De SP.A-lijsten : oude rotten en jong geweld

Jos Remaut

Na nogal wat intern getouwtrek zijn de SP.A-lijsten, naar goeie gewoonte, maandag in Koekelare dan toch in grote eendrachtigheid afgekondigd.

Het langdurige applaus voor Philippe De Coene, die zijn plaats genereus afstaat aan Tine Soens en daarmee de boodschap wil geven dat het nu écht aan de jongeren is, liet even, heel even, het gebakkelei van de voorbije dagen vergeten, waarbij de grote bastions van onze provincie én een aantal oude krokodillen toch weer mooi hun slag thuis hebben gehaald Het is een beetje aandoenlijk om Philippe De Coene, nog maar sinds 2009 in het parlement, te horen verklaren dat het tijd is om de fakkel door te geven aan de jongere generatie. En tegelijk vast te stellen dat Renaat Landuyt, met zijn 23 dienstjaren in de parlementen by far de peetvader van onze West-Vlaamse parlementairen, zichzelf helemáál nog niet te oud voelt om er nog eens vier jaar bovenop te doen, zij het dan in het Vlaams Parlement, dat hij nog kent van vroeger. Vlaams zijn zijn slaagkansen (op plaats drie, de hoogst mogelijke) nu eenmaal nog een stuk groter dan federaal, dus hop : switchen maar. Toegegeven : hij is er nog maar 55. Maar heeft hij echt niet genoeg aan het burgemeesterschap van Brugge ? Zoiets moet toch een fulltime job zijn, of zien we dat verkeerd ?

De weg naar het parlement

De burgemeester verlaat de federale omgeving trouwens niet zonder er zijn mannetje na te laten. Als is dat in dit geval een vrouwtje : zijn trouwe en brave schepen Annick Lambrecht krijgt er – vrijwel uit het niets – de mooie eerste opvolgersplaats. Wat na een klepper als Johan Vande Lanotte kan tellen : de weg naar het parlement lijkt geplaveid. Van Brugge zijn én een vrouw, het helpt.

Jonge veulens

Annick is nog redelijk jong en tweede opvolger Yuro Casier is dat ook. En ook de Vlaamse opvolgers Steve Vandenberghe en Rosaline Mouton zijn nog jonge veulens te noemen. Dus in het toch wel een beetje waar dat bij de SP.A de toekomst aan de jongeren is. Dat de héél jonge generatie, de onbeschreven bladen als het ware, toch eerst eens van op zo goed als onverkiesbare plaatsen moeten bewijzen wat ze in hun mars hebben, lijkt ons daarenboven niet meer dan normaal. We wensen Tine Soens alvast het allerbeste toe op haar vierde plaats voor Vlaanderen : ze zal hard moeten vechten, zoveel is duidelijk.

Hoe de West-Vlaamse SP.A omgaat met de continuïteit in de instroom van jonge krachten, is dan weer een ander verhaal. Vrij frappant toch om vast te stellen hoe de twee jongst bijgekomen parlementsleden, Jurgen Vanlerberghe in 2011 en Rosaline Mouton in 2012, nu geparkeerd worden op zo goed als onverkiesbare plaatsen en door hun partij dus de facto naar huis gestuurd worden straks. Voor Rosaline is er op een opvolgersplaats nog enige hoop (je weet nooit wat er in vier jaar allemaal kan gebeuren), voor Jurgen ligt dat anders. “Politiek is wellicht de enige plaats waar je begraven kan worden zonder dat je dood bent”, stelt hij filosofisch. “Maar waar je op een goeie dag ook wel eens kunt verrijzen. En ondertussen zal ik wel bewijzen dat dat je ook zonder nationaal mandaat een betekenisvol politicus kan zijn”. Zeg nu nog eens het de politici alleen maar om de postjes is te doen !

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier