die open en dicht gaan, kinderstemmetjes die hen wakker maken, contouren van een man met een hoed en met een wazig gezicht die door het venster naar binnen staart en nog veel meer bizarre verschijnselen… De bewoners van een doodgewoon rijhuis in het centrum van Oostvleteren krijgen intussen al jaren te maken met iets wat ze ‘entiteiten’ noemen.
De bewoners van het huis in het centrum van Oostvleteren waar we op bezoek zijn, noemen zichzelf normale, nuchtere en sceptische mensen en willen liever niet met hun echte naam in de krant. Daarom gebruiken we fictieve namen “We zijn afkomstig van de Antwerpse Kempen. Zes jaar geleden wilden we dichter bij mijn ouders aan de kust komen wonen” begint Karel hun verhaal. „We hadden al wat zitten zoeken op het internet naar een geschikt huis en telkens opnieuw kwamen we bij deze woning hier in Oostvleteren terecht. Karel en Nicole kochten het huis en trokken er kort nadien in, samen met het zesjarig zoontje van Nicole. “En dan is het begonnen”, aldus Karel. “Het viel ons op dat onze hond Twister ‘s avonds altijd naar datzelfde plekje in de tuin wilde. Daar zagen we hem dan spelen, buiten in het donker?: hij liep ergens naar toe, alsof er daar iets of iemand was. Maar er was niets te zien. Dan zagen we hem kwispelen en ging hij zitten, alsof hij had bevel zit?! had gekregen. Daarna stond hij recht, liep achteruit en leek het alsof hij apporteerde.”
Voetstappen
Er zouden vlug nog veel bizarre gebeurtenissen volgen. “Na drie dagen hoorde ik ‘s avonds vanuit onze slaapkamper, voetstappen op de zolder boven ons”, gaat Karel verder. “Altijd een paar voetstappen naar links en dan een paar naar rechts. Dat ging nachten lang zo door. Ik ben op zolder gaan kijken, maar heb er nooit iets gezien. We hebben ook vallen gezet, voor ratten en muizen, maar hebben er nooit een beest mee gevangen. Het konden ook geen geluiden van buren zijn, want op die ogenblikken waren ze uit werken. … Wij zijn sceptische mensen, je wil ook niet onmiddellijk denken dat er… Je merkte wel dat er iets was, maar je wil niet in die richting verder denken. Als er in huis eens een stuk hout kraakt, dan wil dat toch niet onmiddellijk zeggen dat er een spook of een geest, of hoe je het ook wil noemen, leeft…”
‘Broertjes van vroeger’
‘Spook of geest’… de woorden zijn gevallen. Karel en Nicole blijven er even stil bij. De hond Twister snuffelt zenuwachtig door de woonkamer. “Enkele dagen later begon Nicoles zoontje – mijn stiefzoontje – er zo moe uit te zien”, aldus Karel. “We vroegen hem wat er scheelde en hij zei dat hij ‘s nachts wakker werd gemaakt ‘door zijn broertjes van vroeger’. Vreemd, want hij heeft nooit broertjes gehad. Toen kwam hij met namen?: ‘Jens, Tobias en Victor’, namen die bij hem op school niet voor kwamen en hij had ze zeker nooit van ons gehoord. Volgens hem kwamen zij ‘s nachts met hun mama bij hem op de kamer.” Karel besloot om ‘s nachts een opnameapparaatje op de slaapkamer te leggen. „Toen we de dag erop de opname beluisterden, hoorden we tot onze stomme verbazing inderdaad een kinderstemmetje met een West-Vlaams accent.” Karel speelt de opname af op zijn laptop. Naast ontzettend veel ruis horen we een stemmetje ‘Hela’ roepen en dan de naam van het zoontje van Nicole.
Houten grafkruis
„Het ergste was de schuur”, zegt Karel. “Daar kon ik niet binnen. Als ik dat probeerde, was het alsof mijn keel werd dichtgesnoerd. Ik kreeg geen lucht meer. Daarvoor hebben we hulp gezocht om hetgeen daar zat, weg te krijgen. Een sessie met een medium. En uiteindelijk is het ook gelukt.” Toen Karel en Nicole de schuur leeg haalden, vonden ze tientallen kruisbeelden. “In alle maten en vormen”, zegt Nicole. “In het dakgebinte stak een houten grafkruis – heel griezelig. En veel religieuze dingen, palmtakjes en zo. Vroeger is er hier een klooster geweest – waarschijnlijk dateren die kruisen nog uit die periode, maar dat is toch al lang geleden.”
Volgens Nicole gaat het waarschijnlijk niet om een enkele entiteit, maar om verschillende. „Ik denk dat we heel veel bezoekers hebben, die gewoon een keer passeren en dan weer weg zijn. We kijken er niet meer van op, we leren ermee leven.”
(TVDAB)
Uitgebreide versie in Krant van West-Vlaanderen (Edities Het Wekelijks Nieuws West en De Weekbode Torhout van vrijdag 3 september en Het Wekelijks Nieuws Kust van vrijdag 10 september)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier