Voetbal is oorlog, zei de Nederlandse voetbaltrainer Rinus Michels ooit. Nooit gedacht dat het zo letterlijk geïnterpreteerd zou worden. De eerste veldslag hebben we met forfaitcijfers verloren. Paniekvoetbal en vluchtgedrag. Angst is een slechte raadgever en een teken van onmacht.
Fundamentalisten leven in een wereldbeeld met absolute zekerheden en ontlenen hun macht aan het inboezemen van angst. Ze ontmenselijken hun vijanden omdat deze zogezegd decadent zijn, omdat deze houden van de geneugten van ‘t leven zoals sport, muziek en ontspanning, wars van godvrezendheid. Jihadi’s hebben geen moreel besef en geen identiteit, behalve die van hun religieuze instructeurs, voor wie medelijden een vorm van zwakte is.
Ze denken dat de dood de enige weg is om thuis te komen. Ze leven onder het juk van het goddelijk bevel: hun moraal, hun geloof en hun levenswijze opleggen aan de hele bevolking. Onder dit juk wil ik niet leven, en ik laat me niet kisten door terroristen. Wie angst heeft krijgt het meeste slaag. Voetbal is de belangrijkste bijkomstigheid in onze samenleving, maar ik weiger toe te geven aan de schrikaanjagende strategie van zeloten, die onze samenleving en onze cultuur willen vernietigen en die ons hun middeleeuwse levenswijze willen opleggen waarin elke vorm van vreugde en genot verbannen wordt.
De uitdaging voor de toekomst
Tussen droom en daad staan niet altijd wetten in de weg, maar vooral praktische bezwaren en gebrek aan durf of aan moedig gedrag. We worden nu via de media dagelijks gebrainwasht om vooral niet bang te zijn, om ons niet te laten intimideren en onze rug recht te houden… maar van zodra onze beleidsmensen zelf enige moed moeten tonen, doen ze hun voetbalschoenen uit en trekken ze zich terug in de kleedkamer. Het enige wat volgt is een draaimolen van tegenstrijdige beslissingen en halfslachtige verklaringen. Het ene moment stoer roeptoeteren dat de match tegen Spanje moet doorgaan en even later de match affluiten nog voor hun geluid uitgestorven is.
We hebben geen nood aan ministers die vlugger van mening veranderen dan salafistische monsters van schuilplaats. Het is zelfs weinig logisch dat opgejaagd wild opduikt waar de controle en de pakkans het grootst is. Sluipmoordenaars slaan toe waar en wanneer je hen het minst verwacht. Dat is de uitdaging voor de toekomst in plaats van een rondje paniekvoetbal. Dit moet voorkomen worden door een performante inlichtingendienst, die door onze politici bejubeld wordt om hun eigen onmacht te verdoezelen, maar in werkelijkheid de “risée” van de internationale veiligheidsdiensten is.
Valse retoriek voor een falend veiligheidsbeleid. Van de positieve goedkeurende tweets voor IS, vlak na de moordpartij in Parijs, kwam 31 procent uit ons land. Een podiumplaats op de schaal van criminele vergoelijking na Qatar (48%) en Pakistan (35%). Je moet al blind en doof zijn om dit niet geweten te hebben.
Gebrek aan mankracht is een laf excuus. Met zo’n 49.000 agenten hebben we het grootste politiekorps van Europa per aantal inwoners. Maar op de dag dat er een internationaal terreuralarm is, hielden onze pakkemannen een flitsmarathon. Je moet je prioriteiten kennen nietwaar, en zeker in de gradatie van crimineel gedrag. Het gerinkel van de kassa is blijkbaar altijd groter dan het geruis van het geweten. Er liggen zo’n kleine dertigduizend militairen in onze kazematten. Is het te veel gevraagd om eventjes hun bezigheidstherapie te onderbreken en een bataljonneke te sturen om het Heizelstadion uit te kammen en te beveiligen ?
Bekentenis van onmacht
De bedoeling van terreuraanslagen is angst te zaaien. Toegeven aan die angst betekent dat de monsters hun doel bereikt hebben. In werkelijkheid krijgen ze al jarenlang hun zin. Onze maatschappij gaat al lang door het stof voor absurde en hypocriete multiculturele dogma’s. Dit wordt bijna dagelijks gedemonstreerd met een aanhoudende stoet van grote en kleine maar nimmer betekenisloze incidenten. Van aparte bad-uurtjes tot de capitulatie met de meest elementaire vrouwenrechten.
Van zelfcensuur bij de media tot ellenlange veiligheidscontroles op de vliegvelden. In plaats van onze broekriem en onze voetbalschoenen uit te doen, moeten we onze broek ophouden en desnoods onze laarzen poetsen. Wie te tolerant is voor intolerantie betaalt op den duur tolgeld voor zijn vrijheid. Daarom moeten we vechten tegen alle vormen van zelfcensuur en niet capituleren voor religieuze fundi’s.
Onze duivelse“helden” mochten of wilden geen commentaar geven. Ze stapten met hun rode duivelsstaart tussen hun benen in hun Porsches of Bentleys. ” Je suis Charlie” is gedegradeerd tot een holle slogan. De wedstrijd op de Heizel had een moedige ode moeten zijn voor de slachtoffers, maar het werd een bekentenis van onmacht onder het mom van verantwoordelijkheid. Angsthazen !
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier