Vandaag, woensdag is ze een jeugdige vijftiger geworden, maar daar ligt Hilde Crevits helemaal niet van wakker. “Ja, ik jog misschien al wel wat trager en ik moet ook beter mijn slaap bewaken, maar de goesting om er elke dag weer in te vliegen is er meer dan ooit. Er zit geen sleet op mijn politieke ambities, en já: ik denk dat ik nog potentieel heb voor de komende jaren. Ik ben immers geen polariserende figuur maar een bruggenbouwer en dat is wat de mensen alsmaar vaker willen.” Zegt de politieke spring-in-‘t veld die achter de schermen ook zowat de moeder van het Torhoutse schepencollege is.
Sinds een jaar is Hilde Crevits immers ook titelvoerend burgemeester van Torhout. Stad waar ze zich pas echt helemaal thuis voelt en dat is duidelijk te merken in ons gesprek. Ze heeft net de Nacht van West-Vlaanderen achter de rug en nestelt zich helemaal chill in het indrukwekkende nieuwe stadskantoor. Van tijd galmt haar typische schaterlach door het hele gebouw.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Uitgerekend op uw 40ste verjaardag legde u voor de eerste keer de eed af als minister. We zijn nu tien jaar verder: u wordt vijftig, maar het lachen is u duidelijk nog niet vergaan.
“Die tien jaar zijn werkelijk voorbij gevlogen. Ik herinner me wel nog heel goed de angst bij de start. Toen ik hoorde dat ik minister werd, wist ik eigenlijk niet of ik nu blij moest zijn of triestig. Hoe zal dat gaan? Hoe zal ik dat overleven?”
Meent u dat nu echt?
“Ik zie nog voor mij hoe ik de eed aflegde. Dat was één zin die ik van buiten moest leren, en toch heb ik mijn spiekbriefje gebruikt. Alle mensen kwamen me zeggen: Wow, 40 worden en al minister zijn, dat is toch een cadeau! Maar ik dacht vooral van Jesus! Dat was voor mij iets helemaal nieuw, totaal onbekend. Ik ben een vrij grote controlefreak, en dit was voor mij toch wel een grote sprong in het onbekende. Moeder worden schrikte me niet af, dat is een natuurlijke evolutie in ons leven. Maar dat ministerschap… Mijn leven speelde zich tot dan grotendeels af rond de kerktoren, ook al had ik wel verplaatsingen naar Brussel. Maar van de ene dag op de andere werd dat Brussel het middelpunt van mijn professionele leven en was ik veel minder in Torhout. Dat was voor mij een totale shock.”
Maar u hebt uw draai dan toch snel gevonden?
“Toen ik drie maanden minister was, moest ik een hernia-operatie in mijn rug ondergaan. En dat is toch wel een keerpunt geweest. Ik had een zwakke rug, en al mijn stress zette zich daarop. Ik moest revalideren, maar ik wilde – en dat is dan echt wel weer de macho in mij – toch blijven werken. Hierdoor bleef ik vaker in Brussel, want veel met de auto rijden was ook niet goed voor mijn rug. Daardoor zijn de kinderen heel vaak naar de hoofdstad gekomen, ze kennen er de weg beter dan ik. En meteen is ook mijn man vaker naar Bussel beginnen komen. We hebben Ikeabedjes gezet op het kabinet, zodat iedereen kon blijven slapen. Met wat soepelheid en creativiteit slagen we er dus in van elkaar toch vaak te zien, en dat is toch wel een bron van energie voor mij. Maar ook de iPhone, die net in opmars was toen ik begon, heeft me ontzettend geholpen in de voorbije tien jaar. Ik weet niet hoe ik het zou doen zonder.”
Ondertussen is er wel tien jaar van uw leven voorbij gevlogen.
“Dat is inderdaad een gegeven om even bij stil te staan.”
“Zal u de komende tien jaar van uw leven ook zo door uw vingers laten glijden?”
“Het gaat allemaal snel vooruit, dat klopt, maar dat wil niet zeggen dat je niet kan genieten hé. Ik denk dat ik met mijn temperament geen andere keuze heb dan altijd voluit te gaan.”
“Vroeger vond ik aan 10 per uur lopen voor mietjes, nu vind ik dat oké en loop ik al eens aan 9.”
In die tien jaar hebt u wel veel stress vergaard.
“Eigenlijk heb ik altijd al veel stress gehad. Ik herinner me nog in het begin toen ik schepen was: toen stond mijn gelaatsuitdrukking ook bij momenten wel eens serieus gespannen. Toen ik zes jaar was, dat weet ik van mama en papa, moest ik naar het eerste leerjaar en kreeg ik de darmkolieken van pure stress. De dokter is moeten komen, en die heeft toen aan mijn ouders gezegd: Ze legt haar lat zeer zeer hoog, en daardoor krijgt ze fysieke stress.”
Niettemin bleef en blijft u verder de lat behoorlijk hoog leggen.
“Je moet proberen uit het leven te halen wat er in zit. Al ligt de lat voor iedereen anders. Ik probeer dat ook aan mijn kinderen mee te geven: kies niet altijd de gemakkelijkste weg! Maar anderzijds heeft een mens ook echt het recht om lui te zijn, om te chillen. Op een vrije zondag ga ik lopen in het Groenhovebos en kan ik nadien zalig tot rust komen. En dat is ook goed: dat geeft je ruimte om te denken. Op het kabinet huiveren ze overigens van mijn vrije zondagen, want dan kom ik boordevol inspiratie terug op maandag.(schatert)“
Maar straks wordt u er dus wel vijftig. Confronterend voor u, of heeft elke leeftijd echt zijn charme?
“Absoluut. Al ondervind ik dat mijn snelheid begint af te nemen wanneer ik ga lopen. Vroeger vond ik aan 10 per uur lopen echt voor mietjes, nu vind ik dat oké en durf ik al eens aan 9 lopen. Vroeger kon ik dat gewoon niet.”
U zal dit moeten aanvaarden…
“Ewel, dat is niet simpel! Als ik ‘s avonds om 8 uur nog tien kilometer loop en ik ga te diep, dan lig ik wakker. Vroeger had ik daar totaal geen last van. Ik ben ook al een paar keer flauwgevallen. Ik heb daar nu mijn conclusie uit getrokken: Hilde, ge slaapt te weinig ! Ik probeer nu elke nacht zeven uur te slapen, en dat heeft een positieve impact op me. Omgekeerd krijgen we aan die leeftijd ook enorm veel cadeaus. Mijn stressniveau is gedaald. Tijdens de wekelijkse plenaire zitting op woensdag in het Vlaams parlement bijvoorbeeld: als ik naar mezelf kijk op YouTube, dan zie ik dat de jaren me de rust gegeven hebben. Ik sta daar op mijn gemak, vroeger was dat echt stressen.”
Wat moet je aan 50 allemaal doen om nog mee te kunnen?
“Ik heb daar voorlopig geen last van. Ik moet mijn woorden wikken, maar ik denk dat ik, net als vele andere vijftigers, nog potentieel heb in onze maatschappij, zeker in de zich wijzigende tijden. Ik ben geen polariserende figuur, maar een bruggenbouwer.”
Zullen bruggenbouwende politici weer meer in zijn de komende jaren?
“Ik zie dat aan mijn mailbox: er is een groeiende groep mensen die van polarisatie niet meer moet weten. Het zal kiezen worden, ook voor mij. Het veiligheidsdebat is daarbij voor mij een van de meest gevoelige thema’s. Ik wil zeker geen kwaad woord zeggen over de vele militairen die we tegenwoordig zien in ons straatbeeld, ze doen nuttig werk en grijpen in waar nodig. Maar je mag absoluut niet denken dat meer investeren in zichtbare veiligheid de enige weg is. Je moet ook willen investeren in je samenlevingsveiligheid. Ik heb met Rerum Novarum heel bewust de uitspraak gelanceerd dat we vooral moeten blijven investeren in elkaar. Proberen elkaar te begrijpen.”
En dat wordt dan meteen ook een belangrijk issue voor de CD&V?
“Ik geloof ook in het potentieel van mijn partij. Maar ik vind wel dat ze voldoende duidelijk moet zijn ook. Ik vind dat we veel intenser moeten investeren in samenleven. Want, onderschat het niet, ik zie het ook in de scholen: de sociale ongelijkheid neemt toe, en er is een groep mensen die niet uit de armoedespiraal geraakt. Aanvaarden we het dat die kinderen daar ook niet meer uit geraken, of grijpen we in? En hoe grijpen we in?”
U hebt duidelijk nog ambitie… Er kunnen dus gerust nog wat jaartjes bij.
“Ja, maar dat hangt van de kiezer af. De dag dat ik signalen krijg dat de mensen vinden dat ik niet meer fris ben, dan moet ik stoppen.”
“Als ik naar mezelf kijk op YouTube, dan zie ik dat de jaren me de rust gegeven hebben”
In 2018 én 2019 zijn er weer verkiezingen. Gaat u die met een even grote gedrevenheid aangaan? Dat moet toch heel vermoeiend zijn?
“Ik zal me zeker engageren voor de lokale verkiezingen volgend jaar. Ik kan ook niet zonder Torhout, ik voel me hier enorm betrokken. Kristof (Kristof Audenaert, de dienstdoende burgemeester) en ik vinden elkaar helemaal. Dit is een zalige ploeg om mee te werken, en ze beschouwen mij zo een beetje als hun mater familias.”
En het is de evidentie zelf dat u in 2019 lijsttrekker wordt voor de Vlaamse verkiezingen?
“Als ik hiervoor het vertrouwen krijg van de partij, dan zal ik dat heel graag doen, ja.”
Om opnieuw minister te worden?
“Mijn ambitie is vooral te maken dat CD&V een goed resultaat behaalt. En ja, ik zou wel graag weer betrokken worden bij het sluiten van het regeerakkoord. Dat is iets wat ik héél graag doe. En dat minister worden, dat zien we wel. Dat hangt er ook van af hoe de puzzel valt.”
Mocht de puzzel zo vallen dat u de eerste vrouwelijke minister-president van Vlaanderen kan worden, dan zegt u niet nee? U zou niet zeggen ‘Ik ben te oud’ ?
“Nee, al ben ik daar nu helemaal niet mee bezig. Ik heb bij het begin van deze bestuursperiode wel de sprong gemaakt van vakminister naar vice-minister-president, en ik heb toch een jaar tijd nodig gehad om daar mijn draai in te vinden. En dat heeft een gi-gan-tische impact op mijn leven gehad. Nog meer in Brussel zijn. Elke morgen om 8 uur al aan de vergadertafel. Naast mijn eigen departement onderwijs, dat al groot is, moet je alle dossiers van alle andere ministers mee kunnen beoordelen. Je vertolkt het standpunt van je partij in alle dossiers. En ik wil alles goed begrijpen, dat is intellectueel toch wel heel erg uitdagend.”
Maar ondertussen bouwt u een grote kennis op, en een groot gezag in uw partij.
“Dat is dat wel handig ja!” (en alweer die uitbundige lach)
Wat hebt u in de voorbije tien jaar geleerd?
“Ik heb goed leren onderhandelen. Leren leiding geven ook. Ik heb dingen van mezelf leren kennen waarvan ik nooit gedacht had dat ze in mij zaten. Als kind droomde ik er bijvoorbeeld van ooit eens in een vol Heizelstadion te mogen speechen voor een laaiend enthousiast publiek. Dat is nog nooit gebeurd, maar als kind mag je toch dromen hé… Maar alle gekheid op een stokje: ik denk wel dat ik mensen kan beroeren met hetgeen ik zeg. Voor mij is het allerbelangrijkste in de politiek: betrouwbaar zijn. Dat zou voor elke politicus het hoogste goed moeten zijn. Geen beloftes doen die je niet kan inlossen, je inspannen voor elke vraag die je krijgt en maken dat het juist is wat je zegt.”
U gaat heel spontaan met de media om, maar over uw privéleven komen we weinig te weten.
“Ik ben inderdaad heel gesloten over mijn privéleven. Dat is sterker dan mezelf. Ik heb daar moeite mee. Ik laat heel weinig mensen toe in de inner circle, maar als je erin zit, dan zit je er wel je hele leven in. En het is heel goed gelukt tot nu toe om Kris en de kinderen totaal uit de media te houden.”
Ondertussen bent u aan uw derde regering bezig, met alweer nieuwe bevoegdheden. Welke lag of ligt u het meest?
“Het is je plicht als politicus van de bevoegdheid die je hebt de beste te vinden. Ik heb al mijn bevoegdheden graag gedaan, maar ik heb wel ontdekt, en dat had ik nooit van mezelf gedacht, dat er een grote baksteen in mijn maag zit. Nu zetten we volop in op een gigantische inhaalbeweging in de scholenbouw. En misschien heeft dit wel te maken met het feit dat ik met een architect getrouwd ben…”
“Onderwijs is overigens een heel zware bevoegdheid. Menselijkerwijs heel moeilijk. Iedereen kijkt met de bril van het verleden naar de toekomst, iedereen heeft een eigen idee over onderwijs. Maar als ik dan op een school kom, dan gaat mijn hart sneller slaan… ik doe het ontzettend graag! Ik probeer elke week één of twee scholen te bezoeken. Het mooiste compliment dat ik van een leerkracht al kreeg, is dat ze een minister hebben waarvan ze voelen dat die hun taal spreekt.”
U straalt trots uit over wat u realiseert.
“Ik ben inderdaad ook wel een fier type, ja. Ik wil voor de dag komen met de schouders recht naar voren. Uitstraling hebben. Dat is een stukje aangeboren, maar ook voor een deel aangeleerd. Je moet proberen in het leven te staan als Ik ben hier! Om andere mensen te begeesteren en gelukkig te maken, moet je ook jezelf graag zien.”
Wat zijn de mooiste momenten uit uw tienjarig ministerschap?
“Meestal beleef ik heel grappige geluksmomenten. De strafste school met MNM bijvoorbeeld. Dat is zo mega! Maar het dossier waar ik het meest trots op ben is dat van de snelweg A11 tussen Brugge en Knokke. Ik denk niet – en ik weet dat ik nu stoere praat aan het verkopen ben – dat het zonder mij gelukt zou zijn. Al heeft ook Kris Peeters daar ontzaglijk veel voor gedaan.”
Zijn er ook zaken waar u niet zo gelukkig over bent?
“Het dossier dat me het meest wakker houdt, blijft het M-decreet. Sommigen willen dat elk kind op termijn in het gewoon onderwijs school kan lopen. Maar ik geloof echt niet dat dit kan. En ik geloof ook niet dat dit het beste is voor het kind. We moeten de ondersteuning in het gewoon onderwijs versterken maar ook het buitengewoon onderwijs moet blijven bestaan. Sommige kinderen vergen toch wel een aparte aanpak. Ik blijf het zeggen: inclusie is een recht, maar geen plicht. Er zijn situaties waarin de kinderen gelukkiger zijn in voor hen gespecialiseerde onderwijsvormen. Het belang van het kind moet voorop staan. En zorg geven aan een kind, dat overstijgt toch elke ideologie.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier